My Name is Nobody (2017)

Recensie My Name is Nobody CinemagazineRegie: Denise Janzée | 89 minuten | documentaire

Men neme een tachtig jaar oude klassenfoto. Wat zou er van alle leerlingen terechtgekomen zijn? Elk kind heeft zijn eigen verhaal. Maar wat als twee leerlingen uit dezelfde klas later wereldberoemde kunstenaars zouden worden? En wat als zij op die betreffende klassenfoto geflankeerd zouden worden door dezelfde jongen? Met dat gegeven ging Denise Janzée – dochter van actrice Willeke van Ammelrooy en stiefdochter van operazanger Marco Bakker – op pad door de Romeinse wijk Trastavere. Uitgangspunt is een foto die ze aantrof in Checco er Carrettiere, een eetgelegenheid die vol hangt met prachtige oude foto’s van beroemdheden die er ooit kwamen. Denk aan klassieke Hollywoodsterren als Ava Gardner, sportlegendes als Muhammad Ali en grootheden uit de Italiaanse cinema als Federico Fellini en zijn vrouw Giulieta Masina, Bernardo Bertolucci en Gina Lollobrigida. Misschien wel de meest bijzondere foto is de klassenfoto uit 1937, waar niet alleen meesterfilmer Sergio Leone, maar ook de legendarische filmcomponist Ennio Morricone op staan. Ze staan ook nog eens bijna naast elkaar. Bijna, want er staat één jongen tussen. En het is juist die jongen die Janzée fascineert. Wie is deze jongen, die tussen twee latere grootmeesters mag staan? Wat is er van hem terechtgekomen? Het enige dat van hem bekend is, is zijn achternaam – Grisanti – die bij zijn beeltenis is gekrabbeld.

In haar documentaire ‘My Name is Nobody’ (2017) probeert Janzée deze Grisanti op te sporen. Dat doet ze door in de wijk Trastavere en in de omgeving van de nonnenschool waar de foto genomen is. Niet verrassend is dat iedereen die ze de foto laat zien, meteen begint over Leone en Morricone. Daar hebben ze allemaal wel een verhaal over. Maar wie is dan die jongen die tussen hen in staat, wil Janzée weten. Dat weten ze niet. Grisanti is de grote onbekende – een niemand tussen twee grote sterren. Omdat ze door blijft vragen over Grisanti, en verschillende mensen voor haar camera haalt, druppelt er langzaam maar zeker informatie door over de beste man. Maar ze moet er diep voor graven. Er doen verschillende verhalen de ronde over Grisanti – was hij nou jurist of ingenieur? – maar via een (voormalige) hoge pief in de advocatenwereld, een huisarts en voormalige (over)buren van de familie Grisanti krijgt de grote onbekende een gezicht. Al blijft het een onduidelijk beeld. Het is opvallend dat de Romeinen liever praten over die twee andere jongens op de foto. Het is de kracht van de roem. Een taxichauffeur onthult dat hij zelf ook graag beroemd had willen worden. Een acteur/regisseur uit B-films mijmert over de roem die hij had kunnen hebben. Janzée ruimt extra veel tijd voor deze Willi Colobani in en laat hem zelfs in een monoloog in de huid kruipen van Grisanti. Hij representeert de vergankelijkheid van de roem; hij mocht er ooit heel even aan ruiken, maar zestig jaar later weet niemand meer wie hij is.

Janzée filmt op een losse manier, waardoor het lijkt alsof haar zoektocht heel spontaan is ontstaan terwijl ze het toch echt vooraf uitgestippeld heeft. ‘My Name is Nobody’ is een aardige studie over hoe mensen denken over roem en anonimiteit. Bovendien eert ze met haar film de ‘gewone’ inwoners van Trastavere, die ze voor haar camera haalt om hun zegje te doen. Want is dat niet wat iedereen wil: gehoord en gezien worden? Janzées film is het meest treffend wanneer ze niemand minder dan Ennio Morricone zelf – Leone leeft al bijna dertig jaar niet meer – na veel vijven en zessen eindelijk voor haar camera krijgt. Morricone is een man die al decennia lang niet anders doet dan over zichzelf praten; je ziet hem geërgerd denken: waarom vraagt deze vrouw me over ene Grisanti, een jongen die hij al lang en breed vergeten was? Als je zoals Morricone al driekwart van je leven overal waar je komt vereerd wordt, doet dat ook iets met je perceptie. Vrijuit spreken en denken is er voor hem niet meer bij; wellicht is hij het zelfs verleerd. Zo leert ‘My Name is Nobody’ ons niet alleen over de aantrekkingskracht van roem, maar ook over de schaduwzijden en vergankelijkheid ervan.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 januari 2018