My Father’s Dragon (2022)
Regie: Nora Twomey | 99 minuten | animatie, avontuur | Originele stemmencast: Jacob Tremblay, Ian McShane, Judy Greer, Rita Moreno, Leighton Meester, Adam Brody, Golshifteh Farahani, Yara Shahidi, Alan Cumming, Chris O’Dowd, Whoopi Goldberg, Jackie Earle Haley, Dianne Wiest, Gaten Matarazzo, Mary Kay Place, Charlyne Yi, Spence Moore II, Eric Tiede, Sofie Asplin, Maggie Lincoln, Jack S.A. Smith
Het land lijkt op de Verenigde Staten. De periode lijkt op die van de crisisjaren rond 1930. Het gebied lijkt op de Dust Bowl, arm en uitgedroogd. Het is in deze omgeving en deze periode dat de alleenstaande moeder van de jonge Elmer merkt dat haar dorpswinkeltje niet langer rendeert. Dus pakt ze de auto en rijdt met haar zoontje naar een stad die lijkt op New York. Daar slaat de armoe pas echt toe.
Animatiefilm ‘My Father’s Dragon’ opent in sombere kleuren met deze deprimerende gebeurtenissen. Maar dan ontdekt Elmer een pratende kat en die kat vertelt Elmer hoe hij en zijn moeder aan geld kunnen komen. Hiervoor moet Elmer naar Wild Island, dat wordt bevolkt door wilde en iets minder wilde dieren. Daar huist ook een draak, wiens taak het is om het eiland drijvend te houden. Met zo’n draak zou Elmer het prima doen als straatartiest. Dat is het idee.
‘My Father’s Dragon’ is een productie van onder meer Netflix en Cartoon Saloon. Die laatste kennen we van oogstrelende, stijlvaste animatiefilms als ‘The Secret of Kells’ en ‘Song of the Sea’. Helaas pakt deze Iers-Amerikaanse co-productie wat minder goed uit. Het verhaal zit naar Amerikaans gebruik vol zoet sentiment, morele tegeltjeslessen en het soort humor dat vooral scoort bij de jongsten (scheten en zo).
Nog vervelender dan dat zijn de personages. Alle clichékarakters van de Amerikaanse mainstreamanimatie komen voorbij. De sidekick met adhd (draak), het wijze dier (aap), het kwaadaardige dier (ook aap), het lompe dier met het kleine hart (neushoorn) en de jonge diertjes als krioelende brokkenpilootjes (aapjes en krokodilletjes).
Hier tegenover staan de schitterende animaties, die herinneringen oproepen aan eerder werk van Cartoon Saloon. De felle kleuren (behalve in het begin), de karakteristieke platgeslagen animatie, bijna meer 2D dan 2D. De al te menselijke ogen van de moeder en de dreigende contouren van de grote stad. Daar bovenop hebben we een pratende kat en een kogelronde walvis, die beiden lijken weggelopen uit de Ghibli-studio.
Dit alles leidt tot een film waarvan de losse elementen – verhaal, dialoog en animatie – nooit een geheel vormen. Voor de jongste kinderen valt er nog wat te lachen, volwassenen moeten het doen met de fraaie animaties. Geen Cartoon Saloon-niveau, maar ook als mainstream-animatie geen topper. Beetje jammer wel.
Henny Wouters
Waardering: 3
VOD-release: 11 november 2022 (Netflix)