Okay (2002)

Regie: Jesper W. Nielsen | 93 minuten | drama, komedie | Acteurs: Paprika Steen, Troels Lyby, Ole Ernst, Nicolaj Kopernikus, Molly Blixt Egelind, Laura Drasbæk, Trine Dyrholm, Lotte Andersen    

Een familiedrama kan nog alle kanten op. Om een familiedrama bijzonder en geloofwaardig te maken zijn goede acteurs en wat humor om enige luchtigheid te behouden vereist. In ‘Okay’ zijn deze ingrediënten duidelijk aanwezig, waarbij originele verhaallijnen en ontroerende momenten bijdragen aan de kwaliteit van de film.

Paprika Steen, bekend van onder andere ‘Festen’, speelt de 35-jarige Nete. Nete heeft in principe het beste met iedereen voor, maar ziet soms niet dat ze wel erg dominerend overkomt op haar familieleden. Als ze hoort dat haar vader ernstig ziek is en waarschijnlijk nog maar een aantal weken te leven heeft, besluit ze dat hij zijn laatste weken niet alleen en in zijn muffe appartement kan doorbrengen, en dat hij zolang bij Nete en Kristian in huis kan komen. Kristian is daar niet erg blij mee, ook omdat hij zelf nogal gefrustreerd is over zijn weinig succesvolle carrière als schrijver. Zowel Nete als Kristian worden erg geloofwaardig gespeeld, en blijven sympathiek hoewel ze allebei niet helemaal goed bezig zijn.

De vader van Nete (Ole Ernst) komt naar voren als een verbitterde man, zijn vrouw is al een aantal jaar dood, waar hij naar eigen zeggen eigenlijk wel blij mee is. Hij heeft verder niemand meer, ook heeft hij geen contact met zijn homoseksuele zoon Martin. Door het contact met zijn kleindochter Katrine bloeit opa weer een beetje op, zijn eetlust en humor keren ineens weer terug, en de verwachte drie weken worden twee maanden.

De ontwikkelingen in de film zijn erg realistisch getoond, en ook al zijn de onderwerpen vrij serieus en soms wat zwaar, door het goede acteerwerk en de (zwarte) humor wordt het nooit een sentimenteel melodrama. Dit is natuurlijk helemaal in stijl met de Deense film, ‘Okay’ is dan ook geen uitzondering op de Deense sobere, maar rakende cinema. De emoties van de personages blijven oprecht, omdat je ze begrijpt, en omdat de film laat zien wanneer de mensen twijfelen en waarom.

Ten slotte is ook de muziek goed gekozen, de vaak moderne muziek houdt de film sober, en versterkt de ontroerendste scènes. Ook mooi is het gebruik van licht, het duidelijkste voorbeeld daarvan is de scène waarin Nete en haar vader bij de dokter zijn en horen van de ernstige ziekte. Op dat moment hangt er een onheilspellend licht om de dokter, terwijl de achtergrond daar juist vrij donker is. Andere voorbeelden zijn door de film heen te zien, maar buiten dat is ‘Okay’ om elk van bovenstaande redenen al zeer de moeite waard om te bekijken.

Ruby Sanders