Nightmare Detective 2 – Akumu tantei 2 (2008)
Regie: Shinya Tsukamoto | 100 minuten | drama, thriller | Acteurs: Ryuhei Matsuda, Hanae Kan, Ken Mitsuishi, Miwako Ichikawa, Shungiku Uchida, Hatsune Matsushima, Toshiyuki Kitami, Yui Miura, Wako Andô
Horrorfilms en thrillers zijn niet zelden gebaseerd op ongewenste bezoekjes van de doden. Slachtoffers van brute moorden of ongelukken en overleden voorouders komen op bezoek en je schrikt je een ongeluk. In de standaardfilms hebben deze dan ook veel slechts in de zin. Hier wordt duidelijk ingespeeld op de vrij algemene angst voor het onbekende en de dood in het bijzonder. Intelligentere varianten op dit thema voegen er betekenis aan toe die te maken heeft met een confrontatie met die angst. ‘The Sixth Sense’ (1999) heeft dit subtiel gebruikt en laat de hoofdfiguren zich verzoenen met hun angst voor de dood en de doden en zo hen en zichzelf bevrijden.
Een gegeven dat op zich meeslepend en geloofwaardig kan zijn. Niet per se interessant voor de liefhebbers van spannende schrikeffecten, bloederige uitspattingen et cetera. Als een soort daad van masochisme laten die zich juist in hun angsten geselen. En zij houden meer van films die niet op realiteit gebaseerd zijn maar op heel veel fantasie, hoewel de uitgekauwde thema’s en standaard schrikeffecten veelal precies het tegendeel laten zien. In deze val is ‘Nightmare Detective 2’ in ieder geval niet gelopen.
Regisseur Shinya Tsukamoto keert terug met het vervolg op een film die iets meer aan de standaard voldeed, Deel twee doet dat veel minder. In aanpak lijkt het meer op ‘The Sixth Sense’, hoewel de uitvoering ook doet denken ‘gewone’ horror (zonder bloed overigens). Het probleem hierbij is alleen, dat het werkelijk nauwelijks eng wordt. Hoe zeer Shinya Tsukamoto ook in de weer is met zijn handheld camera, die met zijn letterlijk schokkende beelden vaker irritatie oproept dan angst.
Neemt niet weg dat het verhaal interessant is. De betekenis van veel angst is gelegen in onopgeloste trauma’s en die worden hier aangepakt. Met andere woorden: we leren dat voor die angsten, gepersonifieerd in bijvoorbeeld langharige zwevende vrouwen met zwart lang haar (waar hebben we dat toch eerder gezien?), niet moet worden weggelopen. In tegendeel, je moet ze recht in het gezicht aankijken. De andere les is dat die ‘kwade wezens’ niet boos zijn, maar bang. Fijne inzichten voor een verlicht leven, maar gelukkig worden ze niet als zodanig uitgelegd, het is geen Hollywood.
De speciale effecten zijn overigens vrij goed en redelijk subtiel. Niet zo eng dus, maar op een paar momenten wel leuk en mooi uitgevoerd. Het mooiste moment, wat de film bijna alleen al de moeite van het kijken waard maakt, is wanneer Kyoichi Kagenuma, de Nightmare Detective zelf, in iemands droom door een ander personage binnenkomt. Dat ziet er supervet uit, zonder gore en vol in beeld; computer waarschijnlijk? Goed gedaan.
Maar de film is, helaas, niet consistent genoeg om helemaal boven het maaiveld uit te komen. De onrustige cameravoering werkt, zoals gezegd in het nadeel van de vertelling en het interessante thema van de innerlijke reiniging wordt wel erg verwarrend verbeeld, met veel onnavolgbare wendingen, switches tussen heden, verleden, droom en realiteit en toch wat typische horroreffecten, terwijl het verhaal al af was. Tja, dat past dan net niet. Okay, is ook niet gemakkelijk de innerlijke psyche te verfilmen, laat staan de realiteit hierin te overtreffen, maar het had ongetwijfeld geholpen als er meer rust in de beeldvoering had gezeten.
Arjen Dijkstra