Nights in Rodanthe (2008)

Regie: George C. Wolfe | 97 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Diane Lane, Richard Gere, Christopher Meloni, Viola Davis, Becky Ann Baker, Scott Glenn, Linda Molloy, Pablo Schreiber, Mae Whitman, Charlie Tahan, Carolyn McCormick, Ted Manson, Ato Essandoh, Terri Denise Johnson, Jessica Lucas, Marisela Ramirez, Kimberly Sauls, Irene Ziegler, Dihedry Aguilar, William D. Hooper, Hal Scarborough, Candy Dennis, Gail Lane, Chookie Ramsey, Mia Clarke, James Franco, John H. Peebles    

Het is niet de eerste keer dat Diane Lane en Richard Gere samen op het witte doek verschijnen. Al in 1984 waren ze samen te zien in Francis Ford Coppola’s ‘The Cotton Club’ en in 2002 gaven ze intense vertolkingen ten beste in Adrian Lyne’s erotische drama ‘Unfaithful’. Dat dit tweetal goed samenwerkt is dus geen verrassing en er is een natuurlijke chemie tussen beide acteurs aanwezig die de eventuele beperkingen in een script kan overstijgen. En dit is wel nodig in het geval van ‘Nights in Rodanthe’ een filmbewerking van een roman van Nicholas Sparks, wiens romans ‘The Notebook’ en ‘Message in a Bottle’ eerder (wel) succesvol in filmvorm zijn gegoten. ‘Nights in Rodanthe’ beoogt duidelijk, net als de eerdere Sparks-filmbewerkingen, een doorleefd, volwassen, en inspirerend liefdesverhaal te vertellen, maar de film komt helaas zowel te pretentieus als simpel over. Zelfs de degelijke acteerprestaties van Lane en Gere kunnen ‘Nights in Rodanthe’ niet redden, hoewel ze best een eind komen.

Het verhaal lijkt enigszins op een andere film met Lane in de hoofdrol: ‘Under The Tuscan Sun’, waarin Lane een huis kocht in Toscane om, na een scheiding, rust te vinden in haar leven en alles weer op orde te krijgen. Verder doet het wat denken aan ‘How Stella Got Her Groove Back’ waarin een vrouw van middelbare leeftijd, Angela Basset, weer een nieuwe impuls krijgt in haar leven door een nieuwe, jeugdige vlam op vakantie. In ‘Nights of Rodanthe’ moet Lane het met iemand van dezelfde leeftijd doen, maar ongetwijfeld zullen vele vrouwen van alle leeftijden tekenen voor iemand met de looks van Gere, ook al is hij bijna zestig jaar oud. De inhoud is in ieder geval vergelijkbaar met eerder genoemde films. De vrouw zit in een persoonlijke relatiecrisis en neemt haar toevlucht tot een vakantiebestemming om hier alles op een rijtje te krijgen. De man die ze hier tegenkomt, blijkt in dit geval echter ook issues te hebben. Deze worden gedurende het verloop van de film via flashbacks aan de kijker onthuld. Wel is al meteen duidelijk dat de man in de put zit. En natuurlijk dat deze twee eenzame en getroebleerde zielen elkaar zullen vinden in deze nieuwe omgeving. Wel aardig zijn de uiteindelijke ontwikkelingen binnen het gezin van Lane, die ergens toch best onverwacht zijn, en het geheel een welkome portie volwassenheid en girlpower bezorgen.

Jammer is dat dit alles zo transparant is en alles volgens de machinaties van het script lijkt plaats te vinden. De dialoog is vaak ook niet subtiel genoeg om dit te verhullen. Wanneer Lane avondeten opdient voor de net gearriveerde gast, gaat deze al snel met zijn bordje richting keuken, waar zij aan het werk is, omdat hij niet alleen wilt eten. Het is allemaal wat voorspelbaar en de personages voelen niet genoeg als echt aan. Wanneer er tot de kern doorgedrongen moet worden gebeurt dit vaak middels gekunstelde wederzijdse observaties en analyses. Daarbij wordt het uiteindelijk hoopvolle, inspirerende verhaal onnodig (melo)dramatisch gemaakt om het geheel zo nog meer gewicht te geven. Het bitterzoete coda, dat goed werkte in ‘Message in a Bottle’ en ‘The Notebook’, maakt hier het verhaal onnodig bombastisch en sentimenteel.

Maar Gere en Lane doen wat ze kunnen om het verhaal en hun personages authentiek over te laten komen, en hun kwaliteiten doen de kijker redelijk meeleven met hun beslommeringen, en het is niet ondenkbaar dat de kijker hierdoor in de laatste akte toch nog een traantje moet wegpinken. Het allerlaatste shot op het strand is wellicht tekenend voor de gehele film. Het is eigenlijk te kitscherig, te “corny” om te verdragen, maar de blik in de ogen van Lane zorgt ervoor dat je er bijna in wilt geloven.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 13 november 2008