Opera (1987)

Regie: Dario Argento | 107 minuten | horror, thriller | Acteurs: Cristina Marsillach, Ian Charleson, Urbano Barberini, Daria Nicolodi, Coralina Cataldi-Tassoni, Antonella Vitale, William McNamara, Barbara Cupisti, Antonino Iuorio, Carola Stagnaro, Francesca Cassola, Maurizio Garrone, Cristina Giachino, György Györiványi, Bjorn Hammer, Peter Pitsch, Sebastino Somma

Voordat Dario Argento in 1998 zijn jammerlijk geflopte versie van ‘The Phantom of the Opera’ op het witte doek losliet, maakte hij ‘Opera’, een horrorfilm die geen verfilming, maar wel een hommage was aan de beroemde roman van Gaston Leroux. De film geldt als een van Argento’s laatste meesterwerken. Vanaf de jaren negentig leverde de Italiaanse horrorgrootheid missers af waarvan zijn carrière nog steeds niet is hersteld. ‘Opera’ mag dan zijn officieuze zwanenzang als genie zijn, een prettige ervaring was het maken van de film niet. De opnames werden geplaagd door grote en kleine onfortuinlijkheden: actrice Vanessa Redgrave trok zich terug, Argento’s vader overleed, de regisseur lag in de clinch met een bijrolactrice die tevens zijn ex was en veel van de raven die in de film figureerden ontsnapten uit het operagebouw. Volgens Argento was de malaise het gevolg waren van de beruchte MacBeth-vloek, maar gelukkig deed deze geen afbreuk aan de kwaliteit van het eindproduct.

Zoals alle horrorklassiekers heeft ‘Opera’ de tand des tijds goed doorstaan. De effecten zijn onverminderd effectief en de timing is perfect. Argento bouwt suspense op als geen ander, versnelt en vertraagt de actie op precies het juiste moment, kiest voor elke scène de juiste tijdloze muziek (met dank aan onder andere Brian Eno) en hanteert de camera met een speels plezier. Soms lift je als het ware op de rug van de camera mee, zodat je de scènes beziet vanuit het perspectief van een moordenaar die zijn prooi besluipt. In een andere scène zie je hoe een kogel zich in een oog boort. De inventiviteit van de beelden alleen al maakt de film het kijken waard. En hoewel de lat voor gruwelijkheden met dank aan de martelpornohype inmiddels een stuk hoger ligt, valt er ook nog genoeg te griezelen. Een vrouw wiens ogen met naalden worden opengehouden: je zou er spontaan van naar de oogdruppels grijpen. Argento speelt een slim spelletje: zoals de moordenaar zijn slachtoffer tot deelgenoot maakt van zijn gruwelijke moordpartijen, zo maakt de regisseur de kijker tot voyeur. Je kunt je blik wel afwenden, maar Argento verleidt je om te blijven kijken.

Paula Koopmans