Nook & Cranny (2008)
Regie: Francien van Everdingen | 3 minuten | korte film
Een onvoorbereide kijker die terloops de korte film ‘Nook & Cranny’ onder ogen krijgt, zou de indruk kunnen krijgen dat hij naar een creatief geconstrueerd hoofdmenu van een dvd zit te kijken. Er gebeurt immers niets met camerastandpunten, acteurs, verhaalontwikkeling, of zelfs maar een idee van een verhaalverloop of inhoudelijke betekenis. Tenminste, niet in de traditionele zin. Als abstracte kunst is er heel eventueel nog het een en ander uit af te leiden, maar de vraag is of de kijker zich hiertoe geroepen zal voelen bij het zien van het filmpje, waarin hij een paar minutenlang naar een stoel, een tafeltje met een vaas, en een stel veranderende kadertjes zit te kijken.
Nu zijn er wel degelijk verschillende opgenomen beelden te zien in de film – zoals in de wind wiegende boomtakken – maar wel de hele tijd lang in een statisch kader, vaak als structuur of kleur van de in het kader aanwezige objecten. Verder is het geheel wellicht statisch, maar vindt er binnen dit kader voortdurend beweging en activiteit plaats, wat het filmpje minder saai maakt dan het in eerste instantie lijkt te zijn. Het filmpje doet zijn naam wel eer aan, want er is continu en in elk klein hoekje (elke “nook & cranny”) iets nieuws te zien. Van kleurveranderingen tot in beeld verschijnende vierkantjes of rondjes. Misschien wil beeldend kunstenares Francien van Everdingen de kijker oproepen tot observatie in het dagelijks leven; tot het verder kijken dan de eerste indruk. En als screensaver of abstracte kunst in een modern museum – waarbij het filmpje in een loop steeds herhaald zou kunnen worden – is het misschien een geslaagd project. Maar het blijft een vrij basaal, simpel geheel, waarbij je als kijker eerder de indruk krijgt dat iemand eventjes wat natuurbeelden heeft geschoten en vervolgens een middagje is gaan experimenteren met een grafisch computerprogramma dan dat het een betekenisvolle film is.
Bart Rietvink