Offscreen (2006)
Regie: Christoffer Boe | 93 minuten | drama, horror, romantiek, thriller | Acteurs: Nicolas Bro, Lene Maria Christensen, Karen Margrethe Bjerre, Christoffer Boe, Jakob Cedergren, Trine Dyrholm
Ultra low-budget film ‘Offscreen’, van Deense filmmaker Christopher Boe, presenteert zich als een soort ‘Blair Witch Project’, met een soortgelijk statement aan het begin van de film dat moet aantonen dat het hier werkelijk om echt videomateriaal gaat, dat door een derde gevonden is en nu ongewijzigd aan het publiek wordt getoond. De openingsverklaring is dat de (verdwenen?) maker van de film, Nicolas Bro, wel “moet hebben gewild dat de film zou worden gemaakt. Anders had hij de camera wel uitgeschakeld”.
En het hele probleem is nu juist dat Nicolas die verdomde camera maar niet uitschakelt. Zogenaamd wil hij een film maken over liefde, maar hij blijkt gewoon geobsedeerd te zijn door dit apparaat en wil werkelijk alles in het leven met zijn vrouw Lene vastleggen. Voor Lena is op een gegeven moment de maat vol. De camera lijkt voor Nicolas een manier te zijn om afstand te bewaren tot zijn probleemsituatie. Net als in ‘The Blair Witch Project’ vormt de camera hier juist een extra buffer tussen de hoofdpersoon en de werkelijkheid in plaats van een uitvergroting of registratie hiervan. Nicolas zit in een ernstige ontkenningsfase en de camera maakt het alleen maar erger.
Als kijker zien we voornamelijk wat Nicolas ziet met zijn camera en het korrelige, amateuristische handheld camerawerk van Nicolas, die ook in werkelijkheid de cameraman van ‘Offscreen’ is, doet veel om het realiteitsgehalte te verhogen. Christopher Boe wilde met deze film het einde, en verwerkingsproces van een relatie verbeelden. Sommigen kunnen nu eenmaal moeilijk de feiten onder ogen zien en Nicolas is hier een extreem voorbeeld van. Pas in de laatste scènes van de film wordt zijn gedrag zo extreem dat het wel een erg grote stijlbreuk met het voorgaande vormt en de kijker alleen maar hoofdschuddend achterblijft. Tot die laatste circa tien minuten kan er tot op zekere hoogte wel meegeleefd worden met Nicolas. Ja, hij is aardig verknipt, maar de toeschouwer kan toch wel geloven dat hij nog steeds van Lene houdt en het hier gewoon erg moeilijk mee heeft. Dit zijn immers herkenbare emoties.
Toch gedraagt hij zich wel erg bizar. Zo wil hij koste wat het kost zijn film over het leven met zijn vrouw afmaken, ook al betekent dit dat hij een stand-in voor zijn vrouw moet regelen. In erg komische scènes speelt hij echt gebeurde situaties na met Trine, die ook niet weet waar ze in verzeild is geraakt. Wel valt op dat Trine, net als Sigme – een vriendin van Lene – erg vriendelijk met Nicolas omgaan. Trine lacht veel om zijn vreemde voorstellen en doet er ook vaak aan mee. En Sigme gaat rustig een avondje met Nicolas drinken in de bar, ook al wordt deze laatste erg hangerig en toch op zijn minst lichtelijk irritant. Kennelijk hebben ze allemaal te doen met hem. Behalve een mannelijke vriend van hem, die ook genoeg krijgt van zijn camera en eist dat hij hem uitzet wanneer ze afspreken. Nicolas weigert en raakt daardoor zijn vriend kwijt. Want voor Nicolas is er geen weg terug. Hij kan niet meer leven zónder zijn beschermende lens die alles registreert en zal ten onder gaan aan zijn obsessie en onverwerkte leed.
‘Offscreen’ is wat aan de lange kant voor zijn magere verhaal – dat net zo goed in een uur verteld had kunnen worden – maar blijft toch betrekkelijk lang interessant door de vorm, de grappige scènes, en de amusante vertolking van Nicolas Bro.
Bart Rietvink