Paddington 2 (2017)

Recensie Paddington 2 CinemagazineRegie: Paul King | 103 minuten | animatie, avontuur, komedie, familie, fantasie | Originele stemmencast: Ben Whishaw, Imelda Staunton, Michael Gambon | Acteurs: Peter Capaldi, Hugh Grant, Brendan Gleeson, Julie Walters, Sally Hawkins, Hugh Bonneville, Sanjeev Bhaskar, Samuel Joslin, Madeleine Harris, Marie-France Alvarez, Ben Miller, Jessica Hynes, Robbie Gee, Jim Broadbent, Joanna Lumley, Tom Conti, Noah Taylor | Nederlandse stemmencast: Beau van Erven Dorens, Daan Schuurmans, Frank Lammers

Hij is een ware klassieker in de Britse kinderliteratuur: Beertje Paddington. De creatie van Michael Bond, die in 1958 voor het eerst opdook in het boekje ‘A Bear Called Paddington’, is herkenbaar aan zijn oude rode hoed, blauwe houtje-touwtjejas, zijn gebutste koffer met geheime vakken waar veel meer in past dan je in eerste instantie zou denken én zijn onmetelijke liefde voor marmelade. Paddington is afkomstig uit de donkere wouden van Peru en groeide op bij zijn tante Lucy en oom Pastuzo. Na een aardbeving verdween Pastuzo en toen tante Lucy te oud was om voor Paddington te zorgen – ze moest naar het tehuis voor gepensioneerde beren – stuurde ze hem als verstekeling op een stoomschip richting Engeland. Vanaf de haven van Southampton ging hij per trein naar Londen. Urenlang wachtte hij op Paddington Station, tot de familie Brown hem aantrof en mee naar huis nam. De eerste ‘Paddington’-film, uit 2014, vertelt de voorgeschiedenis van het beertje en toont de aanpassingsperikelen die hij heeft zodra hij in huis komt te wonen bij de familie Brown. Ondertussen krijgt hij het aan de stok met een door Nicole Kidman gespeelde taxidermist. Paddington maakte een geslaagde transitie naar het witte doek, want de film was een daverend succes bij zowel pers als publiek. Zowel de stijl – computergeanimeerd in combinatie met live-action – als de toon – mild, humorvol en oer-Brits – raakten precies de juiste snaar. Een vervolg kon dus ook niet lang op zich laten wachten.

In de tweede film, die simpelweg ‘Paddington 2’ (2017) is genoemd, lijkt het beertje (met de stem van Ben Whishaw) zijn draai gevonden te hebben in de Londense wijk Windsor Gardens. De meeste mensen in de buurt lopen met hem weg. Alleen de verzuurde eenmans-buurtpatrouille Mr. Curry (Peter Capaldi) hamert erop dat Paddington weg moet uit de stad, maar niemand die zich daar iets van aantrekt. Nu de honderdste verjaardag van Paddingtons geliefde tante Lucy (stem van Imelda Staunton) nadert, gaat het beertje op zoek naar het perfecte cadeau. Dat vindt hij bij zijn goede vriend, de antiquair Mr. Gruber (Jim Broadbent), die een bijzondere collectie van de geheimzinnige Madame Kozlova in zijn bezit heeft. Paddington valt direct voor een klassiek pop-upboek van Londen, zeker omdat hij weet dat tante Lucy er altijd van droomde om ooit eens naar Londen te komen en ze dankzij dit boek toch een beetje in de Engelse hoofdstad kan zijn. Het kleinood is echter wel kostbaar en dus moet Paddington aan de bak. Hij probeert het als kapper, maar dat gaat niet helemaal goed. Als glazenwasser heeft hij meer succes. Net als hij het beoogde bedrag bijna bij elkaar heeft, duikt een dief op in de antiekwinkel van Mr. Gruber. Ook hij heeft het gemunt op het pop-upboek van Madame Kozlova. Paddington ontdekt de diefstal en wil ingrijpen, maar uiteindelijk wordt niet de echte dief maar hij zelf beschuldigd van de inbraak. Terwijl hij in de gevangenis belandt, zet de familie Brown alles op alles om de onschuld van hun beertje te bewijzen.

De eerste Paddington-film werd onder meer geroemd vanwege de inventieve manier waarop regisseur/schrijver Paul King en producent David Heyman de gemoedelijke charme van de boeken van Michael Bond wisten te vermengen met het dynamische ritme van de eenentwintigste eeuw. Ook in de tweede film zien we dat terug, want van die heerlijke vibe is niets verloren gegaan. Het altijd beleefde en vriendelijke beertje Paddington had wellicht in minder capabele handen wat flets en kinderachtig kunnen overkomen, maar King weet er een ware knuffelbeer van te maken die het overal waar hij komt een beetje vrolijker en liever maakt. Zelfs achter de tralies, waar hij ondanks of juist dankzij zijn onhandigheid de harten van de zwaarste jongens weet te stelen en de door iedereen gevreesde gevangeniskok Nuckles McGinty (Brendan Gleeson) weet over te halen samen marmelade te maken; een plan dat op hilarische wijze uitmondt in een culinair festijn van sandwiches, gebak en high teas. Natuurlijk is er ook in dit verhaal een slechterik, en dat is de door Hugh Grant heerlijk grotesk gespeelde Phoenix Buchanan. Ooit was hij een gevierd acteur, maar zijn ijdelheid is met hem aan de haal gegaan. Tegenwoordig prijst hij in een harig kostuum hondenvoer aan, al meent hij zelf nog altijd een grote meneer te zijn die het podium met niemand anders wenst te delen. Grant speelt de rol met zichtbaar plezier en – zoals we hem kennen – vol zelfspot. Overigens duikt een keur aan geweldige Britse acteurs op in grote en kleinere rollen. Naast eerder genoemde namen onder anderen ook Sally Hawkins, Hugh Bonneville, Julie Walters, Joanna Lumley, Tom Conti, Noah Taylor en Ben Miller.

En dan in ‘Paddington 2’ ook nog eens in visueel opzicht bijzonder fijn om naar te kijken. Met oneindig veel verbeeldingskracht is hier een wereld gecreëerd die dicht bij de onze staat, maar waar volop ruimte is voor een flinke dosis magie zoals we die kennen uit de prentenboeken. Oogstrelend hoogtepunt is het pop-upboek dat tot leven komt en Paddington en de kijker meeneemt in een miniatuurversie van Londen. Maar ook de Steam Fair (klassieke kermis), de spectaculaire glazen wolkenkrabbers en de al eerder genoemde gevangenisscènes zijn fraai om te zien: prachtig gestileerd, met oog voor detail en frivoliteiten, ruimte voor slapstick (zo is er een geweldige ontsnapping uit de gevangenis te zien en is ook de scène met Tom Conti in de kapperszaak absoluut het vermelden waard). En zo zit deze film vol met visuele pareltjes. Want we hebben het nog niet eens over de spectaculaire actiescène gehad, waarin niet één maar liefst twee oude stoomtreinen een prominente rol spelen. Het knappe is dat, ondanks al die gekkigheid, de film toch altijd hartverwarmend en sympathiek blijft. Die kern, die Michael Bond ooit creëerde, staat zestig jaar na dato nog altijd als een huis. Bond overleed in juni 2017 op 91-jarige leeftijd en heeft deze film dus niet meer zelf kunnen zien, maar Paul Kings onweerstaanbare familiefilm had zijn goedkeuring ongetwijfeld gekregen.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 6 december 2017
DVD- en blu-ray-release: 6 april 2018