My Name is A by Anonymous (2011)
Regie: Shane Ryan | 90 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Teona Dolnikova, Demi Baumann, Sean Cain, Domiziano Arcangeli
Het is altijd lastig om het werk van debutanten te beoordelen, omdat je de makers niet de grond in wil boren. Alle begin is moeilijk en bemoedigende woorden werken beter dan snoeiharde kritiek. Blijkbaar denken de mensen achter ‘My Name is A by Anonymous’ dat ze op weinig lof kunnen rekenen, want de naam van de regisseur wordt angstvallig geheim gehouden. Alvast geen goed teken…
‘My Name is A by Anonymous’ is geïnspireerd op een gruwelijke gebeurtenis. In oktober 2009 werd een negenjarig meisje vermoord door een vijftienjarige puber, genaamd Alyssa. Het verhaal is gebaseerd op de gruweldaad van de Amerikaanse tiener Alyssa Bustamante uit Missouri. De tiener vermoordde haar buurmeisje Elizabeth Olten. Over het motief is niets bekend. Bustamante leed aan depressies, deed aan zelfmutilatie en had een zelfmoordpoging gedaan. Haar moeder heeft een drugsverleden en haar vader zit een celstraf uit voor aanranding. De film probeert te achterhalen hoe deze tragedie heeft kunnen plaatsvinden.
Al vanaf de eerste minuut weet je dat je naar een film van een amateuristisch gezelschap gaat kijken. Er was duidelijk geen budget voor handen en dat resulteert in kale scènes die met een goedkope handcamera zijn genomen. Ook het spaarzame gebruik van muziek en de slechte geluidskwaliteit verraden een gebrek aan geld. De verwende filmkijker zal direct afhaken. Je kunt ze eigenlijk geen ongelijk geven, want ‘My Name is A by Anonymous’ is geen goede film.
De film weet niet wat het wil zijn: een thriller, een drama of een cynische sneer naar de maatschappij. Er zit geen lijn in en het gebruik van flashbacks komt erg verwarrend over. Ook wordt er op sommige momenten Russisch gesproken wat het toch al warrig vertelde verhaal geen goed doet. Het nut van deze intermezzo’s wordt ook nergens duidelijk. Er hangt een zweem van gekunstelde pretenties om deze film. Het artyfarty-gehalte is dan ook erg hoog. Het verhaal wordt zonder duiding verteld en zonder voorkennis (de synopsis in dit geval en een rondje op Google) weet je niet waar je naar aan het kijken was.
De film oogt fragmentarisch en ziet er lelijk uit. Er wordt de nadruk op dramatische stiltes gelegd waarin je enkel het geluid van de omgeving hoort. Industriële geluiden, rollende winkelwagentjes en piepende schommels bijvoorbeeld. Het merendeel van de fragmenten lijkt ook nergens heen te gaan. Vuilbekkende meiden van een jaar of zestien zijn vast shockerend bedoeld, net als een scène waarin de twee jonge, verveelde meisjes en een jongetje een spelletje doen waarin ieder van hen een elektriciteitsdraad aan moet raken. Deze scènes gaan nergens heen, duren veel te lang en voegen weinig toe.
Het meest verontrustende aspect van de film zijn de scènes waarin een akelig dun meisje – ze oogt alsof ze anorexia heeft – haar vingers in de keel steekt. Deze scènes zijn gewoon ziek en neigen naar exploitatie. Waarschijnlijk moeten ze aangeven dat de hoofdpersoon een gestoord type is, maar door de warrige en chaotische montage waarin scènes lukraak door elkaar heen lopen missen deze passages hun doel. Het is dapper dat deze debutanten proberen een beeld van de mens achter de moordenaar te schetsen, maar deze film slaat de plank finaal mis. Het heeft ongetwijfeld met budgettaire beperkingen te maken, maar ook met weinig geld kun je een verhaal vertellen wat je kunt volgen. Nu kijk je naar een chaotische legpuzzel vol onsamenhangende beelden.
Valt er dan niks positiefs over deze film te zeggen? Weinig. De soundtrack is bij vlagen indrukwekkend, omdat ze de desolate sfeer versterken. Maar eerlijk gezegd zal deze film door weinig mensen gezien gaan worden. Filmrecensenten zullen de voornaamste doelgroep blijven. En voor hen moet je geen film willen maken. Je weet dat deze zure criticasters altijd wat te zeuren hebben, waardoor je zulke lage scores krijgt…
Frank v.d. Ven