No Regret – Huhwihaji anha (2006)

Regie: Hee-il Leesong | 114 minuten | drama | Acteurs: Lee Han, Lee Young-hoon, Jo Hyeon-cheol, Kim Dong-wook, Jeong Seung-kil, Kim Hwa-yeong, Lee Seung-cheol, Kim Jeong-hwa

‘No Regret’ heeft bij de release al geschiedenis geschreven, het is namelijk de eerste film over homo’s door een uit de kast gekomen Zuidkoreaanse regisseur. Toch wijst niets in de film er op dat het zo’n baanbrekende film is, het lijkt of dit soort producties al een volwassen status bereikt hebben in het land, terwijl ‘The King and The Clown’ in 2005 pas de eerste film was waarin een homoseksuele lading zat. ‘No Regret’ van Leesong Hee-il is echter van een heel ander kaliber dan die rolprent. Het is een drama in bijna pure vorm, op een aantal onverwachte – en voor sommige kijkers wellicht onnodige – gewelddadige twists in de laatste twintig minuten van de film na. De weg die dan ingeslagen wordt is wonderlijk en het lijken wel scènes uit een heel andere film. Het is niet helemaal duidelijk wat de regisseur hiermee voor ogen heeft gehad, maar het zorgt er wel voor dat de film de kijker, die misschien door de wat langdradige aanloop een beetje ingedut was, wakker schudt.

‘No Regret’ draait volledig om Su Min (subliem en intens vertolkt door nieuwkomer Lee Young Hoon). Hij verlaat op achttienjarige leeftijd het weeshuis waar hij is opgegroeid en trekt naar de grote stad, Seoul. Hij werkt zich driemaal in de rondte om rond te komen en te sparen voor zijn studie aan de universiteit. Zo werkt hij in een fabriek aan een lopende band en werkt hij ’s avonds als privéchauffeur. Op een avond vervoert hij Jae-Min, die meteen in hem geïnteresseerd is. Su Min gaat echter niet op zijn avances in. Enige tijd later blijkt dat het slecht gaat met de fabriek waar Su Min werkt en het duurt niet lang voor hij en een groot aantal anderen worden ontslagen. Jae-Min blijkt de zoon van de directeur te zijn en wanneer hij ontdekt dat Su Min één van de ontslagen arbeiders is, oefent hij zijn invloed uit om te zorgen dat Su Min zijn baan houdt. Su Min weigert echter en gaat op zoek naar een andere baan. Al gauw komt hij in een homobar terecht, waar hij vrienden maakt en zich het werk gauw eigen maakt. Wanneer Jae-Min de bar bezoekt, verleent Su Min hem na flink twijfelen de dienst waarvoor hij komt, maar dreigt hem te vermoorden als hij hem nogmaals opzoekt. Dat bezoek komt er, de moord niet… Uiteindelijk worden Jae-Min en Su Min geliefden. Dit resulteert in een aantal mooie scènes, waarbij de chemie tussen de twee mannen duidelijk aanwezig is. De liefdesscènes zijn expliciet maar frontaal naakt is vermeden.

Tussen deze spaarzame seksscènes wordt langzaam een verhaal verteld, de film is hier en daar aan de trage kant en had best een stuk korter gekund. De homoseksuelen in het verhaal zijn gelukkig niet cliché. Het karakter van Su Min is het meest interessant. Jammer genoeg blijven enkele belangrijke beweegredenen van Su Min en Jae-Min achterwege: waarom Su Min plotseling wel reageert op Jae-Mins toenaderingspogingen bijvoorbeeld en omgekeerd waarom Jae-Min ineens de wens van zijn ouders inwilligt. Dialogen worden slechts gebruikt waar nodig en de beelden zijn af en toe wat donker, maar geven een realistische indruk van de belevingswereld van homoseksuelen en de verschillen in sociale klassen in het hedendaagse Seoul. De film is voor slechts 100.000 dollar gemaakt; dat betekende dat de acteurs voor niets hun medewerking hebben verleend en zelfs nog financieel hebben bijgedragen om het project af te ronden. Daar hoeven ze geen spijt van te hebben, want hoewel ‘No Regret’ niet volmaakt is, is het wel een mooie film.

Monica Meijer