New York, I Love You (2009)
Regie: Fatih Akin, Yvan Attal, Alan Hughes, Shunji Iwai, Wen Jiang, Shekhar Kapur, Joshua Marston, Mira Nair, Natalie Portman, Brett Ratner, Randall Balsmeyer | 103 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Bradley Cooper, Natalie Portman, Blake Lively, Shia LaBeouf, Rachel Bilson, Hayden Christensen, Orlando Bloom, Christina Ricci, Justin Bartha, Robin Wright, John Hurt, Ethan Hawke, Anton Yelchin, James Caan, Maggie Q, Andy Garcia, Cloris Leachman, Drea de Matteo, Olivia Thirlby, Eli Wallach, Chris Cooper, Julie Christie, Jacinda Barrett, Eva Amurri, Burt Young, Qi Shu, Irrfan Khan, Emilie Ohana, Taylor Geare, Ugur Yücel, Ashley Klein, Sinsu Co, Eliezer Meyer, Gurdeep Singh, Gary Cherkassky, Jordann Beal, Amy Raudenbush, Richard Chang, Loukas Papas, Eddie D’vir, Andy Karl, Juri Henley-Cohn, Cesar De León, Vedant Gokhale, Adam Moreno, Carlos Acosta, Jeff Chena, Robert d Scott, Simon Dasher, Duane Nakia Cooper, Brad Naprixas, Adam S. Phillips, Aron Charach, Himad Beg
Deel 2 in de serie Cities of Love van producent Emmanuel Benbihy (‘Paris, je t’aime’ (2006)) leidt ons naar de stad die zich al lang onsterfelijk heeft gemaakt op het witte doek: New York City. Wie ‘Paris, je t’aime’ (2006) gezien heeft weet hoe het concept in elkaar steekt. Het is als een afstudeeropdracht voor jong regietalent: ze krijgen een thema (liefde), kiezen een of meerdere buurten in New York als decor en mogen daar vervolgens een filmpje maken van maximaal acht minuten. Na afloop worden de – in dit geval – elf filmpjes samengevoegd tot een geheel en zie daar: de film ‘New York, I Love You’ is een feit.
Van de jonge regisseurs die hebben meegewerkt aan deze film hebben sommigen van hen zeker al naam gemaakt, zoals Brett Ratner (de ‘Rush Hour’ franchise, ‘X-Men: The Last Stand’ (2006)), Shekhar Kapur (‘Elizabeth’ (1998), ‘Elizabeth: The Golden Age’ (2007)) en Allen Hughes (‘From Hell’ (2001)). Natalie Portman – die ook de hoofdrol speelt in het filmpje van Mira Nair – maakt daarentegen haar regiedebuut. Ook de collectie acteurs die mee hebben gewerkt is indrukwekkend. James Caan, Orlando Bloom, Shia LaBeouf, Andy Garcia, Bradley Cooper en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Top!
Alle filmpjes zijn kwalitatief uitstekend, maar zeker niet even boeiend. Shia LaBeouf maakt indruk in het abstracte stuk over een voormalige operazangeres (Julie Christie), waarin hij een gehandicapte piccolo speelt die haar begeleidt naar haar hotelkamer. Aangrijpend, maar het filmpje zelf is erg surrealistisch en wordt waarschijnlijk niet door iedereen goed begrepen. Zoals ook het filmpje over een schijnbaar toevallige ontmoeting tussen een man (Chris Cooper) en een vrouw (Robin Wright Penn) voor de deur van een restaurant niet makkelijk te begrijpen is. Het afsluitende filmpje met ‘de oudjes’ Eli Wallach en Cloris Leachman als bejaard stel dat door de straten van Brooklyn strompelt is veruit het meest ontroerend. Continu op elkaar mopperend, maar onvoorwaardelijk veel van elkaar houdend banen ze zich een weg door het drukke verkeer. Om uiteindelijk bij de kust uit te komen voor een waanzinnig mooi shot dat een zekere tranentrekker is.
Andere filmpjes zijn juist weer erg grappig. Zoals het louter telefonische contact tussen een jonge componist (Orlando Bloom) en de mysterieuze, onbekende assistente van zijn baas (Christina Ricci). Of de ontmoeting tussen een zakkenroller (Hayden Christensen) en de vrouw van wie hij een foto vond in een gejatte portemonnee (Rachel Bilson). De tweestrijd tussen hem en de getrouwde leraar met wie zij een verhouding blijkt te hebben (Andy Garcia) is ronduit vermakelijk. Maar veruit het beste werk komt van de hand van Ratner, waarin een tiener (Anton Yelchin) een last-minute date voor het eindbal in de schoot krijgt geworpen van de plaatselijke apotheker (James Caan): zijn dochter (Olivia Thirlby). Alleen; zij zit in een rolstoel… Een prachtig verhaal met een verrassend einde.
De charme van zo’n collage van filmpjes is gelijk ook zijn zwakte: het is geen geheel. De makers doen zeker hun best door middel van scènes die voor enige overlap moeten zorgen en sfeervolle muziek die er als paraplu boven hangt. Maar sommige stukken wijken gewoon teveel af van de rest. Elk filmpje heeft zijn eigen ontknoping en het is onvermijdelijk dat de kijker niet steeds maar weer kan wisselen van emotie en zich kan inleven in een volgend verhaal. Ook de liefde voor New York komt niet heel sterk naar voren. Het is gewoon de liefde voor de grote stad en de miljoenen mensen die er dagelijks – toevallig of niet – met elkaar in contact komen. New York vormt dus wederom een mooi decor voor liefdesverhalen, maar een ode aan de stad gaat wat ver.
‘New York, I Love You’ is artistiek gezien een interessante film, met een verscheidenheid aan korte liefdesverhalen en een indrukwekkende cast. Je kunt lachen, huilen en er heel herkenbare dingen uit halen. Maar voor iedereen die rekent op een soort ‘Love Actually’ (2003) zal de teleurstelling toch behoorlijk groot zijn.
Brian Ligtvoet
Waardering: 3
Bioscooprelease: 29 oktober 2009