Osmosis Jones (2001)

Regie: Bobby Farrelly, Peter Farrelly | 95 minuten | komedie, animatie, romantiek, misdaad, thriller | Originele stemmencast: Chris Rock, Laurence Fishburne, David Hyde Pierce, Brandy Norwoord, William Shatner, Bill Murray, Molly Shannon, Chris Elliott, Elena Franklin, Jason Krause, Kid Rock, Ron Howard

‘Osmosis Jones’ is vooral grappig van aard en dit is grotendeels te danken aan alle kleine grapjes die worden gemaakt aan de hand van Frank-stad, een ‘echte’ stad met toch wat verschillen met een stad die zich niet in het lichaam van iemand bevind.
Frank-stad heeft bijvoorbeeld ook foute politici die alleen maar aan hun eigen hachje denken. Maar in Frank-stad houdt dat in dat ze voor veel chips zijn in plaats van groente en genoeg slaap omdat chips de massa (bijvoorbeeld degene die in de wijk ‘ love handles’ wonen) tevreden houd. Ook leuk is hoe er wordt gespeeld met locaties in het lichaam. In de zweetklieren zit de maffia… In een puist is een bizarre disco gevestigd met allerlei gemankeerde cellen… Het stadhuis zit in de ‘Cerrebelllum Hall’. En de grote telefooncentrale daar staat natuurlijk voor de hersens. Ook de uitspraak ‘ Thank Frank’ in plaats van ‘Thank God’ geeft een verschil met buiten het lichaam aan.

De twee verhalen (binnen en buiten Frank) lijken in het begin heel erg los te staan van elkaar en soms is de wissel van ‘echt’ naar animatie en andersom een beetje storend. Maar in de loop van ‘Osmosis Jones’ komen de twee verhalen toch weer samen tot ze een echte eenheid vormen. Als Osmosis via een traan van Shane weer terug in het lichaam van Frank kan komen bijvoorbeeld. Op dat moment werkt de combi van ‘live action’ en animatie eigenlijk wonderwel.

Bill Murray, natuurlijk in de wieg gelegd om een ranzige viezerik te spelen, doet dit dan ook met verve, ook al is de rol verder niet belast met veel diepgang. Maar deze luchtige stijl past bij de film, waarin ten hoogste de boodschap kan worden ontdekt dat je gezond moet eten om gelukkig te worden. Uit het animatiegedeelte valt te leren dat je, zoals Osmosis, ook soms naar je intuïtie moet luisteren in plaats van de regels volgen en vooral niet alleen aan je eigen hachje moet denken zoals de burgemeester, die Frank-stad aan het eind van de film dan ook verlaat via een scheet.

Het animatiegedeelte ziet er ook mooi en origineel uit. De stijl is niet zoals bij Disney rond en schattig maar juist iets hoekiger en stoerder.

‘Osmosis Jones’ is dus precies wat hij beoogt te zijn, luchtig, grappig en vermakelijk. Geen diepere lagen of moeilijke boodschappen. Maar het ziet er leuk uit en is een leuk gegeven voor kinderen die zich misschien wel opeens gaan afvragen of het er ook zo aan toe gaat in hun eigen lichaam.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 11 oktober 2001