Olive Kitteridge (2014)

Regie: Lisa Cholodenko | 240 minuten | drama | Acteurs: Frances McDormand, Richard Jenkins, John Gallagher Jr., Peter Mullan, Zoe Kazan, Brady Corbet, Martha Wainwright, Nancy E. Carroll, Rosemarie DeWitt, Ken Cheeseman, Ann Dowd, Adam J. Freeman, Donna Mitchell, Bill Murray, John T. Mullen, Devin Druid

“Opposites attract,” zong Paula Abdul ooit, en er worden hele studies naar gedaan of dit liefdescliché ook echt wel klopt. In HBO miniserie ‘Olive Kitteridge’ kunnen echtelieden Olive en Henry Kitteridge in ieder geval niet meer van elkaar verschillen. Olive is een depressieve, onsentimentele wiskundelerares, die altijd en overal ongezouten haar mening geeft, zonder op andermans gevoelens acht te slaan. Henry is een vriendelijke, opgewekte apotheker die overloopt van goede bedoelingen en stug kleine romantische presentjes voor zijn vrouw blijft kopen (al vindt hij ze nog geen uur erna in de prullenbak). Ze wonen samen in een huis aan zee, met een mooie tuin die door Olive wordt onderhouden, en hebben één zoon, Christopher, die flink lijdt onder het eeuwige gekibbel van zijn ouders. Ondanks dat het meer voor de hand ligt dat hij beter met zijn vader door één deur kan, dan met zijn veeleisende moeder, zien we hem in de eerste aflevering toch grinniken om een krenkende opmerking van Olive. Het effect van het hebben van een depressieve ouder is echter groter dan alleen een moeilijke jeugd, zo zal blijken.

‘Olive Kitteridge’ is een drama in vier delen van een uur, en beslaat zo’n drie decennia van het wel en – vooral het – wee van de familie Kitteridge en de overige dorpsbewoners. Het speelt zich af in een klein dorpje in Maine, aan de Oostkust van de Verenigde Staten. ‘Olive Kitteridge’ is een juweel van een produktie. Dat ligt niet alleen aan de weergaloze acteerprestaties (Frances McDormand! Wat is ze goed!), maar ook aan de poëtische cinematografie, de respectvolle én waarheidsgetrouwe manier waarop klinische depressie verbeeld wordt, de zwartgallige sfeer en de heerlijke dialogen. De complexe karakters dragen het verhaal en het is overduidelijk dat de makers van de serie, die gebaseerd is op een boek van Elizabeth Strout, de personages een warm hart toedragen.

Hoewel het voor sommige kijkers aanvankelijk moeilijk zal zijn om het hoofdpersonage sympathiek te vinden, laat staat zich met haar te identificeren, heeft Olive, die onbekommerd tijdens de huwelijksceremonie van haar zoon een zak pinda’s opentrekt omdat ze honger heeft, wel degelijk een gevoel van compassie. Juist omdat dat de kop op steekt op momenten dat je dat niet direct verwacht, maakt haar tot zo’n boeiend personage. McDormands spel met Richard Jenkins is fenomenaal. De twee halen absoluut het beste in elkaar naar boven. Jenkins is vertederend als de ruimhartige Henry. In de scènes met zijn jonge protégé Denise (Zoe Kazan) toont hij zijn ware karakter. Je gunt iedereen zo’n echtgenoot. In de laatste aflevering zit een kleine, maar belangrijke rol van Bill Murray. In een paar scènes weet hij van zijn Jack Kennison een gelaagd personage te maken. Maar ook John Gallagher Jr., als de volwassen Christopher, is erg sterk. Aanvankelijk denk je dat hij opgegroeid is tot een evenwichtige, succesvolle arts, maar schijn bedriegt.

Liefde, haat, minachting, verlangen, zelfmoord, depressie, overspel, ouder worden, relatie tussen kind en ouder, de dood, van mens én dier. Het komt allemaal voorbij in ‘Olive Kitteridge’. Het is geen lichte kost, soms kijk je met voelbaar ongemak (een diner-scène met een eten weigerende Denise bijvoorbeeld), maar wát een verpletterende, ontroerende miniserie is dit. Niet te missen.

Monica Meijer

‘Olive Kitteridge’ verschijnt woensdag 11 februari 2015 op DVD.