Orphan (2009)
Regie: Jaume Collet-Serra | 123 minuten | horror | Acteurs: Vera Farmiga, Peter Sarsgaard, Isabelle Fuhrman, CCH Pounder, Jimmy Bennett, Margo Martindale, Karel Roden, Aryana Engineer, Rosemary Dunsmore, Jamie Young, Lorry Ayers, Brendan Wall, Genelle Williams, Mustafa Abdelkarim, Landon Norris, Julien Elia, Leni Parker, Gemma James Smith, Pia Ajango, Matthew Raudsepp, Sugith Varughese, Luis Olivia, Ferelith Young, Andrew Shaver
De filmmakers achter ‘Orphan’ beloven een originele invalshoek bij hun recentste horrorpoging, nadat het bijzonder matige ‘House of Wax’ een behoorlijke storm kritiek te verduren kreeg. Maar als je denkt dat ze daarmee bedoelen dat ze alle 101 genreclichés een keer omzeilen, dan zit je er goed naast. Want ook in deze zoveelste variant op een overbekend en -gemolken thema sterft het van de scènes waarin je als filmkijker niets anders kunt dan naar het scherm zuchten. Een plotse reflectie in een spiegel. Een spannend muziekje, dat zo lang gerekt wordt dat het je niet eens meer interesseert wat er nu eigenlijk staat te gebeuren. Een achtergrondbeweging die de kijker in de zaal wel ziet, maar de personen op het scherm niet. Er worden zoveel open deuren ingetrapt, dat je het feit dat je ze als recensent allemaal opsomt eigenlijk ook als cliché mee mag tellen. En de plot getuigt daarnaast ook van weinig originaliteit: een gezin met een aantal skeletten in de kast, hetgeen ten dele duidelijk gemaakt wordt door een bijzonder irritante openingsscène in de categorie pijnlijke bevalling, besluit aan die problemen te werken door er nog maar één in huis te halen. En wel in de vorm van een weesmeisje, dat bij de eerste oogopslag de rest van de film al voor je uitstippelt. Sterker nog, ze doet dat eigenlijk al op de filmposter. Hetgeen ook meteen betekent dat de ‘twist’ die het einde van de film je belooft je eigenlijk gestolen kan worden. Althans, je denkt die op voorhand al wel uit te kunnen tekenen.
Toch loont het de moeite om ‘Orphan’ tot het einde uit te zitten. De reden daarvoor is tweeledig: Vera Farmiga en Isabelle Fuhrman. De één bij de meesten alleen bekend als de vriendin van Matt Damon in ‘The Departed’, de ander nagenoeg onbekend, maar beide heel sterk in hun vertolkingen van respectievelijk de bezorgde moeder en het mysterieuze weeskind. Samen maken ze de toch wel voorspelbare ontwikkelingen tot een verhaal dat je wilt blijven volgen. In beginsel kan het daarbij uiteraard weinig kwaad dat Farmiga bijzonder aantrekkelijk is. Maar ze weet ook de bewogen diepgang in het emotioneel turbulente tweede deel van de film goed weg te zetten. De grootste erkenning moet echter wel uitgaan naar de jonge Fuhrman, die veel lof verdient voor haar geloofwaardige optreden als negenjarig wonderkind. Ze slaagt er met een ingetogen houding en dito gezichtstrekken in de kijker te overtuigen dat het helemaal niet vreemd is dat een meisje van haar leeftijd zo intelligent, berekenend en emotioneel volwassen is. Ze steelt menig scène door haar nieuwe broer en zusje langzaam in te lijven in haar kwaadaardige praktijken, en als je regisseur Collet-Serra kunt vergeven dat hij een aantal genrespecifieke vallen niet heeft kunnen ontwijken, levert dat uiteindelijk een meeslepend laatste half uur op. Al komen ook daar de nodige bekende zwakheden van dit type film voorbij, waardoor je van zuchten overgaat tot binnensmonds schreeuwen en de pas op’s, achter je’s en draai nou om!’s niet van de lucht zijn. Terwijl je er geconditioneerd door eerdere thrillers en horrorfilms vanuit gaat dat het pas afgelopen is als het afgelopen is..
Robert Nijman
Waardering: 3
Bioscooprelease: 5 november 2009