Notes from Brussels (2021)

Regie: Nadine van Loon | 79 minuten | documentaire

Bij veel bedrijven staat de balans werk-privé hoog op de agenda. Het is belangrijk dat medewerkers hier een goede modus in weten te vinden (en dat de werkgever hen daar alle hulp in biedt). Zo niet als je in het bolwerk van de EU werkt: Brussel. Hier werken ambtenaren, politici en journalisten tot ze erbij neervallen, in sommige (veel?) gevallen letterlijk. Filmmaakster Nadine van Loon kan er over meepraten: na een jarenlange carrière als politiek medewerker voor een D66 Europarlementariër en daarna als werknemer van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken (waarbij ze diverse EU-gerelateerde functies vervulde) kreeg ze een burn-out en besloot in 2012 ze ‘Brussel’ omwille van haar gezondheid de rug toe te keren. Maar de dynamische werkomgeving bleef trekken en van 2017 tot 2021 filmde Van Loon drie vrouwen die alledrie als twintiger zijn gestart in de ‘Europese bubbel’. Hoe is hun werk-privé-balans en hoe vinden ze zelf dat het gaat?

De drie vrouwen die Van Loon hiervoor heeft uitgekozen vormen een prachtige dwarsdoorsnede: niet alleen in leeftijd, ook in functie en achtergrond. De jongste, Anne-Cécile Gault (1991), is politiek assistent van Nathalie Griesbeck, een Frans lid van het Europees parlement. De Française is single en maakt lange dagen waarin geen minuut hetzelfde is, maar waarbij de mobiele telefoon altijd paraat is. Haar woning voelt niet als ‘thuis’, omdat ze geen idee heeft hoe lang ze er blijft wonen, daarnaast is ze er bijna alleen maar om te slapen. De Poolse Joanna Sopinska (1977) is journaliste. Twee jaar nadat Polen toe is getreden tot de EU kwam ze in Brussel te werken. Ze heeft zich gespecialiseerd in het schrijven over handel, investeringspolitiek en buitenlandse zaken. Ze is getrouwd (haar man werkt ook in Brussel) en samen voeden ze hun twee zoons op. Joanna twijfelt over terugkeren naar Polen. Ze is er klaar voor, maar zijn de omstandigheden daar nu wel goed om twee jonge kinderen op te voeden? Beate Gminder (1967) tenslotte, is topambtenaar bij de Europese Commissie op het gebied van de immigratie- en vluchtelingenpolitiek. Dagen van 10 tot 12 uur zijn haar niet vreemd en het intensieve werk heeft zijn tol al geëist: we zien haar met krukken lopen en later in de documentaire laat ze trots haar ‘sta-bureau’ zien, want de lichamelijke klachten komen door het vele zitten. Ze is getrouwd, haar man is architect, maar ze zien elkaar alleen in de weekenden.

‘Notes from Brussels’ is interessant voor kijkers die meer willen weten over de verschillende functies die in Brussel worden uitgeoefend. Ook zou je je kunnen voorstellen dat de film nuttig is voor scholieren die op basis hiervan wellicht een bewuste(re) studiekeuze kunnen maken. De drie vrouwen zijn stuk voor stuk goede vertellers en maken de kijker op openhartige wijze deelgenoot van hun dagelijkse struggles. Want het moet gezegd: deze wereld is beslist niet voor mensen met een negen-tot-vijf-mentaliteit (vijf uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds komt dichter in de buurt). De onzekerheid is enorm, gezien de continue ontwikkelingen en de concurrentie is moordend. Het stempel die het werken voor de EU legt op je privéleven is extreem groot. Joanna heeft dan wel kinderen gekregen; Beate geeft met enige spijt aan dat dit door haar carrière er niet van is gekomen (een mooi verhaal is nog hoe zij en haar partner na twintig jaar weer bij elkaar zijn gekomen). Anne-Cécile geeft aan dat ze zichzelf over tien jaar wel ziet als moeder, maar voor daten heeft ze momenteel echt geen tijd (“stel je voor dat je de hele tijd op je telefoon moet kijken of hij al geantwoord heeft! Of dat je je mooi moet maken voor een date!”). Leuk om dan nog even na de eindcredits de zoomcalls te zien die naderhand met de hoofdpersonen gemaakt zijn.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 9 mei 2022
VOD-release: 15 november 2022 (Vimeo)