Motherhood (2009)
Regie: Katherine Dieckmann | 90 minuten | komedie | Acteurs: Uma Thurman, Anthony Edwards, David Schallipp, Matthew Schallipp, Daisy Tahan, Alice Drummond, Stephanie Szostak, Celina Vignaud, Minnie Driver, Dale Soules, James Lecesne, Marceline Hugot, Victor Colicchio, Brian Tarantina, Kerry Bishé, Betsy Aidem, Neal Huff, Orlagh Cassidy, Jodie Foster, Clea Lewis, Jose Constanino, Jake Smith, Aunjanue Ellis, Ellen Crown, Maya Ri Sanchez, Valentino Bonaccio, Lois Robbins, Samantha Bee, Javier Picayo, Jenny Kirlin, Shannon Burkett, Arjun Gupta, Foxy the dog
De eerste klap is doorgaans een daalder waard. Vertel dat Katherine Dieckmann, de regisseur van ‘Motherhood’ (2009), maar eens. Ze maakte haar komedie, over moeders die moeite hebben het hoofd boven water te houden, omdat er volgens haar veel behoefte was om deze vrouwen eens in de spotlights te zetten. Blijkbaar is ze de enige die er zo over denkt, want het openingsweekend van ‘Motherhood’ was dramatisch. Bracht de film in de Verenigde Staten tenminste nog 60.000 dollar op, in heel Groot-Brittannië waren slechts elf mensen te porren om de film in de bioscoop te komen bekijken. Een schamele 88 pond was de opbrengst van dat weekend. De producenten meenden dat die slechte opkomst te wijten was aan het feit dat de dvd van de film op de dag van de bioscooppremière werd uitgebracht. ‘Motherhood’ heeft de twijfelachtige eer de op één na grootste flop uit de Britse bioscoopgeschiedenis te zijn. Alleen ‘My Nikifor’ (2007) deed het nóg slechter. ‘Maar dat was een bescheiden productie van een onafhankelijke filmmaker, geen Hollywoodproductie die drie miljoen pond kostte…,’ aldus The Times.
Is ‘Motherhood’ dan echt zo slecht? Slecht misschien niet eens, kleurloos wel. De film leunt sterk op de aanwezigheid van Uma Thurman in de rol van Eliza Welsh, die met haar twee kinderen Clara en Lucas en echtgenoot Avery (Anthony Edwards) in een appartement in Manhattan woont. Manhattan inderdaad, want we hebben het hier over de beslommeringen van een grootsteedse moeder, die in de speeltuin filmsterren als Jodie Foster tegenkomt en die geld genoeg heeft om in een flat op een prominente plek in New York te wonen. Goed, haar appartement is niet het mooiste uit de straat, maar toch. Eliza heeft veel aan haar hoofd. Zo veel, dat ze ’s avonds een lijstje maakt met alles wat ze de volgende dag moet doen. Vooral in de ochtenden is het een chaos van jewelste in huize Welsh. Dochter naar school, zoon aankleden, hond uitlaten: je zou haast vergeten dat je zelf ook zo je behoeften hebt. Als de boel eenmaal op de rit lijkt te zijn, vindt Eliza tijd om haar blog over het moederschap bij te houden. Maar het is nog niet genoeg. Een prijsvraag prikkelt haar oude liefde – schrijven – maar ze heeft nog maar tot het einde van de dag om haar inzending te sturen. En laat het vandaag nou net de dag van het verjaardagsfeestje van de kleine Clara zijn…
‘Motherhood’ snijdt doorsnee problemen aan op een manier die nauwelijks prikkelt. Moeder vliegt van hot naar her, twijfelt aan haarzelf, haar huwelijk, haar leven. Is dit het nou? De uitgebluste Uma Thurman loopt wat af te zuchten en te steunen: je wordt er haast moe van alleen al door ernaar te kijken. Vader Avery zit – net als veel vaders – met zijn gedachten bij zijn werk, maar heeft het hart op de juiste plaats. De enige die wat leven in de brouwerij brengt, is Eliza’s beste vriendin Sheila (Minnie Driver), die geen blad voor de mond neemt en als hoogzwangere, alleenstaande moeder haar seksuele behoeften op een wel heel aparte manier weet te bevredigen. Zodra Driver het scherm binnenstapt, leeft de film een beetje op en dat zegt veel. Het punt dat Dieckmann probeert te maken is duidelijk: moeders hebben het zwaar, zijn naarstig op zoek naar een uitlaatklep en dienen ook zichzelf te blijven ontwikkelen. Ze zijn meer dan alleen ‘de moeder van’. De manier waarop de regisseur haar punt uitwerken, laat echter veel te wensen over. Eliza flirt een aantal keer met het echte leven, bijvoorbeeld wanneer ze de veel jongere, hulpvaardige Nikesh (Arjun Gupta) ontmoet waardoor ze zich voor even weer jong voelt. Maar Dieckmann houdt haar personage steevast strak aangelijnd: met subplots die spanning hadden kunnen veroorzaken, wordt niets gedaan. Ook haar wens om haar oude vak van schrijfster weer op te pakken, wordt niet volledig uitgebuit.
Wat resulteert is een film die net zo kleurloos is als de meeste van zijn personages. Slecht is het zeker niet. Thurman en Driver hebben we wel eens beter gezien, maar ze proberen er nog het beste van te maken. De bedoelingen van iedereen die betrokken is bij deze productie zijn ongetwijfeld goed. Maar de beslommeringen van Eliza en haar gezinnetje doen ons simpelweg te weinig. Deze mensen maken van een mug een olifant, alleen maar omdat ze hun auto aan de andere kant van de straat neer moeten zetten. Het is grootsteeds geneuzel, verpakt als een belangrijke levensvraag – en niet andersom. Eliza verveelt zich in haar gezapige leventje, maar als ze de kans krijgt er iets aan te doen, haakt ze af. Er gebeurt niets dat onze oprechte interesse weet op te wekken. En hoewel deze film bestempeld wordt als een komedie, zijn de grappige momenten op één hand te tellen. Veel situaties zullen voor drukke moeders herkenbaar zijn. De hectiek in de ochtenden, het gevoel door je partner niet gehoord te worden, de wens om jezelf nog eens goed op de kaart te zetten. Ergens diep verstopt in ‘Motherhood’ zit een thema dat de moeite waard is. Juist daarom is het zo jammer van die karige, zouteloze uitwerking.
Patricia Smagge