Never Forget (2018)

Regie: Sarah Veltmeyer | 10 minuten | korte film, drama | Acteurs: Nola Kemper, Richelle Plantinga

Wie zegt dat je per se de Filmacademie moet hebben gedaan om het te maken als regisseur? In elk geval niet Sarah Veltmeyer (1988). Nadat ze werd afgewezen voor de Filmacademie, wilde ze aanvankelijk niets meer met film te maken hebben en stortte ze zich op een carrière als dj. Na een paar jaar kroop het bloed toch weer waar het niet gaan kan en op eigen kracht schreef en regisseerde ze in 2015 haar eerste korte film, ‘Gotta’. Een jaar later kon ze, mede dankzij een financiële injectie van het Nederlands Filmfonds, haar tweede short, ‘Kiem Holijanda’ (2016). Met deze in Kosovo opgenomen korte film gooide Veltmeyer hoge ogen op het filmfestival van Berlijn, waar ze de Kristallen Beer won voor ‘Best Short Film’ in het segment ‘Generation 14+’. Een prachtige stimulans voor dit jonge talent, wier nieuwste korte film ‘Never Forget’ (2018) is opgenomen in de programmering van NTR Kort.

In een setting die qua sfeer en thematiek doet denken aan Sean Bakers ‘The Florida Project’ uit 2017, volgen we in het bijna tien minuten durende ‘Never Forget’ twee pubermeiden (Nola Kemper en Richelle Plantinga) op een snoeihete dag. Ze vervelen zich en besluiten de broer van één van hen, die wat ligt te vozen met zijn vriendinnetje, te pesten door knakworsten naar het vrijende koppeltje te gooien. De jongen is woedend en sluit de meiden op op het balkon van hun galerijflat. Gelukkig hebben ze hun mobiele telefoon bij zich! De verveling, de brandende zon en de hormonen maakt de vriendinnen behoorlijk opgewonden, zeker wanneer hun vriendjes hitsige berichtjes sturen. Het op het balkon van de buren gevonden bier speelt uiteraard ook een rol. De jongens vragen zich af wanneer de meiden naar de kermis komen, maar de meiden kunnen geen kant op. En hoewel één van de twee haar uiterste best doet om een manier te vinden om van het balkon af te komen, vindt de ander het eigenlijk wel zo’n veilig idee dat ze die opgewonden jongens op afstand kunnen houden. Want ze praten veel stoerder dan ze eigenlijk zijn. Dat geldt in elk geval voor haar zelf. Maar dan gebeurt iets waar ze geen rekening mee had gehouden: als de meiden niet naar de kermis komen, dan komen de jongens wel naar hen toe.

Met een treffend geschetste sfeer en het juiste taalgebruik weet Veltmeyer precies de goede toon neer te zetten. Meisjes van een jaar of veertien, vijftien doen wel vaker alsof ze al heel wat hebben meegemaakt en precies weten hoe de wereld in elkaar steekt. Diep van binnen zijn het echter vaak nog kinderen en achter hun grote mond gaat een klein hartje schuil. Ze zitten precies tussen jeugd en volwassenheid in. Een extra dynamiek ontdekken we zodra blijkt dat het ene meisje nog niet zo ver blijkt te zijn als het andere. Want dat mag ze natuurlijk niet laten merken (vindt ze zelf). Zonder al te veel details te geven, weet Veltmeyer de verschillende karakters van deze meisjes te schetsen en zo worden ze in slechts tien minuten volledig tot leven gewekt. De twee hoofdrolspeelsters komen heel naturel over en trekken ons vol overtuiging hun wereldje in. Achter het hoge tempo, het rijke kleurenpalet en de broeierige toon schuilt meer diepgang dan je op het eerste gezicht denkt.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5