Not the Messiah: He’s a Very Naughty Boy (2010)
Regie: Aubrey Powell | 88 minuten | drama, muziek, komedie | Acteurs: Eric Idle, Michael Palin, Terry Jones, Terry Gilliam, Shannon Mercer, Rosalind Plowright, William Ferguson, Christopher Purves, Carol Cleveland, Neil Innes, Sanjeev Bhaskar, John Du Prez, André Jacquemin, John Altman
Er zijn van die concerten in de geschiedenis: die zijn uniek. Als je daarbij was, is het best geoorloofd om daarover te op te scheppen. Een van die eerste concerten van Nirvana bijvoorbeeld, voor ze doorbraken. Of Live Aid. Of The Wall – Live in Berlin, dat op 21 juli 1990 gegeven werd. Zo zijn er natuurlijk honderden voorbeelden te noemen van optredens waarvan je het niet raar vindt dat iemand die er geweest is het kaartje in heeft gelijst. ‘Not the Messiah (He’s a Very Naughty Boy)’ is de registratie van zo’n concert: een eenmalig optreden in de Royal Albert Hall in Londen ter gelegenheid van veertig jaar Monty Python (de show beleefde zijn première twee jaar daarvoor, in Toronto). De teksten zijn gebaseerd op de cultklassieker ‘Life of Brian’, waarmee de Monty Python leden zo’n doorslaand succes hadden (en nog steeds hebben als je het goed beschouwd). Eerder maakte Eric Idle al indruk met “Monty Python´s Spamalot”, een komische musical gebaseerd op ‘Monty Python and the Holy Grail’ (1975). Idle schreef voor ‘Not the Messiah (He’s a Very Naughty Boy)’ de teksten en de muziek, samen met zijn compagnon John Du Prez, en zij zijn beiden ook op het overbevolkte podium te zien (Idle als presentator, zanger, acteur en Du Prez als dirigent).
De hoofdrollen zijn echter weggelegd voor William Ferguson en Shannon Mercer, bijgestaan door Rosalind Plowright en Christopher Purves en uiteraard het BBC Orkest. De vier zangtalenten nemen de rollen van respectievelijk Brian, Judith, Mandy (de moeder van Brian) en Reg/Bigus Dickus op zich. Omdat zij vaker zingen dan Eric Idle, zijn zij ook het meest in beeld, maar dat hoeft geen teleurstelling te betekenen. De vier weten naast het weggeven van mooie vocale vertolkingen ook goed te acteren. Zij buiten hun kunsten overtuigend uit en zorgen er voor dat je de hele registratie geboeid en geamuseerd blijft kijken. Bij het duet “Amourdeus” rol je bijvoorbeeld van de bank af van het lachen. De muziekstijlen variëren van klassieke opera, tot Bob Dylan (een van de hoogtepunten!) en Gospel. Baroque ‘n-roll dus, zoals Eric Idle het ergens in de musical zelf zo passend heeft genoemd. Die diversiteit houdt het spannend en het is dan ook een goede keuze van Idle & Du Prez om deze afwisseling in de nummers aan te brengen.
Zoals Eric Idle in het begin al opmerkt geven een paar verrassingsacts acte de présense. “Jullie moeten dus wel verrast kijken, hè, als ze opkomen,” grapt hij. Vreemd genoeg valt het eerste optreden van Terry Jones juist wat tegen, maar als de andere Terry (Gilliam) opkomt, is dat weer hilarisch, vanwege de enorme opbouw naar het moment. Michael Palin is ook grappig in drag en als Julius Caesar (“Cwucify him!”). Tenslotte heeft Carol Cleveland een kleine maar leuke rol.
Je zult overigens deze concertregistratie alleen kunnen waarderen als je het bronmateriaal kent, maar dat mag duidelijk zijn. Ook is het wel aan te raden de film met Engelse ondertiteling te kijken, omdat je anders wel eens iets van de – overigens briljant geschreven – teksten zult missen. Niet alle zang is even goed verstaanbaar, maar met de ondertiteling erbij zul je volop genieten van de kwinkslagen en komische referenties. ‘Not the Messiah (He’s a Very Naughty Boy)’ zal weliswaar voornamelijk alleen de interesse wekken van kenners en liefhebbers van Monty Python, maar zij kunnen deze concertregistratie dan ook risicoloos toevoegen aan hun collectie.
Monica Meijer