Nightmare City – Incubo sulla città contaminata (1980)

Regie: Umberto Lenzi | 88 minuten | actie, horror | Acteurs: Hugo Stiglitz, Laura Trotter, Maria Rosario Omaggio, Francisco Rabal, Sonia Viviani, Eduardo Fajardo, Stefania D’Amario, Ugo Bologna, Sara Francetti, Manuel Zarzo, Tom Felleghy, Pierangelo Civera, Achille Belletti, Mel Ferrer, Frank Clement, Ottaviano Dell’Acqua, Roberto Dell’Acqua, Alejandro de Encisco, Umberto Lenzi, Fiamma Maglione, Carmen Martinez Sierra, Antonio Mayans, Benito Pacifico, Silvana Scandariato, José Yepes, Rinaldo Zamperla

De horrorfan valt bij het Italiaanse ‘Nightmare City’ van regisseur Umberto Lenzi al snel met de neus in de boter. Een bende zombies richt op een vliegveld een slachting aan. En naast het grote aantal slachtoffers valt ook de mate van bloederigheid bij de gemaakte slachtoffers op. Het vormt, tezamen met de in beeld gebrachte schietpartijen en de diverse gruwelijkheden een veelbelovende start voor wat komen gaat.

En de lijn in de openingsscène wordt ook voortgezet. Door mensen die naar blijkt in zombies zijn veranderd door blootstelling aan ‘…high degree of radioactivity… strong dose of atomic radiation…’. Wellicht een wat simpel gegeven, maar veel zal het voor de liefhebber niet uitmaken. Als er maar reden genoeg is om het een en ander qua horrortaferelen te doen laten losbranden, evenals dat in tal van soortgelijke films waarin de doden door straling weer tot leven komen. Ook de bloeddorstigheid en de gruwelijke manieren waarop de zombies hier wellustig hun slachtoffers maken doen daar aan denken. Niet dat er in deze ‘Nightmare City’ ook maar in het minst wordt geprobeerd de indruk van ‘traditionele’ zombies te wekken of dat er in die zin naar ze verwezen wordt. De zombies zijn hier snel, kunnen hardlopen, lijken hun menselijke intelligentie behouden te hebben, weten dus ook hoe ze wapens moeten bedienen en zijn bijzonder taai ‘…increased their physical capabilities… turned out almost indestructable… abnormal strength…’, en, wel traditiegetrouw de traditionele zombiefilms, veranderen de door hen besmette slachtoffers ook in zombies.

Geduchte tegenstanders dus, en menigeen moet het dan ook tegen hen afleggen. Op de meest gruwelijke wijzen wel te verstaan. Een greep uit het rijtje: wat doorgesneden kelen, het nodige onfrisse hak-, steek-, snij- en bijtwerk, bijlen en messen die daarbij vakkundig gehanteerd worden, tal van inslaande kogels, wat wurgpraktijken, wat ontploffende zombiehoofden en aanverwant spul. Voor de niet-horrorfan daarmee duidelijk een film waarvoor geen moeite gedaan hoeft te worden, maar voor de horrorliefhebbers zal het een en ander wel in goede aarde vallen.

De manieren waarop de zombies hun slachtoffers maken worden qua speciale effecten nogal wisselend weergegeven. Soms overduidelijk nep: de camera richt zich van achter op het slachtoffer, een zombie maakt wat onduidelijke klauwende bewegingen, het slachtoffer draait zich om en onder diens ijselijk gegil aanschouwen we het bloederig resultaat van het voorafgegane handwerk. Leuk geprobeerd, daar niet van, maar wel wat al te nep weergegeven, en ook wat amateuristisch van opzet overkomend. Dat is in deze productie her en der wel meer te bespeuren. Aan de andere kant zijn overige effecten wel weer overtuigend weergegeven, met voor de hardcore horrorfan als illustratief hoogtepunt de scène waarin een vrouwelijk personage door twee zombies met een ijzeren staaf te grazen wordt genomen. Evenals de speciale effecten wordt ook het uiterlijk van de zombies wisselend weergegeven. De ene keer overtuigender dan de andere, maar bij de qua uiterlijk minder overtuigende zombies vergoedt de vastberadenheid waarmee ze zonder uitzondering hun slachtoffers maken veel. De diverse close-ups van hun van wellustige bloeddorstigheid doortrokken gezichtsuitdrukkingen willen ook nogal eens op de lachspieren werken. Ook de nodige actie is Lenzi’s film in ruime mate aanwezig in scènes waarin de zombies de aanval en achtervolging inzetten en er veel schietwerk tot aan explosies toe plaatsvinden. Het nodige entertainment is voor de liefhebbers wel verzekerd.

De indruk ontstaat dat het de makers hier ook enkel om te doen is. Want van een veel om het lijf hebbend verhaal of van enige karakteruitdieping is geen sprake. ‘Incubo sulla città contaminata’ bestaat in een aardig tempo uit een opeenvolging van scènes waarin de confrontaties met de zombies in welke soort dan ook voorop staan, afgewisseld met losse niet al te lang durende scènes waarin ter uitleg wat gepraat voorbijkomt. Een wellicht wat al te simpele opzet, evenals de herhaaldelijke onwaarschijnlijkheden – hoe komen bijvoorbeeld de zombies herhaaldelijk zo snel en blijkbaar zonder onderweg gezien te worden op hun bestemming? – die her en der optreden. Qua verhaal of de ontwikkelingen daarbinnen blinkt, evenals de geloofwaardigheid van diverse gebeurtenissen dat doen, Lenzi’s film niet altijd evenzeer uit. Evenmin als de Engelstalige dubbing dat voor de kijkers van de nagesynchroniseerde versie dat doet.

Hetzelfde geldt voor het acteerwerk. Kwalitatief is het niet al te hoogstaand of opvallend, hoewel de vraag is of het al te simpele verhaal of de insteek waarmee deze film is gemaakt daartoe zich ook wel leent. En of de gemiddelde horrorfan, evenals aangaande de niet al te grote geloofwaardigheid van diverse gebeurtenissen, daar ook wel op zit te wachten. Niettemin acceptabel genoeg acteerwerk van de diverse betrokkenen bij de portrettering van de verschillende in beeld verschijnende karakters. Het maakt deze productie al met al een voor de horrorfan redelijk tot leuk geslaagde horrorfilm waarin diverse tekortkomingen weliswaar opvallen, maar de pluspunten het bekijken ervan meer dan waard maken. Ook een film waarbij niet al teveel nagedacht moet worden en de ontwikkelingen genomen moeten worden voor wat ze zijn en dan is actie, horror en entertainment voor de liefhebbers in ruime mate aanwezig.

Frans Buitendijk