Nina Simone (2016)

Recensie Nina Simone CinemagazineRegie: Cynthia Mort | 87 minuten | biografie, drama, muziek | Acteurs: Zoe Saldana, David Oyelowo, Kevin Mambo, Ronald Guttman, Chuma Gault, Allison Sarofim, Mike Epps, Keith David, Ella Joyce, Stevens Gaston, Fred Cassidy, Jessica Oyelowo, Anthony Molinari, Ella Thomas

Nina Simone is een artiest van wie iedereen wel eens heeft gehoord, al moet er vervolgens even nagedacht worden waarvan ze de zangeres dan kennen. De hoge priesteres van de soulmuziek verdient echter meer. Ze doorbrak het ballingschap van politieke thema’s in popmuziek en was de stem van duizenden Afro-Amerikanen in de jaren zestig. Een tijd waarin de platenbazen liever een zoet liefdesnummer uitbrachten dan een harde kritiek op de samenleving. Een tijd die ideaal is voor een geweldige film over het leven en de carrière van deze excentrieke artiest. De makers van de film ‘Nina Simone’ dachten er helaas anders over.

Regisseuse Cynthia Mort kiest ervoor om een ander verhaal te vertellen en begint de film met de val van Nina Simone (Zoe Saldana), wanneer ze een organisator bedreigt met een pistool en vervolgens in een inrichting terecht komt. Hier ontmoet ze de verzorger Clifton Henderson (David Oyelowo), de man die gaat proberen haar terug in de schijnwerpers te krijgen. Een comeback verhaal dus, maar dan zonder eerst een fatsoenlijke portie van de rijzende ster gezien te hebben. Dit onderdeel van Simone’s succesverhaal wordt in zeer korte passages verteld. ‘Nina Simone’ begint dan ook met twee prologen; waarin we een heel jonge Nina zien spelen op haar school in 1945 en vervolgens in 1965, waar ze een volleerd jazzpianist is.

De film blijft gedurende de anderhalf uur durende speeltijd van de hak op de tak springen. De eerstvolgende scène springt namelijk ineens naar 1988, waar het merendeel van het te vertellen verhaal zich afspeelt. Een echt samenhangend geheel blijft zo uit, bovendien helpt het niet dat de flashbacks vaak een veel interessantere tijd voor de artiest laat zien. Zo krijgen we beelden te zien van Simone ten tijde van de moord op Martin Luther King (ironisch aangezien Oyelowo deze rol nog vertolkte in ‘Selma’ uit 2014). Haar reactie is heftig en puur en het zou zeer interessant zijn geweest om te zien hoe dat zich concludeerde. Het personage Simone lijkt daar namelijk ook een stuk sympathieker, want het hoopje ellende waar we het grootste gedeelte van de film mee opgescheept zitten is allesbehalve plezierig om naar te kijken.

Dat is overigens maar deels te verwijten aan de performance die Zoe Saldana geeft. Ze heeft echter wel de pech dat ze pijnlijk miscast is. Ze doet haar best om de diva uit te hangen en de manier van praten goed na te doen maar uiteindelijk blijft het vooral bij een imitatie. Nergens krijgt de kijker het gevoel naar de echte Nina Simone te kijken. Ook in dit aspect werken de flashbacks beter, hier is Saldana veel beter te hebben als de iconische zangeres. Vooral omdat de make-up erg minimaal is, waardoor er weinig tot geen onderscheid gemaakt worden tussen de Simone uit begin jaren zeventig en de Simone eind jaren tachtig.

‘Nina Simone’ is eigenlijk gewoon een samenvatting van de Nina Simone Wikipedia-pagina. Er worden heel veel feitjes genoemd waar vaak naar wordt teruggeblikt. Deze fragmenten zijn vaak het beste deel van de film maar zorgen wel voor een heel plotselinge onderbreking van de hoofdverhaallijn. Het zorgt voor een zeer fragmentarisch eindproduct. Uiteindelijk valt er gelukkig nog wel van de muziek te genieten. Saldana zingt het allemaal prima in. Maar het is niet genoeg om de vertolking van de zangeres te redden.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 2

DVD-release: 22 februari 2017