Nico, 1988 (2017)

Regie: Susanna Nicchiarelli | 93 minuten | biografie, drama | Acteurs: Trine Dyrholm, John Gordon Sinclair, Anamaria Marinca, Sandor Funtek, Thomas Trabacchi, Karina Fernandez, Calvin Demba, Francesco Colella, Matt Patresi

De soloplaten van Nico (van de Velvet Underground en die banaanhoes) zijn niet ieders kopje thee. Nico’s muziek is zo zieldoorsnijdend somber, dat je nabestaanden mee het graf in zou slepen als je haar op een begrafenis zou draaien, en niet per definitie uit liefde. En dat terwijl deze in 1988 overleden vrouw, die eigenlijk Christa Päffgen heet, in de jaren zestig een van de meest gewilde modellen ter wereld was. Een vrouw waar Alain Delon en Jim Morrison naar hengelden, en niet alleen dat. Nico speelde het spel even mee, maar roem kon haar uiteindelijk niets schelen.

Die fatale combinatie trekt misschien nog wel meer aan dan al het andere. Geldt trouwens niet alleen voor fans, ook voor jonge regisseurs met een vrouwenhart, zoals de Italiaanse Susanna Nicchiarelli. Zij koos standvastig voor de laatste twee jaar van het leven van Nico, waarin deze met een afgetrapt busje door het Europa van de Koude Oorlog toerde, steevast vergezeld van een spuit heroïne en een bandrecorder waarmee zij geluiden vastlegde die haar deden herinneren aan de bombardementen op het Berlijn waar zij opgroeide.

Het laatste is een terugkerend thema in ‘Nico, 1988’: telkens als er een emotioneel moment plaatsvindt, gaat dat vergezeld van bommengebulder als in een Götterdämmerung. Wat moet het een toer zijn geweest voor de Deense karakteractrice Trine Dyrholm (’Kollektivet’) om te transformeren tot deze verlopen diva. Dyrholm doet dat met zoveel lef dat zij Nico naar haar hand zet, terwijl de geest blijft behouden. Zij zit daarbij op een lijn met de regisseur, die sterke verhalen toetste aan nabestaanden als zoon Ari. Bij twijfel laat zij zaken open, zoals de doodsoorzaak.

Dyrholm zingt zelf en de film is doordrongen van die typische jarentachtigsfeer, dolend door een Europa vol alternatieve energie. Een beetje jammer is dat de bijrollen niet interessant zijn uitgewerkt. Maar dat boeit nauwelijks vanwege de allesverslindend onhebbelijke, tragikomische overlever in het personage Nico. Wanneer haar degelijke manager Richard (John Gordon Sinclair) een onverhoopte liefdesverklaring doet, antwoordt de zangeres dat zij al met haar huisbaas gaat trouwen omdat zij uit huis dreigt te worden gezet. Waarna een bulderend lachsalvo volgt.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4

Bioscooprelease: 19 april 2018
DVD-release: 4 september 2018