P2 (2007)

Regie: Frank Khalfoun | 98 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Rachel Nichols, Wes Bentley, Philip Akin, Stephanie Moore, Miranda Edwards, Paul Sun-Hyung Lee, Grace Lynn Kung, Bathsheba Garnett, Philip Williams, Arnold Pinnock, Franck Khalfoun

Het gaat wat ver om ‘P2’ verfrissend te noemen en de uitwerking van de film laat hier en daar te wensen over, maar vergeleken met alle onsmakelijke, steeds extremer wordende gore/martelfilms à la ‘Saw’ en ‘Hostel’ is het toch aardig om weer eens een film die weer eens ouderwets leunt op spanning en de interactie tussen de personages. Afgezien van een tweetal bloederige scènes doet ‘P2’ in weinig lijken op het gros van de hedendaagse horror. Het is dan ook vooral een thriller, met een centrale relatie die lijkt op die uit ‘Misery’ een zelfde soort claustrofobische sfeer als in ‘Die Hard’, waar de hoofdpersoon ook in een flatgebouw gevangen zat tijdens de kerstdagen. En natuurlijk volgt de film de eeuwenoude traditie van het mooie (en domme?) blondje dat overal door de psychopaat op haar hielen wordt gezeten. Dit alles levert een prima kijkbare, hoewel weinig opzienbarende thriller op.

De killer hier is Wes Bentley, de acteur die zijn semi-doorbraak had als Ricky in ‘American Beauty’ en toen ook al een scherp randje had. Wat door meer filmmakers werd ingezien, getuige bijvoorbeeld zijn rol als schurk in ‘Ghost Rider’. Hij komt over als een soort duistere variant van Tobey Maguire en Billy Crudup. En toch kan hij ook sympathiek overkomen, waardoor hij in feite ideaal is voor de rol als psychopathische “everyman” in ‘P2’. Dit zou hem makkelijk identificeerbaar kunnen maken voor het publiek, wat altijd interessant is wanneer het om de schurk van het verhaal gaat. En het script verleent hem ook een semi-realistische, logische motivatie voor zijn daden. Hij blijkt namelijk, net als John Doe in ‘Se7en’, de moordenaar in ‘Phonebooth’, of Jigsaw in de ‘Saw’ films een stichtende reden te hebben voor zijn extreme acties. Hij wil zijn slachtoffers een moraliserend lesje leren en zegt niets dan het beste voor te hebben met Angela (Rachel Nichols) en haar slechts te willen helpen. Ironisch genoeg wil hij laten zien dat ze niet genoegen moet nemen met mannen die haar respectloos behandelen.

Het biedt een glimp van enige diepgang of een interessante psychologie, maar Thomas gedraagt zich op een enkele speech na als een standaard mafkees die gewoon een sadistisch kat en muisspelletje met zijn slachtoffer speelt. Veel meerwaarde heeft deze schurk dus niet. Ook de poging om van hem een soort cultfiguur te maken – een bad guy met amusante karaktertrekjes – door hem Elvismuziek te laten draaien op zijn pick-up en hier passende gebaren bij te maken, slaagt niet bepaald. Het is uiteindelijk toch een wat kleurloze schurk die niet bijzonder memorabel wordt neergezet door Bentley. Ook de verplichte ongelukkige beslissingen van Angela zorgen voor weinig verrassingen.

Afgezien van de niet erg opzienbarende uitwerking van het centrale gegeven is ‘P2’ echter toch een redelijk effectieve film in zijn genre. De locatie van de garage maakt het geheel beklemmend genoeg, en de ontsnappingspogingen van Angela en de achtervolgingen van Thomas zorgen nog wel regelmatig voor spanning. Rachel Nichols doet weinig om haar rol boven het niveau van een typisch angstig en gillend (dom) blondje uit te tillen, maar de “girl power” die Angela langzamerhand begint te ontwikkelen geeft de kijker een fijn, euforisch gevoel van genoegdoening. En de regisseur zorgt er continu voor dat de liefhebber van décolletés iets heeft om naar te kijken. Al gauw krijgt Angela namelijk van Thomas een weinig verhullende jurk aangemeten, waarin ze op allerlei manieren door het beeld rent en krioelt.

‘P2’ doet wat hij moet doen, maar niet veel meer. Met meer aandacht voor de personages en hun achtergronden had het een bovengemiddelde genrefilm kunnen zijn. Nu is hij gewoonweg acceptabel.

Bart Rietvink

Waardering: 3