Nona en de zingende gehaktbal (2016)

Regie: Ruud Bakker, Jonas Ott | 2 minuten | animatie

Het is inmiddels al zes jaar een goede traditie: in alle Pathézalen draait elke zomer en herfst een viertal korte animatiefilmpjes van Nederlandse bodem als voorprogramma bij grote blockbusters. ‘Nona en de zingende gehaktbal’ wordt in de grootste Nederlandse bioscoopketen vertoond vóór ‘De GVR’ (‘The BFG’). Het scenario werd geschreven door Tjeerd Posthuma (“Sesamstraat”, “De meisjes van Thijs”) en Fabie Hulsebos (‘De werkelijkheid van Jan Vrijman’). Voor de regie van ‘Nona en de zingende gehaktbal’ tekende Ruud Bakker en Jonas Ott, twee jonge animatoren die al vaker samenwerkten (‘De Ruud & Jonas Show’).

‘Nona en de zingende gehaktbal’ is niet direct een crowdpleaser. Een kort filmpje heeft aansprekende personages of een pakkend verhaal nodig, en dat ontbreekt hier. Wat je wél krijgt is een flinke dosis fantasie, uitgewerkt in een grappig animatiefilmpje, boordevol details. Een jochie, dat qua gezicht doet denken aan de Mainzelmännchen uit de Duitse reclame, speelt basketbal op een in een woestijn gestrande stoomboot. Zijn speelkameraadjes zijn een uit de kluiten gegroeide rekenmachine en een Zwitsers zakmes. En als je denkt dat het niet gekker kan, gooien de filmmakers er nog een schepje bovenop. Want wanneer het jongetje honger krijgt sluipt het trio naar de kombuis, stiekem, om de slapende kapitein niet te wekken. In de koelkast staat een overheerlijk uitziende gehaktbal. Maar die peinst er niet over om opgegeten te worden. Hij barst in zingen uit en neemt de benen. Het is aan de drie vrienden om de gehaktbal te vangen.

Waar de inspiratie voor ‘Nona en de zingende gehaktbal’ precies vandaan komt, laat zich moeilijk raden. Het filmpje valt nog het best te vergelijken met een bizarre droom, waar logica ver te zoeken is. Maar dat maakt niet zo veel uit. Soms is het voldoende om je te laten verrassen door andermans droom.

Monica Meijer

Waardering: 3