One God For All – Il n’y a qu’un seul dieu (2002)

Regie: Cyril Cohen | 9 minuten | komedie, korte film | Acteurs: Othane Khellaf, Elie Cohen, Mohamed Moussaid, Jules Ankri

Films die gaan over conflicten tussen Joden en Arabieren en de noodzaak tot wederzijds begrip, liggen doorgaans zwaar op de hand en zorgen niet zelden voor controverse en felle reacties van beide kanten. Ook wordt er vaak in een politiek ingewikkelde context gedoken, om vervolgens parallellen en contrasten bloot te kunnen leggen. Wat heerlijk om dan eens een luchtig kort filmpje tegen te komen, dat op grappige en vlotte wijze laat zien dat we eigenlijk allemaal hetzelfde in elkaar zitten en conflicten nutteloos zijn.

Als de film begint hebben we geen idee waar we mee te maken hebben en waar het verhaal naartoe gaat. We zien een oude Joodse man op een drafje naar een café lopen en daar voorzichtig naar binnen kijken. Dan zien we hem plotseling wegrennen van het café: hij heeft zijn Arabische vriend binnen gezien, die hem vervolgens snel achterna gaat. Echt snel lopen ze niet, maar ze hebben duidelijk haast. Even lijkt de Arabier de Jood achterna te zitten, maar dan slaat hij een andere weg in. We krijgen afwisselend beelden te zien van één van de hardlopende mannen, die elk hun eigen route nemen. De één loopt het park in en verdwijnt uit beeld wanneer de andere man getoond wordt. Dan zien we hem ineens weer achter het hek verschijnen. Ze komen samen op een pleintje gaan aan weerskanten een trap op, en dan zien we waar het de twee mannen om te doen was: een gekoesterd bankje in de zon!

Eentje kan maar de winnaar zijn en zijn tegenstander moet plaatsnemen op het bankje ertegenover. Al snel komen de twee respectievelijke vrienden van de twee mannen opdagen, wat uiteraard gepaard gaat met veel leedvermaak, geknies en gelach, waarbij de verschillende geloofsovertuigingen niet gespaard blijven van spot. Maar het gebeurt van beide kanten en op een luchtige, amicale wijze. En zo gaat het, kennelijk, iedere dag. Totdat op een dag het zonnige bankje is weggehaald. Wat nu? Het is buitengewoon komisch om de reacties van het viertal mannen te zien, die nu gedwongen zijn tegen elkaar aan op één bankje te zitten. Eerst wat mokkend, maar ineens blijken ze toch wel wat met elkaar gemeen te hebben wanneer we een vrouw in een rokje (of liever: haar benen en het rokje) zien passeren en we alle hoofden tegelijkertijd zien omdraaien om de vrouw na te kunnen staren. Eensgezind maken ze opmerkingen over hoe goed ze er wel niet uitziet. Mannelijke hormonen blijken toch universeel op dezelfde manier te functioneren. Ineens lijken ze de beste vrienden. Totdat één van de mannen een nieuw bankje in de zon ontdekt…

Moeten we de film nog als symbolisch opvatten? Vertegenwoordigt het plekje dat iedereen wil veroveren wellicht de Gazastrook, of andere betwiste plekken in Palestina of Israël? Maar waarom zou je verder moeten zoeken dan de titel van de film? Er is een God, en een plek in de zon, voor iedereen. Aan de andere kant, misschien pleit de film wel voor de verzoenende kracht van de vrouw…

Bart Rietvink

Waardering: 4