My Name is Hmmm… – Je m’appelle Hmmm… (2014) recensie

Regie: Agnès B. | 121 minuten | drama | Regie: Sylvie Testud, Jacques Bonnaffé, Lou-Lélia Demerliac, Noémie Ducourau, Marie-Christine Barrault, Emile Gautier, Douglas Gordon, Benn Northover, Jonathan Waite, Peter Rawes, Philippe Peythieu, Christian Granger, Hadrien Bouvier, Franck Beckmann

Agnès B. maakt op de bewonderenswaardige leeftijd van 72 haar allereerste speelfilm. Waar zou u deze vrouw van moeten kennen? Als modeontwerpster maakte ze eerder kostuums voor een aantal films die u vast wel gezien heeft. De stropdassen uit ‘Reservoir Dogs’? De witte blouse van Uma Thurman in ‘Pulp Fiction’? Agnès B. Deze kersverse regisseuse is een autodidact die het vak geleerd heeft, zoals velen haar dat voor deden, door te kijken. Dat is immers het geheim van vele grootmeesters in de filmwereld: films kijken, films kijken en nog eens films kijken.

‘My Name is Hmmm…’ is een film over de tienjarige Céline (Lou-Lélia Demerliac), die door haar werkloze vader misbruikt wordt. Moeder werkt lange dagen om het hoofd boven water te kunnen houden en is er dus ook niet om een oogje in het zeil te houden. Céline droomt van weglopen en ziet tijdens een schoolreisje aan het strand haar kans schoon. Ze stapt in de cabine van een vrachtwagen en verstopt zich in de slaapruimte van de chauffeur. Er ontstaat een bijzondere en hechte vriendschap tussen het meisje en de bestuurder, die niet van plan is Céline terug naar huis te brengen. De piepjonge Demerliac zet een bijzonder knappe acteerprestatie neer.

Agnès B. moet geloofd worden om haar onverschrokkenheid. Het staalharde thema van de film wordt rauw en onverbloemd in al z’n lelijkheid in beeld gebracht. Nergens heeft de regisseuse harde randjes er af proberen vijlen. De blik in Célines ogen als haar vader haar gebiedt hem naar boven te volgen, en de vreselijk pijnlijke scène die volgt is een beeld dat niemand snel achter zich zal laten. ‘My Name is Hmmm…’ is voelbaar met de juiste insteek gemaakt (dat Agnès zelf ook het slachtoffer geweest is van misbruik kan daar wel eens veel mee te maken hebben). De overall emotie van de film zit dan ook goed. Maar we moeten eerlijk zijn: de plot rammelt aan alle kanten. Het amateurisme van de filmmaakster schijnt hier en daar toch iets te fel door. Agnès getuigt het scenario geschreven te hebben in twee dagen tijd en dat is helaas merkbaar. Hier en daar wordt creatief gespeeld met een afwisseling tussen beweging en stilstaande fotografie. In die zin kan niet gezegd worden dat Agnès B. een slechte filmmaakster is. Maar de platte karakters en slappe dialogen verstoren te prominent de kwaliteiten van de film om er een oogje voor toe te knijpen.

Agnès B. is een vrouw die op een uiterst charmante manier respect weet af te dwingen door haar onvermoeibare levenslust en nieuwsgierige passie. ‘My Name is Hmmm…’ is geen meesterwerk maar het is wel iets waar deze duizendpoot trots op kan zijn. Ze heeft een hard en ontoegankelijk onderwerp op een hele open en eerlijke manier benaderd en daar neemt deze recensent de hoed voor af.

Esca van Blarikom