Outpost (2008)
Regie: Steve Barker | 90 minuten | actie, horror | Acteurs: Ray Stevenson, Julian Wadham, Richard Brake, Paul Blair, Brett Fancy, Enoch Frost, Julian Rivett, Michael Smiley
Nazistische slechteriken leveren horror- en pulpregisseurs voldoende uitgangspunten op. De tirannieke SS’er Ilsa was goed voor drie klassiekers binnen het exploitatiegenre en zelfs nazi-zombies werden meerdere malen tot leven gewekt, onder andere in het oudere ‘Shock Waves’ en in het Noorse ‘Dead Snow’. De Britse horrorfilm ‘Outpost’ geeft de weinig ethische insteek van het zogenoemde naziploitation een iéts meer verantwoorde aanpak. Maar het verder bekende gegeven blijft onaangetast, de nazi’s waren en zijn nog steeds de ultieme bad guys. Dit keer is een groep grofgebekte huurlingen de pineut. De soldaten worden samen met een zwijgzame wetenschapper op een vage missie naar een oude bunker gestuurd en je raadt het al; de bunker is niet helemaal pluis. De nazi’s voerden er bovennatuurlijke experimenten uit en nu zwerven er nog heuse nazi-geesten rond. De occulte praktijken van de nazi’s in ‘Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark’ in een ander jasje, zeg maar. Afgesneden van de bewoonde wereld en overgeleverd aan een spookachtige omgeving en een ogenschijnlijk onverslaanbare vijand moeten de soldaten zien te overleven.
Spanning wordt langzaam opgebouwd en bestaat voor lange tijd vooral door suggestie. Wat korte flitsen van nazi-laarzen en nazi-gegrom in de nek; dat was het – een sporadisch akeliger moment daargelaten – zo wel een beetje. En helaas geldt het bekende probleem van bijna elke horrorfilm ook hier. Dat het onzichtbare eigenlijk alleen echt spannend zolang het ook onzichtbaar blijft. Als het (niet erg mysterieuze) mysterie is ontrafeld en de vijand in zijn volle glorie te aanschouwen is, is de fut er een beetje uit. Echt veel gore krijgen we niet te zien en de montage of special effects zijn niet bijzonder genoeg om de aandacht vast te houden. De film moet het dan toch vooral hebben van het – voor de liefhebbers – vermakelijke uitgangspunt en leuke one-liners van de stoere soldaten. “I never really trusted science”, tussen het quasitechnische geneuzel van de wetenschapper door, werkt ontnuchterend en laat zien dat het zichzelf toch niet al te serieus neemt. Op zich is dat foute gedoe met die Sturmbahn uniformen daar natuurlijk al een redelijke indicatie van. Dat het maar even gezegd is.
Het had allemaal hoe dan ook wel iets rauwer gemogen. Een beetje meer durf en wat meer ‘plastische’ momenten hadden de film geen kwaad gedaan. Aan de andere kant: echt saai wordt het nooit en bovendien is er met de grauwe kleuren, agressieve mannen en onheilspellende muziek in de oude bunker nog genoeg aanwezig voor de horrorbuff om toch anderhalf uur zoet te zijn.
David Croese