Opal Dream (2005)

Regie: Peter Cattaneo | 90 minuten | drama, familie | Acteurs: Vince Colosimo, Jacqueline McKenzie, Christian Byers, Sapphire Boyce, Abigail Gudgeon, Peter Callan, Robert Menzies, Adam Morgan, Rusty Potter, Denise Roberts

Peter Cattaneo, die in 1997 bekendheid verwierf met de Britse komedie ‘The Full Monty’, besloot om het roer een keer helemaal om te gooien en koos voor de verfilming van het succesvolle Australische kinderboek ‘Pobby and Dingan’. Hij schreef het scenario in samenwerking met Ben Rice, de auteur van dit boek ‘Opal Dream’ is hiervan het resultaat.

De film begint als een vredige, bijna idyllische weergave van het leven van een welhaast perfect ogend gezinnetje op het Australische platteland. Vader werkt in de mijnbouw, moeder als caissière in de supermarkt, het elfjarige zoontje zit op school en het negen jaar oude dochtertje lijkt intens gelukkig. We zien hoe ze door de tuin dartelt als een elfje en hoe ze zich vermaakt met haar denkbeeldige vriendjes. En dat is precies de reden waardoor het vreedzame leventje van dit gezin op zijn kop gezet wordt. Dochterlief gaat zover in haar rollenspel dat de film omslaat in een drama dat niet geschikt is voor de kleintjes onder ons. De ene na de andere tegenslag treft het gezin en het lijkt af te stevenen op een gevecht tegen de bierkaai.

Een van de grote pluspunten aan ‘Opal Dream’ betreft de acteerprestaties, en met name die van de jonge acteur en actrice, die voor deze film nog geen acteerwerk op hun conto hadden staan. Het is bewonderenswaardig hoe een meisje als Sapphire Boyce zich in haar rol weet te verplaatsen. De wijze waarop ze met haar onzichtbare vriendjes speelt, de overtuigingskracht waarmee ze anderen in haar fantasie probeert mee te krijgen en de treurigheid die ze uitstraalt vanaf het moment dat Pobby en Dingan vermist zijn, kunnen bijna niet geacteerd zijn. En dat is precies de reden waarom jonge acteurs en actrices soms zo overtuigend overkomen. Het lijkt vaak alsof ze niet acteren. Het komt allemaal zo natuurlijk en ongecompliceerd over dat je als volwassene terugverlangt naar de tijd waarin je jong was en voor je gevoel zonder al teveel zorgen door het leven ging.

Ook de iets oudere Christian Byers weet op geloofwaardige wijze gestalte te geven aan de metamorfose van een ietwat nurkse jongen – die niks moet hebben van de kinderachtige fantasieën van zijn zusje – naar een lieve broer die er alles voor over heeft om haar weer gelukkig te maken.

Het is al met al een aardige film, die misschien niet heel erg in het geheugen blijft hangen, maar vooral de moeite waard is vanwege het frisse enthousiasme waarvan de jonge acteurs blijk geven. Hij is misschien niet helemaal geschikt voor jonge kinderen, maar zeker de moeite waard voor wie de tijd wil nemen voor een film die niet al te gecompliceerd in elkaar steekt maar desondanks voor de nodige emotionele momenten zorgt.

Vincent Nijman

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 13 april 2006