Mr. K (2024)
Regie: Tallulah H. Schwab | 96 minuten | drama | Acteurs: Crispin Glover, Sunnyi Melles, Fionnula Flanagan, Bjørn Sundquist, Dearbhla Molloy, Barbara Sarafian, Jan Gunnar Røise, Esmée van Kampen, Sam Louwyck, Josse Colsoul, Dominique Dauwe, Wito Geerts, Joshua Gabriel Liège, Yassine Ouaich, Klaartje Pedersen, Valeria Roco, Peter Schoenaerts, Anouk Slootmans
Verre van een showman als Hans Klok probeert Mr. K (Crispin Glover) de eindjes aan elkaar te knopen. Maar zijn publiek valt bij zijn goochelact nog eerder in slaap dan dat ze hem goedlachs een stuiver toegooien. Toch gaat hij gestaag verder langs lokale kroegen en achteraf theaters. Onderweg naar weer een verpauperd etablissement om zijn kunstjes te verslijten verblijft Mr. K in een gigantisch hotel overwoekerd met mos. Deze bevreemdende staat van zijn tijdelijk verblijf zou bijna iedereen doen overboeken. Echter hij heeft wel voor moeilijkere trucs gestaan.
Eenmaal in zijn kamer merkt Mr. K dat er echt iets niet in de haak is met het hotel, zijn personeel en gasten. Ten eerste kan hij de incheckbalie niet meer terugvinden om te klagen over de toch erg armoedige voorzieningen. Ten tweede stampt er een orkest door de gangen zonder hem in acht te nemen. Ten derde sluipen medegasten als stalkers in zijn kamer rond of zijn ze opvallend excentriek zoals de twee bejaarde vriendinnen die sjiek Engels en Frans door elkaar halen. En zoals elk absurde premisse betaamt, is dit nog maar het begin voor Mr. K. Want waarom rommelt het zo in de gangen, alsof iemands maag knort van de honger?
Alleen al de crew voor en achter de camera is een maf bijeengeraapt zooitje. Wie had bijvoorbeeld gedacht dat Crispin Glover, ja vader McFly uit ‘Back to The Future’, ooit in een Europese filmpudding zou stappen. Het lijkt geen probleem voor regisseur Tallulah H. Schwab. Ze wringt het sfeertje van een wereld die immer op standje onverwachts staat zo ver mogelijk uit. Eventjes hint de sfeer naar de fameuze poging van Orson Welles om ‘Het Proces’ van Kafka te verfilmen maar nog meer roept het de op-zijn-kop gestileerde werelden van Tim Burton, Terry Gilliam en Jean-Pierre Jeunet op. Ook doet ‘Mr. K’ zaken in een licht hardnekkige nachtmerrie ondertoon, het eeuwige geknabbel aan de geest, zoals je in ‘Eraserhead’ (David Lynch, 1977) en in ‘Mother!’ (Darren Aronofsky, 2017). Ze gaan over plekken in het burgerleven die je maar niet kan verlaten of je maar niet loslaten.
Houdt ‘Mr. K’ een beetje stand tussen bovengenoemde koortsdromen? Sowieso waadt regisseur Schwab door één van de meest uitdagende takken van cinema. Daar moet je zonder meer artistieke moed voor tonen. Nochtans houdt Schwab het nog vrij netjes ten op zichten van bovengenoemde gestoorde familie. De sequentie waarin Mr. K bijna vergeet dat hij weg wil uit het hotel en opgaat in de alledaagse waan van de (gaar)keuken, is de film het meest verleidelijk. Op dat moment verdwijn je mee. Daarna verliest de meesterkok het zicht op de kleurrijk chaotisch preutelende maaltijd en verzandt het enigszins in een zouteloze exercitie waardoor de scherpste van de knibbeltandjes uitvallen. Echter als je daar niet wakker van ligt en gewoonweg een gek filmavondje wil dan zit je met de kapriolen van Crispin Glover wel gebakken.
Roy van Landschoot
Waardering: 3
Bioscooprelease: 23 januari 2025