Oscar et la dame Rose (2009)

Regie : Eric-Emmanuel Schmitt | 80 minuten | drama | Acteurs : Michèle Laroque, Amir, Max von Sydow, Amira Casar, Mylène Demongeot, Constance Dollé, Simone-Elise Girard, Benoît Brière, Mathilde Goffart, Thierry Neuvic

Leven. Ziekte. Liefde. Schuld. Religie. Dood. Geen eenvoudige thema’s om een verhaal licht en luchtig te houden. Zeker als je bedenkt dat een tienjarig kind de meeste van die onderwerpen moet ondergaan. Eric-Emmanuel Schmitt draait er zijn hand niet voor om, hij verwerkte het idee voor ‘Oscar et la dame rose’ in een novelle, toneelstuk en tenslotte in een speelfilm van 90 minuten.

Als de tienjarige Oscar (Amir) hoort dat zijn ouders (Constance Dolle en Jérôme Kircher) onverwacht op bezoek in het ziekenhuis komen, wil hij ze enthousiast begroeten, maar het blijkt dat ze alleen maar zijn gekomen voor het slecht-nieuwsgesprek met dokter Dusseldorf (Max von Sydow). Oscar wordt niet meer beter. Vervolgens hoort de jongen tot zijn ontsteltenis dat zijn ouders hem niet willen zien omdat het te emotioneel voor hen is, en hij komt tot de conclusie dat hij maar beter helemaal niet meer met ze kan praten. Een toevallige ontmoeting met een pizzaverkoopster (Michèle Laroque) doet hem besluiten voortaan alleen maar met haar te willen communiceren; Rose is namelijk recht voor zijn raap, en ondanks zijn ziekte ontziet ze hem niet. Precies de benadering die Oscar nodig heeft. Wanneer dokter Dusseldorf daar achter komt, speurt hij Rose op en vraagt hij haar dagelijks een bezoekje aan Oscar te brengen. Aanvankelijk moet Rose daar helemaal niets van weten; ze heeft een hekel aan ziekte en aan liefdadigheid heeft ze een broertje dood. Maar de arts doet haar een aanbod die ze niet kan weerstaan en ze stemt toch in met het plan. Al gauw weet Oscar haar hart te winnen. Het is echter niet alleen Rose die van de vriendschap profiteert, ook Oscar krijgt een hoop wijze lessen van ‘de dame in het roze’.

In het kleine boekje met dezelfde titel krijgen we vooral een inkijkje in Oscars kant van de kortstondige vriendschap met Rose en ligt de nadruk veel meer op het ‘brieven schrijven aan God’, maar het korte verhaal blijkt echter veel meer geschikt voor het witte doek. De emoties van Rose blijken al net zo boeiend als die van het kankerpatiëntje. In het boekje is haar achtergrond totaal onderbelicht; hier krijgt ze de aandacht die het personage verdient.

Schmitt weet dankzij toevoeging van surrealistische elementen het sentimentele verhaal om te zetten naar een amusante film, die toch ontroert en hoop geeft. De op zijn zachtst gezegd aparte personages passen uitstekend in de fantasievolle setting, die op andere momenten weer levensecht aandoet. Door de humoristische scènes, zoals bijvoorbeeld in de ring tijdens bizarre worstelwedstrijden, en de vlot gebekte Rose slaat de weegschaal niet door naar suikerzoet. Schmitt heeft veel te danken aan de weergaloze Michèle Laroque, die absoluut indruk maakt als de doortastende Rose. Maar de show wordt vooral gestolen door de jonge Amir, die ontroert met zijn integere en ontwapende spel. ‘Oscar et la dame rose’ is visueel ook dik in orde: afgezien van de grappige en goed vormgegeven surrealistische scènes zijn er ook mooie close ups en fraaie scènes in de sneeuw. Feel good, maar dan net even anders!

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 18 februari 2010