Once Upon a Time in Mexico (2003)

Regie: Robert Rodriguez | 102 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Antonio Banderas, Salma Hayek, Johnny Depp, Mickey Rourke, Eva Mendes, Danny Trejo, Enrique Iglesias, Cheech Marin, Marco Leonardi, Rubén Blades, Willem Dafoe

Er was eens een tijd dat elke actiefilm uit Hollywood volle zalen trok. Het recept van the A-team  kameraadschap, knutselen voor het goede doel en auto’s die over de kop vliegen  voldeed. Filmkenners walgden, maar de kassa rinkelde.

De tijden zijn echter veranderd. Het publiek raakte verwend, werd kritischer en het genre kreeg nog een trap na in de Naked-Guncyclus. Actiefilms worden tegenwoordig alleen nog een kassucces als er sprake is van een concrete dreiging (bijvoorbeeld terrorisme), de hoofdrolspeler een icoon in zijn soort is (Schwarzenegger) of wanneer de rol van sidekick nieuw leven wordt ingeblazen (Jackie Chan). Een goed verhaal hoeft dan nog geeneens, maar een combinatie van bovenstaande elementen is gezien de grote concurrentie wel gewenst.

De filmkenner ging ondertussen de klassieke aanpak steeds meer waarderen. Natuurlijk wel met een knipoog en intelligente wisecracks, maar toch. Quentin Tarantino lanceerde na het succes van ‘Reservoir Dogs’ en ‘Pulp Fiction’ low-budgetregisseur Robert Rodriguez. Hij schreef het scenario van ‘Desperado’ (1995) op basis van Rodriguez’ ‘El Mariachi’, het verhaal van een eenzame Mexicaanse flamencogitarist die zich opwerpt als guerillastrijder, met een schuin oog kijkend naar de spaghettiwesterns. Het werd een soort Tarantino-lite: minder geklets en meer actie. Het was alweer op het randje van de serieuze actiefilm, maar de geweldshumor vergoedde veel.

De commerciële potentie van ‘Desperado’ heeft waarschijnlijk ook ten grondslag gelegen aan ‘Once Upon a Time in Mexico’, dat alle trekken heeft van een Hollywood-sequel. Er is een opgeleukte cast, doden uit deel één worden tot leven gewekt en de held: he’s back!. Het werkt echter niet meer. Dat komt zowel door het doodbloeden van de nouvelle violence – het genre heeft in Tarantino haar enige meester gevonden en door 11 september is het allemaal niet zo leuk meer – als door de humorloze overdaad van de opvolger. Waarom en op welk moment mensen worden doodgeschoten is af en toe volstrekt onduidelijk. Overdaad is er ook in de plot. Er zijn twee verhaallijnen die vechten om de aandacht en ze zijn beiden niet sterk genoeg.

‘Once Upon a Time in Mexico’ is een rampenfilm, een towering inferno van geweld. De grote acteurs (ook Mickey Rourke) mogen in bijrollen hun kunstje doen, met uitzondering van Depp die als geheim agent inspecteur Clouseau en Frank Drebin naar de kroon probeert te steken en zodoende Banderas bijna naar de achtergrond drijft. Enrique Iglesias is als assistent van Banderas een soort playstation-schutter met de kapper van Balkenende. Er wordt nog wel een poging gedaan zijn reputatie te mocken door hem als gigolo af te schilderen, maar dat is toch een inkoppertje, zou je zeggen.

Rest nog de vraag of deze film de moeite van het maken waard is geweest. Waarschijnlijk hoogstens voor de ‘Desperado’-fans. Misschien hadden de makers Banderas, die oogt of hij een chronische kater heeft, door Iglesias moeten vervangen, met tennister Anna Kournikova als gereïncarneerde Carolina. Ga naar deze film op een eerste afspraak met je toekomstige geliefde; als er na afloop nog een tweede date volgt weet je in ieder geval zeker dat hij of zij echt van je houdt.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 5 februari 2004