Naked Killer – Chiklo gouyeung (1992)

Regie: Clarence Fok Yiu-leung | 92 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Chingmy Yau, Simon Yam, Carrie Ng, Madoka Sugawara, Wai Yiu, Ken Lo, Shiu Hung Hui

Soms slaat een film de plank volledig mis. ‘Naked Killer’ is zo’n film. Het begint nog wel aardig in een ‘Dressed to Kill’ (Brian de Palma, 1980)-achtige openingsscène, met van die softe jaren tachtig filters en die typische interieurs met duale kleurstelling en zwart-wit geblokt linoleum. Maar dan volgt al snel de kapperscène en begint de film te ontsporen:

Als je politieman bent en bij de kapper zit en een jonge vrouw, die ook wordt geknipt, begint op een klant in te hakken met een schaar, omdat die haar probeerde te versieren, dan zal je dat toch op zijn minst een beetje raar vinden, niet? Deze politieman niet, sterker nog, hij bekommert zich niet om de bloedende man, rent het meisje achterna de straat op en verklaart haar min of meer de liefde. ‘s Avonds gaan ze samen uit en ontmoet hij haar doodnormale vader, die met zijn dochter een doodnormaal huishouden runt. Diezelfde avond wordt de vader door de lover van zijn vrouw vermoord. Het meisje neemt wraak en wordt een professionele mannenkiller, mét vriendje, die bij de politie zit. Eh? En dan zijn we nog maar net begonnen.

Het absurdisme doet denken aan Tarantino, maar mist de goeddoordachte karakters, sterke dialogen en plotlijn. Clarence Fok Yiu-leung heeft veel naar andere filmers gekeken, met name John Woo, maar niet goed opgelet. Waar John Woo bijvoorbeeld zorgvuldig uitgedacht actiescènes maakt, vliegen de boeven hier slechts door de lucht als kanonnenvlees voor een op hol geslagen mannenhaatster. En hoeveel het jonge meisje er ook afknalt (elk schoot is raak, waar heeft ze dat geleerd?), er blijven maar nieuwe komen, tot je er moe van wordt.

En de erotiek, we hebben hier toch te maken met een ‘erotische thriller’, nietwaar? Erotiek vraagt om spanningsopbouw en voor spanningsopbouw heb je identificatie met de karakters nodig en daarvoor moet het allemaal weer geloofwaardig zijn. Daarvoor zijn een paar aan elkaar frunnikende vrouwen niet genoeg. Kortom: je broek hangt op een gegeven moment wel op je knieën, maar niet vanwege prikkelende beelden.

Om deze film valt niet te lachen (behalve op onbedoelde momenten), de spanningsopbouw is nihil, de erotiek nauwelijks prikkelend, het verhaal heeft geen opbouw en geen onderbouwde context, de karakters zijn ongeloofwaardig en dan is tot slot de muziek (quasi Mozart op slechte synthesizer) ook nog om te huilen. Elke nieuwe scène is bouwen aan een kaartenhuis, met windkracht tien. Niets blijft overeind, behalve bagger.

Arjen Dijkstra