My Queen Karo (2009)

Regie: Dorothée van den Berghe | 101 minuten | drama | Acteurs: Anna Franziska Jaeger, Matthias Schoenaerts, Déborah François, Maria Kraakman

De jonge Karo verhuist in het begin van de jaren zeventig met haar beide ouders van België naar Amsterdam, in ‘het land waar alles kan’. In feite zo gauw ze daar in een groot kraakpand hun intrede hebben genomen, begint de gedroomde toekomst van vrijheid al stukje bij beetje af te brokkelen. De – nog steeds actuele – dilemma’s die deze utopie met zich meebrengt zorgen voor een breuk in het gezin en voortdurende zorgen bij Karo. Moet zij haar vader steunen in zijn constante strijd ter bescherming van zijn starre maar in beginsel bewonderenswaardige idealen? Of zal ze beter haar moeder bijstaan die haar vaders minnares naast zich moet verduren en tegen beter weten in probeert het beste te maken van haar woonsituatie? De jonge Karo, en met haar de kijker, wordt verscheurd door deze keuze en kan tot het eind van de film geen knoop doorhakken. Het is goed dat regisseuse Dorothée van den Berghe hierin geen kant kiest, ofschoon dit meer tot uiting komt in een gebrek aan sympathie voor beide kanten dan een teveel eraan. Door het gebrek aan diepgang in de personages van beide ouders is het moeilijk voor welke dan ook gevoel te krijgen en dat is jammer.

De actrices Déborah François (moeder Dalia) en Anna Franziska Jaeger (Karo) schelen in werkelijkheid maar negen jaar, iets dat gezien hun beider uiterlijk in beeld opvalt en de geloofwaardigheid aantast. Mede door deze verhouding en daardoor ongeloofwaardige moeder-dochterrelatie is het moelijk aan de zijde van Dalia te staan. Het totale gebrek aan interessante tekst die haar rol heeft gekregen helpt ook niet erg, ondanks de neiging haar te steunen in de voor haar nogal ongelukkige situatie.

Anna Franziska Jaeger raakt met haar enorme bruine ogen in tegendeel direct iedere kijker en laat op uitstekende wijze zien hoe kinderen de wereld net even iets anders bekijken dan volwassenen. Van den Berghe onderschat de kinderlijke kijk op de wereld nooit – Karo is in feite de enige persoon in de film die nog enigzins verstandige keuzes kan maken – maar laat wel zien hoe de kleine dingen des levens voor de meeste kinderen net zo belangrijk zijn als de grootse momenten en gebeurtenissen. Zo heeft het egeltje Iglo een net zo prominente rol in de film als de minnares, of nieuwe vriendin, van de vader van Karo – en terecht. Mooi is ook de subtiliteit waarmee de regisseuse laat zien hoe Karo enige orde probeert te scheppen in de weliswaar utopische, maar net zo zeer volstrekt chaotische wereld waarin ze leven. Een streep van zwart tape bakent de denkbeeldige slaapkamer af waarin Karo een minuscuul beetje privacy probeert te houden; een krijtwitte lijn geeft aan waar de slaapplek van precies Iglo moet zijn. Van den Berghe woonde in de vroege jaren zeventig zelf in Amsterdam, waar het krakerscircuit op dat moment een prominente rol speelde. Wat Van den Berghe wel en niet zelf heeft meegemaakt is in feite onbelangrijk, terwijl die vraag bij sommige scènes wel naar boven komt. Hoewel kinderen soms meer kunnen hebben dan je in eerste instantie zou denken, is het op momenten moeilijk te geloven dat een meisje op deze manier aan haar lot wordt overgelaten. Dat de jaren zeventig getypeerd werden door een gedachte van ‘vrijheid, blijheid’ is algemeen bekend, en toch is het blijkbaar lastig die situatie geloofwaardig in beeld te brengen. De school bijvoorbeeld, waar Karo in Amsterdam naartoe wordt gestuurd, is wel al te gemakkelijk af te schrijven als ridicuul en over the top, net als de oneindige hoeveelheid seksscènes waar Karo getuige van moet zijn.

De soundtrack vol fijne, licht experimentele jazz past heel goed bij de lichtvoetige toon van het verhaal en de springerige beelden gezien door de ogen van de tienjarige Karo. Ook de cameravoering is prachtig en vervoert het publiek rechtstreeks naar de jaren zeventig, waar het lange haren en baarden, (nep-)bontjassen en wijde pijpen troef is. Dat het een wervelende tijd was, fantastisch maar ook enorm onzeker, maakt Van den Berghe zo prima duidelijk.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 februari 2010