Nine Lives (2005)

Regie: Rodrígo Garcia | 115 minuten | drama | Acteurs: Elpidia Carrillo, Aomawa Baker, Miguel Sandoval, Mary Pat Dowhy, Andy Umberger, K Callan, Chelsea Rendon, Robin Wright, Jason Isaacs, Sydney Tamiia Poitier, Lisa Gay Hamilton, Holly Hunter, Stephen Dillane, Daniel Edward Mora, Molly Parker, Amanda Seyfried, Sissy Spacek, Ian McShane, Amy Brenneman, Mary Kay Place, Lawrence Pressman, Pat Musick, Rebecca Tilney, William Fichtner, Andrew Borba, Aidan Quinn, Kathy Baker, Amy Lippens, Joe Mantegna, Glenn Close, Dakota Fanning

‘Short Cuts’ (1994) van Robert Altman had het. ‘Magnolia’ (1999) van Paul Thomas Anderson ook, net als ‘Love Actually’ (2003) en ‘Crash’ (2005). Die laatste film won zelfs de Oscar voor beste film. Wat deze films met elkaar gemeen hebben? Ze bestaan allemaal uit losse verhaaltjes en talloze personages die op het oog niets met elkaar te maken hebben maar die uiteindelijk toch – op een al dan niet ingenieuze manier – met elkaar verbonden zijn. De Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñarritú is de ongekroonde koning van dit subgenre. Dankzij de ingenieuze vertelstructuur van zijn meesterlijke drieluik ‘Amores Perros’ (2000), ’21 Grams’ (2003) en ‘Babel’ (2006) heeft hij er zelfs zijn handelsmerk van kunnen maken. Ook anderen die het ‘mozaïekgenre’ een warm hart toedragen helpt hij op weg. Zo trad hij als producent op voor de film ‘Nine Lives’ (2005) van de Colombiaanse filmmaker Rodrigo García.

In ‘Nine Lives’ worden negen vrouwen gevolgd op een voor hen belangrijk moment. Er gaat iets veranderen in hun leven of er staan gebeurtenissen op stapel die een onuitwisbaar stempel op zullen drukken op hun leefwereld. Sandra (Elpidia Carillo) is een labiele jonge moeder die in de gevangenis is beland. Wanneer haar dochter op bezoek komt en de telefoon waardoor ze met elkaar moeten spreken het niet doet, slaat ze helemaal door. De hoogzwangere Diana (Robin Wright Penn) komt in de supermarkt haar ex tegen die met haar begint te flirten. De gekwetste Holly (Lisa Gay Hamilton) zoekt de confrontatie met haar vader, die haar jarenlang heeft misbruikt. Sonia (Holly Hunter) dacht een gezellig avondje met vrienden te beleven maar komt er terstond achter dat haar relatie op de klippen loopt. Tiener Samantha (Amanda Seyfried) wordt als speelbal gebruikt door haar gestresste moeder en haar invalide vader. Lorna (Amy Brenneman) wordt tijdens de begrafenis van haar ex-mans nieuwe echtgenote geconfronteerd met zijn nog altijd brandende verlangens voor haar. Ruth (Sissy Spacek) ontvlucht haar doodgebloede huwelijk door met een andere man af te spreken in een motel. De ernstig zieke Camille wordt geconfronteerd met haar feit dat haar borst zal worden afgezet. En tenslotte is er nog de tragische Maggie (Glenn Close), die een bezoek brengt aan het graf van een dierbare.

In tegenstelling tot veel andere mozaïekfilms lopen de fragmenten van ‘Nine Lives’ niet in elkaar over maar vormen ze elk een apart hoofdstuk in de film. Opvallend is dat elk ‘portret’ in één lange take van tien tot twaalf minuten is opgenomen. De gebeurtenissen spelen in real time. Personages die in het ene fragment de hoofdrol spelen komen soms in een kleinere rol terug in een ander portret. Rodrigo García, de zoon van schrijver Gabriel García Márquez die in 1982 de Nobelprijs voor de literatuur in de wacht sleepte, is een groot liefhebber van mozaïekverhalen. Zijn regiedebuut maakte hij met de film ‘Things You Can Tell Just by Looking at Her’ (2000) en ook ‘Ten Tiny Love Stories’ (2001) past perfect in het plaatje. Vele actrices uit ‘Nine Lives’, onder wie Glenn Close, Kathy Baker, Amy Brenneman en Holly Hunter, werkten al eerder samen met García. Omdat hij vrouwen respecteert, een prominente plek in zijn werk geeft en begrip toont voor hun kwetsbaarheid, werken deze gerenommeerde actrices maar wát graag mee aan zijn films. Ook al zijn het onafhankelijke films die maar op kleine schaal worden gedistribueerd en waarmee ze de box office niet zullen halen.

García, die tevens het script schreef, heeft negen bijzondere vrouwen gecreëerd, die allemaal een eigen verhaal hebben. De actrices zetten stuk voor stuk hun beste beentje voor. Toch is ‘Nine Lives’ niet helemaal geslaagd. Niet elk verhaaltje is even sterk en sommige zijn zelfs een beetje over the top. Bovendien kun je niet goed met ze meeleven, omdat je maar korte flarden uit de levens van deze vrouwen meekrijgt. Daarvoor is er gewoon niet genoeg tijd. Net als je denkt dat je een van de vrouwen een beetje beter leert kennen, is de scène afgelopen en treedt alweer een nieuw – tijdelijk – hoofdpersonage voor het voetlicht. Vaak worden de fragmenten ook nog eens afgebroken op momenten dat er iets spannends of bepalends staat te gebeuren. Hoe het vervolgens afloopt moet je dan dus maar zelf invullen. Niet dat er iets mis mee is om de kijker zelf aan het denken te zetten, maar negen van dat soort fragmenten achter elkaar maakt dat het allemaal wat experimenteel aandoet. Deze film is vanwege zijn onconventionele karakter dan ook niet geschikt voor de gemiddelde filmkijker.

‘Nine Lives’ is een film met twee kanten. Aan de ene kant zijn er de interessante vluchtige blikken die je als kijker krijgt in de levens van negen totaal verschillende maar toch met elkaar verbonden vrouwen, op een cruciaal moment in hun bestaan. Het camera- en het acteerwerk is bovendien zeer de moeite waard. Aan de andere kant heb je na het zien van deze film het idee dat je geen steek verder bent gekomen omdat de fragmenten zó kort zijn dat je nauwelijks met de personages hebt kunnen meeleven. ‘Nine Lives’ is een interessant project van een boeiende filmmaker, dat jammer genoeg toch niet helemaal uit de verf komt. Desondanks is het voor de liefhebbers van vrouwen- en filmhuisfilms zeker de moeite van het proberen waard.

Patricia Smagge