Moonfall (2022)

Recensie Moonfall CinemagazineRegie: Roland Emmerich | 131 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Halle Berry, Patrick Wilson, John Bradley, Charlie Plummer, Kelly Yu, Michael Peña, Carolina Bartczak, Zayn Maloney, Ava Weiss, Hazel Nugent, Chris Sandiford, Jonathan Maxwell Silver, Eme Ikwuakor, Stephen Bogaert, Maxim Roy

Subtiliteit is niet een eigenschap die je associeert met Duitsers. Van de bommen op Londen en de opera’s van Wagner tot de protserige paleizen in het moederland: bij onze buren kan er altijd weer een schepje bovenop. In dit stramien past ook de carrière van Roland Emmerich. Met titels als ‘Independence Day’, ‘2012’ en ‘Godzilla’ vestigde de Duitse regisseur een naam als maker van lawaaierige rampenfilms. Een oeuvre waarin het uit-elkaar-vallende-maan-spektakel ‘Moonfall’ prima past.

Zoals wel vaker bij Emmerich blinkt de plot hier niet uit in complexiteit. Na een ongeluk met een bemande raket blijkt er iets mis op de maan. Dat maanverschijnsel zorgt er voor dat de aarde in zijn voortbestaan wordt bedreigd. Die dreiging is niet van de stille soort; de mensheid krijgt te maken met Emmerichiaanse rampen in de vorm van tsunami’s, ontploffingen en grote brokken maansteen. Om de wereld te redden stuurt NASA twee gewezen astronauten de ruimte in, vergezeld van een wereldvreemde nerd die bezeten is van megastructuren.

Deze niet al te originele plot is niet onoverkomelijk, zolang de uitwerking maar voldoet. En die voldoet op geen enkele manier. Grootste probleem is het scenario, dat met plotholes, kreupele logica en niet ter zake doende zijweggetjes voor flinke hoofdpijn zorgt. De avonturen van de astronauten zijn al nauwelijks te doen, maar de wederwaardigheden van hun familieleden zal echt niemand boeien. Zoekend naar een veilige schuilplaats stuiten de familieleden op een stel boeven die niks in het verhaal te zoeken hebben, maar die wel garant staan voor achtervolgingen in de sneeuw en schietpartijen. Die familieleden zorgen ook voor het soort bizar sentiment waarbij iedereen emotionele bekentenissen doet terwijl de wereld om hen heen vergaat. Dodelijk vermoeiend.

Ook in ambachtelijk opzicht is dit in alle opzichten een rampenfilm. De muziek is cliché en bombastisch, het acteren is zwaar ondermaats, de rampen zelf zien er nooit opwindend uit en de humor is om te huilen. Het gebrek aan kwaliteit hoor je af aan de acteurs, die hun (hopeloze) dialogen uitspreken alsof ze van een potje tranquilizers hebben gesnoept. Helaas is het ook weer niet zo dat dit een cultfilm oplevert, want daarvoor ontbreekt de benodigde ironie. Wat niet verbaast, want Duitsers en ironie…

Henny Wouters

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 24 maart 2022
DVD- en blu-ray-release: 8 juli 2022