My Sunshine – Boku no Ohisama (2024)
Regie: Hiroshi Okuyama | 100 minuten | drama, sport | Acteurs: Keitatsu Koshiyama, Kiara Takanashi, Sôsuke Ikematsu, Ryûya Wakaba, Maho Yamada, Yunho
De eerste sneeuwvlokken vallen terwijl een honkbalwedstrijd op zijn einde loopt. De seizoenen veranderen, en met hen de sporttradities op het kleine Japanse eiland waar ‘My Sunshine’ zich afspeelt. Voor de jonge Takuya betekent dit een overgang van honkbal naar ijshockey, een sport waarvoor hij noch talent, noch interesse heeft. Hij is een dromer, een verlegen jongen die liever observeert dan deelneemt. Maar wanneer hij op het ijs de elegante Sakura ziet schaatsen, wordt hij gegrepen door iets wat moeilijk te benoemen is—verwondering, bewondering, misschien zelfs verliefdheid.
Regisseur Hiroshi Okuyama (‘Jesus’, 2018) schetst geen traditioneel sportdrama of een romantisch verhaal, maar een momentopname van drie mensen wiens paden elkaar kruisen. Takuya, Sakura en coach Arakawa vormen een onverwacht trio, verenigd door kunstschaatsen en uiteenlopende verwachtingen. Arakawa ziet potentieel in de dromerige jongen en stelt voor om hem te koppelen aan Sakura, in de hoop dat ze samen als ijsdansers kunnen groeien. Maar waar de coach kansen ziet, voelt Sakura vooral beperkingen.
Okuyama’s cinematografie is dromerig en sfeervol, met warme, zonovergoten tinten die een melancholische zachtheid aan de film geven. ‘My Sunshine’ kabbelt gemoedelijk voort, zonder grote dramatische gebeurtenissen. Het verhaal ontvouwt zich op een ingetogen manier, waarbij veel wordt overgelaten aan subtiele blikken en kleine gestes. Toch sluimert er een onderhuidse spanning. De wisseling van de seizoenen, zo zorgvuldig in beeld gebracht, weerspiegelt niet alleen de verandering in sport, maar ook de fragiele verhoudingen tussen de personages.
De relatie tussen Takuya en Sakura blijft gelaagd en complex. Hun interacties suggereren een groeiende connectie, maar nooit expliciet een romantische ontwikkeling. De film laat in het midden of Takuya echt verliefd is, of dat hij simpelweg gefascineerd is door haar talent en de vrijheid die ze op het ijs uitstraalt.
Arakawa is zowel coach als bemiddelaar, iemand die talent herkent en kansen ziet waar anderen die nog niet opmerken. Wanneer hij Takuya en Sakura aanspoort om samen te dansen, benadrukt hij hun potentieel: “Als ijsdansers kunnen jullie de beste van Japan worden.” Maar waar hij mogelijkheden ziet, voelt Sakura juist een begrenzing. Ze heeft haar eigen ambities en weigert zich in een richting te laten duwen die niet de hare is. Haar antwoord is resoluut: “Maar ik wil geen ijsdanser worden.”
Gaandeweg blijkt dat Sakura niet alleen worstelt met haar toekomst in de sport, maar ook met haar beeld van de coach. Wanneer ze ontdekt dat Arakawa een vriend heeft, laat haar reactie zich moeilijk duiden. Is het jaloezie? Is het een onbegrip dat voortkomt uit haar beperkte wereldbeeld? De film legt het niet expliciet uit, maar Sakura’s gedrag – en de manier waarop ze zich van het team distantieert – suggereert een diepgeworteld ongemak met iets wat ze niet volledig begrijpt.
De wendingen in ‘My Sunshine’ maken het tot een bitterzoet verhaal, maar toch heeft de film iets hartverwarmends. Okuyama schildert een teder en observerend portret van drie individuen die elkaar kruisen en beïnvloeden, maar uiteindelijk hun eigen weg moeten gaan. De film vraagt om geduld en laat veel aan de interpretatie van de kijker over, maar wie zich laat meevoeren door de poëtische beelden en subtiele emoties, zal merken dat ‘My Sunshine’ nadien in het hoofd blijft hangen, als een herinnering aan iets wat niet helemaal vast te grijpen is.
Kaat Monsieur
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 6 maart 2025