Nana – Nana the Movie (2005)
Regie: Kentarô Ôtani | 113 minuten | drama, muziek | Acteurs: Mika Nakashima, Aoi Miyazaki, Hiroki Narimiya, Ken’ichi Matsuyama, Saeko, Yuna Ito, Momosuke Mizutani, Anna Nose, Takehisa Takayama, Tomoki Maruyama, Tetsuji Tamayama, Ryuhei Matsuda, Gou Ayano, Andrew Francis, Maryke Hendrikse, Yûta Hiraoka
‘Nana’ is een live action verfilming van de gelijknamige manga. Aangezien regisseur Kentaro Otani een zeer getrouwe weergave van Ai Yazawa ’s megapopulaire manga heeft gemaakt, zal het voor de liefhebbers van de manga een niet al te grote stap zijn om zich ook aan de film te wagen.
Door een speling van het lot ontmoeten twee meisjes elkaar in de trein en wat blijkt; ze zijn even oud en heten allebei ook nog eens ‘Nana’. Hoewel de Nana’s veel van elkaar verschillen, Nana Komatsu (Aoi Myiazaki) is een onschuldige jonge vrouw op zoek naar haar vriendje en Nana Osaki (Mika Nakashima) een gothic ogende jonge vrouw die het in de muziekindustrie wil gaan maken, raken ze al snel met elkaar bevriend.Op zoek naar een appartement in Tokio ontmoeten de dames elkaar opnieuw en besluiten ze een appartement te delen om de kosten te dekken. Nana Komatsu’s zoektocht naar liefde wordt ruw onderbroken en haar favoriete popgroep Trapnest lijkt zijn schaduwen op Nana Osaki te werpen. Terwijl de Nana’s steeds dichter naar elkaar toe groeien, krijgt het verleden en diens invloed op het heden meer vorm. ‘Nana’ wordt als een soort van flashback verteld, Nana Komatsu is hierin de voice-over die het verhaal uit haar verleden af en toe van commentaar voorziet, resulterend in bijna filosofische teksten met een rustgevende achtergrondmuziek.
De film kampt wel met een erg poppy uitwerking, een typisch geval van de Japanse jeugdcultuur met bijbehorende kleurrijke kleding en vaak zeer bijzondere haardracht. Dit lijkt vaak nauw gelieerd aan visual kei, een Japanse muziekstroming die vooral bekend staat om het androgyne uiterlijk van de muzikanten. Gevolg van deze uitwerking is dat sommige scènes een beetje nep overkomen omdat de film op cinematografisch vlak soms weer verassend artistiek uit de hoek komt, een wereld die in een eigen dimensie lijkt te bestaan. Gelukkig wordt deze wonderlijke aankleding van de film nooit ergerlijk, iets dat helemaal op het conto van de twee hoofdrolspeelsters (popidolen) geschreven mag worden. Het acteerwerk van zowel Aoi Miyazaki als Mika Nakashima is zeer degelijk en beide actrices trekken de film precies in balans. Aoi Miyazaki (‘Heavenly Forest’, ‘Su-ki-da’) is in ‘Nana’ altijd vrolijk, levenslustig en zo intens schattig dat ze op den duur op de zenuwen kan gaan werken (tot uitdrukking komend in de breuk met haar vriendje) maar als actrice irriteert ze nooit.
Het is bijna onmogelijk om zelf niet verliefd te worden op deze ongelooflijke mooie vrouw die ook nog eens zo’n grote uitstraling heeft dat ze altijd straalt en een film zowat in haar eentje kan dragen. Vooral in combinatie met de andere Nana, Mika Nakashima, een schijnbaar zelfverzekerde popster die een mysterieus verleden met zich meetorst, blijft het verhaal intrigeren en komt tot uitbarsting in het prachtige en emotievolle poprocknummer ‘Glamorous Sky’.Erg sterk is het uitblijven van de grote dramatische ontwikkelingen die we zo vaak in Aziatische films en series tegenkomen. In ‘Nana’ gaat het vooral om geloofwaardige vriendschap en de dagelijkse problemen waarmee de hoofdrolspeelster te maken krijgen, een slimme zet van de regisseur welke veel jongeren zal aanspreken.
‘Nana’ is een vrolijke en vooral goede mix van humor, emotie, karakter- en plotontwikkeling die de fans van de manga zeker niet zal teleurstellen. Voor de neutrale kijker is er ook genoeg om van te genieten zolang je je maar over de pop/rock/punk aankleding van het geheel kunt zetten. Al met al een sterke film over hoop, illusies en vooral de kunst om van het leven te genieten die je met een terugkerende glimlach op je gezicht zal herinneren.
Meinte van Egmond