My Father’s Will (2009)
Regie: Fred Manocherian | 85 minuten | drama | Acteurs: Victor Alfieri, Ione Skye, Ron Silver, Gerry Bamman, William Wise, Yvonna Kopacz Wright, Matt Newton, Melissa Claire Egan, María Cellario, Alonzo Saunders, Kelly Sullivan, Michael Boatman, Thelma Barber, Frank Bonsangue, Denia Brache, Michael Edward Brooks, Jenifer Brougham, Susan Campochiaro, Oscar J. Castillo, Donna Lynne Champlin, Gary Cherkassky, Mario D’Leon, Tibor Feldman, Dierdre Friel, Russell Gibson, Elena Goodman, Alix Hayes, Marianne Hettinger, Chloe Keiffer, Elaine Keiffer, Pam La Testa, Lou Martini Jr., Sam Masotto, Sophia Miah, Wade Mylius, Robert Oppel, Garry Pastore, Meredith Patterson, Pat Profito
Film kan een prachtig medium zijn met ontroerende of verrassende verhalen en visuele technieken die de kijker volledig de (meestal) fictieve wereld in weten te trekken. ‘My Father’s Will’ is helaas een slecht voorbeeld van de potentie van de filmkunst. Er wordt wel eens beweerd dat er maar een beperkt aantal basisverhalen te vertellen is, maar deze gemakzuchtige poging tot een romantisch drama (of moet het een komedie zijn?) lijkt deze theorie wel erg letterlijk te hebben genomen. De simpele scriptconstructies en plotwendingen zijn te duidelijk aanwezig en geen enkel personage heeft er maar de schijn van een figuur van vlees en bloed te zijn.
De briljante premisse van de film is dat een oppervlakkige miljonair door de laatste wens van zijn vader leert hoe het is om zonder geld door het leven te gaan, om zo te kunnen relativeren en echte liefde te kunnen vinden. De grap is daarbij ook dat hij niemand mag weten wie hij werkelijk is, en dat de vrouw die hij leert kennen en op hem verliefd wordt uiteindelijk de verrassing van haar leven krijgt wanneer ze erachter komt dat hij eigenlijk enorm rijk is! Dat is de magie van film! Een waar sprookje, zoals de tekst op de dvd-hoes je ook graag wil doen geloven. De waarheid is echter dat de film een slaapverwekkende exercitie is, zonder chemie tussen de hoofdrolspelers, en compleet ongeloofwaardig.
Het begin al bij de veel te korte introductie van het hoofdpersonage, zakenman Ferro Olivetti (Victor Alfieri), die geen adequaat beeld schept van hoe zijn leven of zijn karakter echt is, los van de clichés. Je ziet hem heel even over aandelen en geld praten en op een decadent feestje met zwembad zitten wanneer hij al door zijn moeder wordt gebeld met de mededeling dat zijn vader op sterven ligt. De vader is hiervoor één keer in beeld geweest, om Ferro te vertellen dat hij de belangrijke dingen in het leven mist door zijn vluchtige, oppervlakkige leven. Op zijn sterfbed wil hij hem kennelijk een les leren door hem een maand lang platzak door het land te laten reizen. Er volgt geen toelichting van de beste man – maar toegegeven, veel woorden kan hij ook niet meer produceren – of een discussie met de moeder, en Ferro doet gewoon maar wat hem is opgedragen.
Maar of hij nu heel veel leert tijdens zijn reis, is maar de vraag. Hij krijgt het ook niet bijzonder zwaar te verduren. Hij krijgt al snel een slaapplaats aangeboden, alsook een (goed betaalde) baan wanneer hij – heel gekunsteld – half wordt aangereden. Hij heeft niet eens geld nodig om aan eten te komen want van een vriendelijke hotdog-verkoper krijgt hij zijn broodje gewoon gratis wanneer Ferro vraagt wat hij voor 50 cent kan krijgen. Hij zag er niet bepaald uitgehongerd uit en met zijn kleding was ook niets mis (keurige broek en leren jasje) dus hij had ook gewoon geen zin kunnen hebben om zijn portemonnee te pakken. Het contrast naar dit “harde leven” is dus te klein voor Ferro om echt in zijn ziel te kunnen kijken en tot “inkeer” te kunnen komen. In feite maakt hij dus nauwelijks een ontwikkeling door. Verder is de manier waarop hij zijn liefdesobject – Diana (Ione Sky) – steeds tegen het lijf loopt wel erg toevallig en is de wijze waarop zij hem vertrouwt en geen enkele vraag stelt over zijn echte of oude leven zeer onwaarschijnlijk. Waar hebben die twee het toch de hele dag over? Ze houdt van hem, maar waarom? Het is een lege huls. En waarom wil ze hem partner maken in haar eigen vastgoedbedrijf als hij alleen maar een simpele chauffeur is (zoals hij beweert)? Hij heeft dan op zijn minst wat bijscholing nodig.
Misschien zagen de scriptschrijvers zelf ook wel dat dit allemaal wel wat te makkelijk gaat – of zou gaan – en is dat de reden dat ze obstakels opwerpen in de vorm van de sceptische moeder van Diana en de bindingsangst van haar zelf, voortkomend uit een persoonlijk trauma (of eigenlijk: meerdere trauma’s). De opeenstapeling van drama in haar persoonlijke verhaal is eerder komisch en potsierlijk dan emotioneel. Kennelijk dachten de makers dat veel tragiek gelijk staat aan diepgang of goed drama. Het tegenovergestelde is hier te zien.
Clichématige verhaallijnen en -wendingen zijn vervelend – om nog maar te zwijgen van de flauwe kluchtelementen -, maar kunnen opgevangen worden door vaardige, charismatische acteurs. Helaas zijn ook deze niet in de film aanwezig. Alfieri moet een ware casanova voorstellen, maar zijn uitstraling laat danig te wensen over en met Ione Sky – die tenminste nog redelijk charmant lacht, als ze haar best doet – vormt hij een volkomen ongeloofwaardig paar dat net zo goed broer en zus had kunnen zijn (die niet bijzonder close zijn met elkaar). Tel daarbij op dat de belangrijkste discussie niet of buiten beeld plaats vinden, en je krijgt een romantische film die op alle fronten de plank misslaat en kansen laat liggen. Dit kun je ook maar het beste met deze dvd doen: laten liggen.
Bart Rietvink