Nina Wu – Juo ren mi mi (2019)
Regie: Midi Z | 103 minuten | drama | Acteurs: Ke-Xi Wu, Vivian Sung, Kimi Hsia, Li-Ang Chang, Jen-Shuo Cheng, Ping-Chun Cheng, Ying-Xuan Hsieh, Shang-Ho Huang, Lee-zen Lee, Ming-Shuai Shih, Shau-Ching Sung, Chih-Wei Tang, Chuan Wang, Moon Wang, An-Shun Yu
‘Nina Wu’ is een Thais psychologisch drama over een jonge ambitieuze actrice, die na lang wachten haar doorbraak in een speelfilm krijgt. Voor deze film heeft ze echter heel wat vernederingen moeten doorstaan. Onder andere daardoor – en waarschijnlijk ook door gebeurtenissen in de familiaire en relationele sfeer – komt ze in soort psychose terecht, waarbij ze de realiteit en fantasie niet meer van elkaar kan onderscheiden.
Het scenario van ‘Nina Wu’ is geschreven door actrice Wu Ke-Xi (die hier ook de titelrol vertolkt), die het op haar eigen ervaringen als beginnend actrice baseerde. Het werkte voor haar therapeutisch, maar bevriende regisseur Midi Z (in wiens film ‘The Road to Mandalay’ ze speelde) zag er ook nog eens een film in. Wu Ke-Xi werd aanvankelijk aangespoord haar verhaal te schrijven door schandalen in de wereld van de Koreaanse entertainment (de zelfmoord van Jang Ja-yeon in 2009 bijvoorbeeld), maar toen de #MeToo beweging in 2017 op gang kwam, wakkerde dat haar verlangen aan om haar scenario rond te krijgen.
De scènes in ‘Nina Wu’ zijn niet allemaal chronologisch, noch is duidelijk of het de fantasie van de actrice is die we zien, of een verwrongen versie van de realiteit. De kijker wordt soms bewust op het verkeerde been gezet, maar tegelijkertijd zijn er hints: personages hebben een ander kapsel of andere kleding. Midi Z heeft naar eigen zeggen getracht van dit realistische verhaal een genrefilm te maken, maar hij slaat de plank hier een beetje mis. In plaats van dat het mysterie ons dichterbij het personage brengt en we geïnteresseerd zijn in haar lot, drijft het haar juist verder van ons vandaan. Er is weinig dat ons aan de actrice bindt. Scènes met haar familie of voormalige geliefde helpen daar niet bij, misschien komen ze te laat of had dat überhaupt niet gewerkt, wie zal het zeggen.
Midi Z stopt de film vol met symboliek: van het amateurtoneelstuk Le Petit Prince tot de hotelkamer waarin Nina Wu haar traumatische ervaring opdoet. Het is kamer 1408 en dat zou een verwijzing kunnen zijn naar de door Harvey Weinstein geproduceerde Stephen King-verfilming uit 2007. Er zitten wel meer King-referenties in, zo doet de hal waar Nina Wu doorheen loopt aan ‘The Shining’ denken en verwacht je half dat er een golf aan bloed aan zit te komen. Maar ook David Lynch lijkt een inspiratiebron, door de rode gordijnen uit “Twin Peaks” en de ‘Mulholland Drive’/‘Inland Empire’-vibe die de film af en toe uitademt. Of bijvoorbeeld het feit dat de film zich afspeelt rond ‘het jaar van de hond’ (2018), wat Nina’s broer doet blaffen als een hond – iets dat Nina (die door mensen buiten de set steevast Sufen genoemd wordt) hevig verontrust, later blijkt waarom.
‘Nina Wu’ is ondanks de gebreken toch een belangrijke film. Het is een heftige aanklacht tegen het systeem waarin getalenteerde vrouwen onderworpen zijn aan de grillen van machthebbende (mannelijke) producenten en filmmakers. Laten we hopen dat er niet meer films als ‘Nina Wu’ nodig zijn om deze gruwelijkheden een halt toe te roepen.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 10 oktober 2019