My Second Life – Molotov Alva and his Search for the Creator: A Second Life Odyssey (2008)

Regie: Douglas Gayeton | 52 minuten | animatie, documentaire

‘My Second Life’ verschijnt voor het eerst in korte fragmenten op YouTube en is een regelrechte hit. De Amerikaanse kwaliteitszender HBO had nog nooit eerder een film van YouTube aangekocht, maar waagt de sprong met de episodes van ‘My Second Life’, die voor de gelegenheid tot een documentaire zijn gemonteerd.

De meeste documentaires over Second Life, een virtuele wereld waarin iedereen kan zijn wie hij of zij wil, worden gemaakt vanuit het perspectief van de ‘echte’ wereld. De documentairemaker zoekt gebruikers op en vraagt ze naar hun beweegredenen om zo volledig op te gaan in een kunstmatige omgeving, die alleen op een scherm bestaat. Douglas Gayeton komt met een originelere aanpak. Na zelf een tijd in Second Life te hebben verbleven, komt hij de videoboodschappen van ene Molotov Alva tegen. Dat is in elk geval wat Gayeton de kijker wil doen geloven. Het fictieve personage Alva wordt door Gayeton gebruikt om existentiële vragen op te werpen over het leven in de virtuele wereld.

Een citaat van een beroemde filosofen, zoals Socrates (“Een leven dat niet wordt onderzocht, is het leven niet waard”) biedt steeds de voorzet voor Alva om zijn nieuwe leven in Second Life verder te onderzoeken. Zo bouwt hij op een gegeven moment het huis van zijn dromen, alleen maar om er achter te komen dat hij niets van dat alles nodig heeft.

Gayeton wekt de indruk heel onbevooroordeeld aan deze documentaire te zijn begonnen: hij schuwt het nieuwe niet, maar gaat ook niet overboord in onbesuisd optimisme. Hij blijkt kritisch te zijn over het leven in een virtuele wereld als Second Life, over eenzaamheid en vervreemding, onvermogen en wanhoop. De manier waarop Gayeton uiting geeft aan deze gevoelens is verfrissend, maar de documentaire weet de kijker steeds net niet stevig genoeg mee te nemen in de zoektocht van Molotov Alva.

In een productie waarin zo diep wordt ingegaan op het eigen ‘zijn’, is het namelijk des te meer frustrerend dat de kijker zich zo moeilijk kan vereenzelvigen met de hoofdpersoon. De documentaire is door de vele uitleg toegankelijk, ook als je Second Life niet kent, maar de houterige graphics herinneren je er continu aan dat je niet in de ‘echte’ wereld bent. Ook al is dit logisch, het leidt wel continu af en maakt het lastig om jezelf goed in het verhaal in te leven.

Alva praat erg afstandelijk over het oude leven dat hij heeft achtergelaten. Dit zorgt ervoor dat de kijker geen binding kan hebben met beide werelden. Daar komt nog bij dat Alva’s stem zeer monotoon is, wat niet bevorderlijk is voor de aandacht van de kijker. Ondanks het feit dat het verhaal bijna geheel in de ik-persoon wordt verteld, blijft het door al deze dingen bijna onmogelijk om jezelf met de hoofdpersoon te identificeren.

‘My Second Life’ biedt een bijzonder originele invalshoek voor het bestuderen van het leven in een virtuele omgeving. De graphics van Second Life, gecombineerd met de houterige ‘acteerprestaties’ van Molotov Alva, maken het echter geen vloeiend geheel. Daarbij is het ook qua montage duidelijk te zien dat de film een aaneenschakeling is van episodes. Er is weinig cohesie tussen de delen en het verhaal bouwt niet op tot een echte climax. Dit is zeker niet onoverkomelijk, maar je moet je er als kijker wel op inrichten. Verwacht dus geen lopend verhaal met een spetterend einde, maar eerder een virtueel dagboek vol met vragen en weinig antwoorden.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 2