Notti magiche (2018)

Regie: Paolo Virzì | 125 minuten | komedie | Acteurs: Mauro Lamantia, GIovanni Toscano, Irene Vetere, Giancarlo Giannini, Roberto Herlitzka, Paolo Bonacelli, Ornella Muti, Marina Rocco, Andrea Roncato, Giulio Scarpati, Emanuele Salce, Giulio Berruti, Ludovica Modugno, Ferruccio Soleri, Simona Marchini, Paolo Sassanelli, Annalisa Arena, Eugenio Marinelli, Regina Orioli, Eliana Miglio, Tea Falco

In deze mild-satirische ode aan de film valt veel te genieten. Een gloedvolle enscenering, cliffhanger in medias res en een interessante driehoeksrelatie om te beginnen. Regisseur Virzì neemt niet eens de moeite zijn drietal aspirant-scenarioschrijvers aan ons te introduceren. De bleue Antonino (Mauro Lavantia) is het meest getalenteerd, de olijke Luciano (Giovanni Toscana) een soort filmencyclopedie en de neurotische Eugenia (Irene Vetere) het enige karakter van ‘Notti magiche’. Dat werkt goed, de rol van een jonge vrouw tussen de cinefiele typetjes uitdiepen, met als hoogtepunt een gratuite seksscène in een acteurstrailer die eindigt met een schijnzwangerschap.

We zijn dan al een eind op weg. De film is begonnen met een lijk in de Tiber, van een filmproducent (Giancarlo Giannini) die het laatst is gezien met het drietal en zijn minnares (Marina Rocco). De film hopt als een spelend kind van scène naar scène, terwijl de mediterrane wind de straatgeluiden van Rome wegblaast. Liefde voor film ademt ‘Notti magiche’, al blijft het kluchtig. Toch voel je je weer jong als Luciano een oudere actrice (Ornella Muti) om haar slipje vraagt, zij ontkent er een te dragen, en hij haar vraagt mee te lopen de bosjes in om het te bewijzen. Het acteerplezier spat er vanaf. En dan zien we ook nog televisiebeelden van Marco van Basten in Oranje langskomen.

Virzì is een goede sprinter, maar die vallen stil als ze lang doorgaan. De film mondt uit in een drieluik met onevenwichtig karakter, omdat de rollen van Luciano en Antonino, hoewel goed gecast, te weinig diepgang vertonen. Er zijn teveel zijlijntjes. Maar ‘Notti magiche’ is als een zomerliefde: de uitkomst doet er niet toe, omdat er geen uitkomst hoort te zijn. Carpe diem voor de mannen, gebakken peren voor de vrouwen: è la vita. Dan gaan we weer terug naar het thrillermotief waarmee de film begon en wordt alles alsnog afgehecht. Zoals een cinefiel betaamt natuurlijk; al is Virzì geen Tarantino en zeker geen Hitchcock, hoop doet leven.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 mei 2019
DVD-release: 20 november 2019