Novocaine (2025)
Regie: Dan Berk, Robert Olsen | 110 minuten | actie, komedie | Acteurs: Jack Quaid, Amber Midthunder, Ray Nicholson, Jacob Batalon, Betty Gabriel, Matt Walsh, Conrad Kemp, Evan Hengst, Craig Jackson, Lou Beatty Jr., Garth Collins, Tristan de Beer, Jessica Leigh Stanley, Chioma Antoinette Umeala, Margot Wood, Dylan Skews, Keeno Lee Hector, Maria Vos, Dominique Maher, DeVille Vannik, Lance Elliot, Motsi Tekateka, Toni Jean Erasmus, Steve Larter, Sage Van Niekerk, Drew Simon
Congenitale analgesie is een aandoening waarbij je geen pijn voelt. Dat klinkt misschien aantrekkelijk, geen hoofdpijn, geen last van gebroken tenen, maar in werkelijkheid is het levensgevaarlijk. Pijn is het alarmsysteem van je lichaam, en zonder dat waarschuwingssignaal kun je met een serieuze verwonding rondlopen zonder het te merken. In ‘Novocaine’ wordt deze aandoening echter gepresenteerd als iets heldhaftigs. Een voordeel, bijna een superkracht.
Nathan Caine (Jack Quaid) is bankier en lijdt aan congenitale analgesie. Na een incident op kantoor met gloeiendhete thee neemt zijn collega Sherry (Amber Midthunder) hem mee op een date. Er lijkt iets moois te ontstaan tussen de twee, tot de bank wordt overvallen en Sherry als gijzelaar wordt meegenomen. Nathan besluit haar koste wat het kost te redden, geholpen door het feit dat hij geen pijn voelt.
‘Novocaine’ is een frustrerende film. Het uitgangspunt is op zichzelf interessant: een hoofdpersoon die fysiek niets voelt, biedt mogelijkheden voor zowel spanning als karakterontwikkeling. Maar de film benut dat amper. Wat overblijft is een voorspelbaar en op momenten ronduit ongeloofwaardig verhaal.
Nathan is geen actieheld. Hij is een grijze kantoormuis, iemand die je eerder verwacht achter een spreadsheet dan in een vuistgevecht. Dat hij geen pijn voelt, maakt hem niet immuun voor schade. Maar in ‘Novocaine’ lijkt hij opeens moeiteloos af te rekenen met types tegen die qua omvang weinig onderdoen voor Eddie Hall (voormalig sterkste man ter wereld). Alsof het ontbreken van pijn ook spierkracht, ervaring en uithoudingsvermogen oplevert. Het is moeilijk om daar nog in mee te gaan.
Op een gegeven moment vraag je je als kijker serieus af hoe Nathan überhaupt nog leeft. De hoeveelheid klappen, valpartijen en bloedverlies die hij overleeft, is buiten alle proportie. En telkens wanneer je denkt dat de film eindelijk richting een afronding gaat, volgt er weer een overbodige vechtscène. Het wordt vermoeiend.
Jack Quaid speelt opnieuw het type dat we inmiddels goed van hem kennen uit ‘The Boys’, ‘Companion’ en ‘Scream’: sympathiek, een tikje stuntelig, maar zonder veel diepgang. ‘Novocaine’ bevestigt vooral hoe weinig rek daar nog in zit. Midthunder krijgt iets meer ruimte, maar het script geeft geen van beiden echt iets om mee te werken.
En dan zijn er nog de plottwists. De film probeert met verrassingen alsnog indruk te maken, maar het werkt averechts. In plaats van dat de onthullingen eerdere scènes verdiepen, voelt het alsof de film je actief heeft misleid. Alsof personages uitspraken deden puur om een twist mogelijk te maken en niet omdat het klopte binnen hun wereld. Dat maakt de ontknoping niet slim, maar oneerlijk. En dat gevoel blijf je als kijker meedragen tot aan de aftiteling. Een aftiteling die op een bepaald moment niet snel genoeg kan komen.
Uiteindelijk is ‘Novocaine’ een film die vooral frustreert omdat het potentieel zo duidelijk aanwezig is. Het uitgangspunt schreeuwt om iets origineels, maar wat je krijgt is een vlakke actiefilm die zijn eigen regels negeert zodra het spannend moet worden. Wat begint als een prikkelend idee eindigt in spierballenlogica en vergezochte wendingen. Geen pijn voelen is in deze film misschien een voordeel, maar als kijker had je er juist liever wat meer bij gevoeld.
Jelco Leijs
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 20 maart 2025