Nightwatch – Demons Are Forever – Nattevagten – Dæmoner går i arv (2023)

Regie: Ole Bornedal | 113 minuten | horror | Acteurs: Fanny Leander Bornedal, Nikolaj Coster-Waldau, Alex Høgh Andersen, Sara Viktoria Bjerregaard, Kim Bodnia, Vibeke Hastrup, Pelle Emil Hebsgaard, Casper Kjær Jensen, Alexander Behrang Keshtkar, Bodil Lassen, Sonny Lindberg, Christopher Læssø, Ulf Pilgaard, Tina Gylling Mortensen, Caspar Phillipson, Nina Terese Rask, Sonja Richter, Paprika Steen, Torben Svendsen, Niels Anders Thorn, Zaki Youssef

‘Nightwatch: Demons are Forever’ is het vermakelijke vervolg op het Deense horror-mysterie ‘Nattevagten’ uit 1994 dat zijn bestaan niet helemaal weet te rechtvaardigen. Fans van de film uit 1994 zullen gauw merken dat schrijver en regisseur Ole Bornedal met het vervolg dezelfde onheilspellende sfeer weet neer te zetten en ook laat hij een aantal personages uit het origineel terugkeren. Maar in tegenstelling tot het origineel, waarin het hoofdpersonage er tot over zijn oren inzit door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, blijft het hoofdpersonage in deze film, gespeeld door Bornedals dochter Fanny, bewust en naïef aan de knoppen draaien. Daarmee weet de horrorfanaat hoe dit gaat eindigen. Bovendien verminderen de gevoelens van sympathie voor het hoofdpersonage, omdat zij duidelijk niet weet om te gaan met slapende honden: “Ja hèhè, wat had je dan verwacht?”. Aangezien ‘Nattevagten’ destijds een redelijk afgerond verhaal presenteerde, zwelt, ondanks het provocerende hoofdpersonage uit ‘Nightwatch: Demons are Forever’, de vraag aan of het echt nodig was om de personages uit het origineel nogmaals door de hel te slepen. Mogelijk ligt het antwoord in de titel. Of in een achternaam.

Geneeskundestudent Emma (Fanny Bornedal) gaat aan de slag als nachtwacht op de forensische afdeling, nadat ze te weten is gekomen dat haar vader, Martin (Nikolaj Coster-Waldau), en haar moeder daar dertig jaar geleden ternauwernood ontsnapten uit de greep van de psychopaat Wörmer (Ulf Pilgaard). Haar moeder pleegde zelfmoord, Martin is getraumatiseerd en Emma wil nu antwoorden. Als nachtwacht leert ze waar Wörmer opgesloten zit. Vastbesloten regelt ze een ontmoeting met hem. Maar door hun ontmoeting realiseert de afgezonderde Wörmer zich dat zijn moordlust nog niet gestild is.

Bornedal bewijst wederom dat hij weet hoe hij de suggestie moet wekken dat er iets vreselijks staat te gebeuren met zijn hoofdpersonage. Zo schuift de camera langzaam in op Emma terwijl ze haar nachtelijke rondes maakt door de donkere hallen, is het zo stil op de forensische afdeling dat de vliegen tegen de lampenkap hoorbaar zijn en wordt de oorverdovende dancemuziek, “I will never know fear”, abrupt afgewisseld met de zware centrale lichtschakelaar of de kille trillingen van de airco in het mortuarium. Daarmee vertelt Bornedal eigenlijk dat de klok tikt en de kijker weet dat dit niet in het voordeel van Emma zal zijn.

In de gehele uitvoering lijkt Bornedal vooral de fakkel door te geven aan zijn dochter Fanny. Bornedal schrijft in zijn verklaring het succes van ‘Nattevagten’ toe aan het “persoonlijke verhaal”, want het ging over “volwassen worden” en “loskomen van jeugdige chaos”. En in vele opzichten was dit succes het startschot voor een serieuze, glansrijke carrière als filmmaker voor Bornedal. Verder schrijft Bornedal dat ‘Nightwatch’, mogelijk verwijzend naar het vervolg of naar de serie films als franchise, gaat over “nalatenschap”. En het is goed mogelijk dat ‘Nightwatch: Demons are Forever’ een begin is voor de jonge Fanny als leading lady of scream queen, want, ondanks een bij tijd en wijle frustrerend hoofdpersonage, vertoont zij de veelzijdigheid om geloofwaardig over te komen. Door het onverstoorde handelen van Emma lijkt dit echter vooral een snelle oefening in hoe de voormalige slachtoffers weer in de greep van een uitgeschakelde slechterik te krijgen. Is dat misschien bewust ten behoeve van de nalatenschap? De acties van Emma roepen in ieder geval de vraag op of dit vervolg er écht had moeten komen.

‘Nightwatch: Demons are Forever’ herinnert ons eraan waarom we nog steeds liever niet als nachtwacht op de forensische afdeling werken. Want na deze onheilspellende film halen we opgelucht adem: “Gelukkig maken de Bornedals maar films.”

Jannick Engel

Waardering: 3

Bioscooprelease: 25 juli 2024