Moonlight (2016)
Regie: Barry Jenkins | 110 minuten | drama | Acteurs: Mahershala Ali, Naomie Harris, Ashton Sanders, Janelle Monáe, Jaden Piner, Edson Jean, Jharrel Jerome, André Holland, Shariff Earp, Patrick Decile, Herveline Moncion, Duan Sanderson, Alex R. Hibbert, Herman ‘Caheei McGloun, Kamal Ani-Bellow, Keomi Givens, Eddie Blanchard, Rudi Goblen, Ashton Sanders
Realisme in film kan vreemde vormen aannemen. Is er een moment dat het realisme het fictieve overstijgt zonder dat het als een documentaire gezien kan worden? Het kan de bedoeling zijn geweest van regisseur Barry Jenkins. In ‘Moonlight’ geeft hij een inkijk in een paar belangrijke levensgebeurtenissen van Chiron, een uitermate realistische kijk op hoe een jongen zich kan ontwikkelen tot een man. Weet Jenkins buiten deze cinematische kijkdoos echter ook een samenhangend verhaal af te leveren?
De vergelijking met ‘Boyhood’ is bij ‘Moonlight’ snel gemaakt. Ook daar volgen we een jongen op zijn weg naar volwassenheid zonder dat zich een alomvattend plot manifesteert. We zien een jongeman alle belangrijke zaken in het leven ontdekken en leren, kortom we zien hem voor onze ogen opgroeien. ‘Moonlight’ kent vrijwel exact dezelfde opzet maar Jenkins besluit wat langer stil te blijven staan bij iedere gebeurtenis en daardoor vrij veel belangrijke ontwikkelingen over te slaan. Het aspect van “opgroeien” blijft dan achterwege, en laat dat nou net hetgeen zijn wat ‘Boyhood’ zo charmant maakte.
‘Moonlight’ voelt hierdoor vooral erg fragmentarisch aan. Bijna alsof de kijker naar drie volledig losstaande verhalen aan het kijken is met toevallig steeds dezelfde personages die voorbij komen. De drie verschillende aktes zijn in de basis een redelijk logisch opvolgend verhaal maar wanneer blijkt dat in de tijd tussen de verhalen een aantal belangrijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden (waar de kijker dus nog niets van meekrijgt), dan wordt duidelijk dat er flink wat gemiste kansen aanwezig zijn en het script van ‘Moonlight’ zeker niet het sterkste is.
De grote aantrekkingskracht van de film is het eerdergenoemde realisme en de geweldige acteerprestaties die de acteurs neer weten te zetten. Vooral Mahershala Ali, die het mentorpersonage Juan voor zijn rekening neemt, en Naomie Harris, als Chrions aan crack verslaafde moeder, stelen de show. Al mogen Ashton Sanders (tiener Chiron) en Jharrel Jerome (tiener Kevin) zeker niet ongenoemd blijven. De screentijd die deze acteurs delen is zeer gelimiteerd (in tegenstelling tot de tijd die de personages met elkaar doormaken) maar de chemie die ze teweeg brengen zorgt voor de meest menselijke scène in de film. Één scène in het bijzonder omvat dat realisme namelijk het allerbeste, tot op het punt dat het voor de kijker eigenlijk te ongemakkelijk wordt om te blijven kijken. Niet per se omdat het zo heftig is, maar het is zo’n eerlijk en echt moment dat men het gevoel kan krijgen hier niet bij aanwezig te mogen zijn.
Het is een terugkerend thema, dat gevoel van echtheid is namelijk ook aanwezig in de inspirerende levenslessen van Juan en de confrontaties tussen de kleine Chiron (Alex R. Hibbert) en zijn moeder. Waar dat echter vooral confrontaties en privémomenten zijn, zakt de film een beetje in wanneer er een wat “normaler” gesprek gevoerd moet worden. Dit wordt vooral duidelijk in de laatste akte van de film waar we een volwassen Chiron (Trevante Rhodes) volgen die zijn verleden een plaats probeert te geven. Jenkins besluit hier een derde van de film aan te besteden die misschien beter gebruikt had kunnen worden om wat andere zaken uit te lichten.
Wat overblijft is een prachtige inkijk in iemands leven. Voor vele kijkers zal dit misschien genoeg zijn, de film raakt namelijk waar hij moet raken. Maar de uitermate zwakke narratieve structuur maakt ‘Moonlight’ helaas te fragmentarisch om als overtuigend meesterwerk gezien te worden.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 26 januari 2017
DVD- en blu-ray-release: 25 mei 2017