North Country (2005)

Regie: Niki Caro | 126 minuten | drama | Acteurs: Charlize Theron, Frances McDormand, Woody Harrelson, Sean Bean, Sissy Spacek, Michelle Monaghan, Jeremy Renner, Richard Jenkins, Elle Peterson, Thomas Curtis, James Cada, Rusty Schwimmer, Linda Emond, Brad William Henke, Jillian Armenante, Amber Heard, John Aylward, Xander Berkeley, Corey Stoll, Cole Williams, Bryan Fagerstrom, Chris Mulkey, Arron Shiver

In dit Amerikaanse debuut van regisseuse Niki Caro (‘Whale Rider’) speelt Charlize Theron een alleenstaande moeder van twee kinderen. Als ze haar mishandelende echtgenoot ontvlucht met haar puberende zoon en lieve dochtertje, zoekt ze onderdak bij haar ouders. Haar vader (een prachtrol van Richard Jenkins) vraagt haar of ze een blauw oog heeft gekregen van haar man omdat ze vreemd was gegaan. Volgens haar moeder (Sissy Spacek) mishandelde hij haar omdat hij werkloos is. De toon is gezet, Josey zal nog veel te verduren krijgen in dit verhaal…

Ondanks het feit dat het thema – een onderdrukte minderheid komt op voor zijn/haar belangen, vecht tegen de meerderheid en overwint – in meerdere films op een zelfde manier is uitgewerkt (‘Norma Rae’, ‘Erin Brockovich’), is het Niki Caro gelukt een sterk drama neer te zetten met veel gevoel voor de personages. De kijker leert stukje bij beetje hoofdpersoon Josey Aimes kennen. De vernederingen die zij moet ondergaan voel je bijna lichamelijk mee. De acteerkwaliteiten van Charlize Theron zijn daar zeker debet aan.

Omdat zij met het geld dat ze als kapster verdient nauwelijks rond kan komen, laat staan een onderdak verschaffen voor haarzelf en haar twee kinderen, klinkt de baan bij de mijn waar haar vader ook werkt, wel erg aantrekkelijk. Josey ontmoet in de kapsalon een oude kennis, Glory (sublieme rol van Frances McDormand), die er ook werkt, en die haar vertelt dat ze maar liefst zes (!) keer zoveel kan verdienen. Josey neemt haar kans, gaat werken bij de mijn en trekt met haar twee kids in bij Glory en haar man Kyle (Sean Bean). Glory adviseert haar een olifantenhuid te kweken voor de opmerkingen die haar mannelijke collega’s zullen maken, maar het inwendige onderzoek dat Josey moet ondergaan om te bepalen of ze inderdaad echt niet zwanger is, voelt voor Josey al niet normaal. Als de chef er bij de eerste kennismaking ook een opmerking over maakt, ga je je afvragen in wat voor een hel ze terecht is gekomen.

En een hel, dat is het. Is een mijn sowieso al geen prettige werkplaats, Josey en haar vrouwelijke collega’s moeten ook nog seksueel getinte beledigingen aanhoren, ze worden te pas en te onpas betast en de met ontlasting besmeurde muren van de vrouwenkleedkamer moeten nog door henzelf schoongemaakt worden ook. Dan heeft Josey nog te kampen met haar puberende zoon Sammy, die de beledigingen die zijn moeder krijgt lijkt te geloven. De climax komt bij de ijshockeywedstrijd, waar de vrouw van de voorman van Josey, Bobby Sharp, een oud-klasgenootje van haar, haar verwijt haar man te verleiden, terwijl het uiteraard andersom is. Josey flipt als Sammy tegen haar tekeer gaat en het hele dorp is toeschouwer.

Een positieve uitkomst aan de hockeywedstrijd is echter haar kennismaking met Bill White, een vriend van Glory en Kyle (Woody Harrelson). Hij is een voormalig ijshockeyster, maar nu advocaat. Drie maal raden wiens hulp Josey inroept als ze besloten heeft haar werkgever aan te klagen… Eenmaal in de rechtszaal ziet het er niet goed uit voor Josey, haar seksuele verleden wordt er bijgehaald, en de kans om twee andere vrouwelijke collega’s te vinden die durven te zeggen dat Josey de waarheid spreekt, is minimaal. Glory krijgt namelijk Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS) (Lou Gehrig’s disease) en heeft al haar energie nodig om dit te verwerken, zonder dat ze haar vriendin bij kan staan in háár strijd. Ook Sherry (Michelle Monaghan) is bang om haar baan te verliezen als ze haar zegje zou doen in de rechtszaal.

Omdat de film geïnspireerd is door een echte rechtszaak, is de uitkomst wel duidelijk. Maar de weg ernaar toe is zeker geen clichématig en voorspelbaar verhaal geworden. ‘North Country’ heeft een aantal verrassingen voor de kijker in petto. De sterke cast en hun samenspel zijn een lust voor het oog, met als hoogtepunt de scène waarin Josey’s vader eindelijk een kant kiest. Ook Chris Menges, cinematograaf, verdient een pluim voor zijn werk aan ‘North Country’. De beelden van de mijnen zijn werkelijk prachtig.

‘North Country’ is geen popcornfilm in die zin dat het puur vermaak is. Het is echter wel een boeiende film die de aandacht van de kijker vast zal houden. De film zal lang in je hoofd blijven doorspelen.

Monica Meijer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 9 maart 2006