On demande une brute (1934)

Regie: Charles Barrois | 23 minuten | korte film | Acteurs: Jean Clairval, M. Gillet, Hennery, Georges Labynit, F. Mailer, Hélène Pépée, Rhum, Jacques Tati, Raymond Turgy

Tati’s eerste korte film, waarin zijn slungelige personage uiteindelijk samen met zijn maat (Enrico Sprocani) een forse bokser weet te overmeesteren in de ring, is een niemendal, met weinig originele humor, en tamelijk vermoeiend opvulmateriaal. Tati zelf toont zich behoorlijk lenig en het is best amusant om hem de ring rondgesmeten te zien worden, maar het is het toch allemaal vaak net niet in deze goed bedoelde, maar mislukte rolprent.

Tati speelt een jongeman die onder de plak zit bij zijn vrouw, en, omdat hij het geld hard nodig heeft, een vaag baantje aanneemt waarbij gevraagd wordt om iemand die goed boosaardige rollen kan spelen. Dit blijkt een verkapte advertentie te zijn voor een onbekende uitdager om het op te nemen tegen een brute bokskampioen. Voordat de scènes in de ring plaatsvinden, zien we eerst hoe het er thuis, en vooral aan de eettafel aan toegaat. Wanneer het echtpaar een maaltijd gaat nuttigen is dit het startschot voor verschillende weinig geslaagde momenten met een vissenkom die voor de soepkom wordt aangezien en een goudvis die eerst bij de vrouw op bord, en later in het bakje sardientjes terechtkomt, zonder dat de vrouw dit doorheeft. Met iets betere timing, opstelling van de attributen, of goed gekozen muziek, zou het al een stuk leuker zijn geweest, maar nu komt het allemaal te geforceerd over. Dit geldt ook voor de verschillende momenten waarop de (beste?) vriend van de man tegen de deur oploopt. Ze hadden hierbij wat beter naar hun komische voorbeelden als Charlie Chaplin, Buster Keaton, en Laurel en Hardy kunnen kijken. Tati zou deze fysieke komedie later gelukkig veel beter onder de knie krijgen.

De scènes in de ring zijn slechts marginaal beter. De manier waarop Tati op zijn kop om de nek hangt van de grote bokser, is leuk om te zien, de scène waarbij de vriend onder de ring kruipt om een plankje met spijker op een strategische plek door de vloer van de ring te prikken, zorgt ook nog wel voor een glimlach, en het vervormde point-of-view-shot van het publiek wanneer de bokser wankelt en tegen de vlakte gaat is, hoewel inconsequent, ook nog wel de moeite waard. Verder vertonen Tati en co echter weinig komische creativiteit, zoals deze in de latere (langspeel)films van Tati wel volop te zien zou zijn. Kortom, dit filmpje is leuk om te kunnen zien hoe Tati ooit begonnen is, maar veel meer dan curiositeitswaarde heeft het niet.

Bart Rietvink

‘On demande une brute’ verschijnt dinsdag 25 februari 2014 op DVD en blu-ray (‘Jacques Tati – De complete collectie’).