Paddington in Peru (2024)
Regie: Dougal Wilson | 107 minuten | avontuur, komedie, familie | Originele stemmencast: Ben Whishaw, Imelda Staunton, Oliver Maltman | Acteurs: Joel Fry, Robbie Gee, Sanjeev Bhaskar, Ben Miller, Jessica Hynes, Madeleine Harris, Emily Mortimer, Hugh Bonneville, Samuel Joslin, Ella Dacres, Hayley Atwell, Aloreia Spencer, Nicholas Burns, Ashleigh Reynolds, Amit Shah, Julie Walters, Olivia Colman, Jim Broadbent, Peter Marinker, Simon Farnaby, Carlos Carlín, Orlando Estrada, Ella Bruccoleri, Antonio Banderas, Carla Tous, Diana Payan, Vicente Wallenstein, Sarah Twomey, Peter Labas, Astile Doherty, Hugh Grant
Paul King heeft in 2014 met ‘Paddington’ een magische wereld gecreëerd. De film kon rekenen op positieve kritieken. Dat King met ‘Paddington 2’ een nog betere film af zou leveren, had bijna niemand voor mogelijk gehouden, maar de in 2017 verschenen film oversteeg alle verwachtingen. ‘Paddington 2’ mag inmiddels onder de moderne klassiekers gerekend worden. Helaas was King te druk met ‘Wonka’ om het derde deel in de serie te regisseren. Dat doet ‘Paddington in Peru’ geen goed.
Wanneer Paddington (Ben Whishaw) een zorgelijk bericht krijgt van de moederoverste (Olivia Colman) van het verzorgingstehuis waar zijn tante Lucy (Imelda Staunton) woont, zit er niets anders op dan te vertrekken naar Peru. Tante Lucy mist Paddington zo erg dat ze haar kamer niet meer uitkomt. Samen met de familie Brown trekt hij erop uit. Eenmaal aangekomen in Peru blijkt tante Lucy vermist. De zoektocht naar tante Lucy lijkt de Browns te leiden naar El Dorado: de gouden stad.
Paddington is niet slechts een schattige beer. Hij is een getraumatiseerde beer die op jonge leeftijd zijn familie heeft moeten achterlaten om op goed geluk een beter leven voor zichzelf te vinden in Londen. Hij is gewapend met Britse manieren en waarden en vastbesloten zich aan te passen. De geruchten gaan dat bedenker Michael Bond geïnspireerd was door Joodse vluchtelingenkinderen van de Tweede Wereldoorlog. Achter die schattige snoet schuilt trauma. Dat maakt de overwinningen van Paddington in de eerste twee films, bitterzoet en het herinnert ons eraan dat trauma geen reden hoeft te zijn om de hoop op te geven.
Wat de eerste twee films verder zo fantastisch maakte, buiten het feit dat ze hilarisch zijn, is dat Paddington als een spiegel fungeert voor de samenleving. De films zijn bovenal een herinnering aan hoe belangrijk het is om voor elkaar klaar te staan. Hoe de kleine dingen in het leven van belang zijn en hoeveel het voor een ander kan betekenen als je alleen al elkaar gedag zegt. Dat werkt omdat de films zich in Londen afspelen, waar Paddington anders is dan de rest. Zonder Londen is Paddington geen Paddington. Hij is nota bene vernoemd naar een station in Londen.
‘Paddington in Peru’ voelt alsof de makers bovenstaande uit het raam hebben gegooid. Voor het grootste gedeelte is de film een actiefilm die (niet zo heel subtiel) inspiratie heeft opgedaan bij met name ‘Indiana Jones’. Het voelt als een zielloze “cash grab”. Wat de eerste twee films goed maakte, is niet aanwezig. De film mist een hart. Daarbij wordt de productie niet geholpen door de afwezigheid van Sally Hawkins, die in de eerste twee delen mevrouw Brown speelde. Ze bracht een soort magie met zich mee die Emily Mortimer niet eens benadert.
Dan heb je als kijker nog de hoop dat de film in ieder geval grappig is. Het is echter vanaf minuut één al duidelijk dat de schrijvers niet de emotionele en komische intelligentie hebben die Paul King en Simon Farnaby in de eerste twee films ten tonele voerden. King en Farnaby begrijpen het karakter van Paddington door en door en ze snappen wat Paddington grappig maakt. De humor in de eerdere films was subtiel, met een balans tussen slapstick en warme, geestige observaties die het karakter van de beer en zijn interacties met de mensen om hem heen benadrukten. In ‘Paddington in Peru’ is diezelfde delicate balans ver te zoeken. Het mist de diepte en de sympathie die de eerste twee films zo onweerstaanbaar maakten, en het resultaat is een film die meer mikt op spektakel dan op het hartverwarmende plezier dat we gewend zijn van Paddington.
Dougal Wilson maakt zijn regiedebuut op het grote doek. Hij heeft grote schoenen moeten vullen en dat was naar eigen zeggen angstaanjagend. Die angst lijkt achteraf gerechtvaardigd. Olivia Colman is een van de weinige lichtpuntjes in de film, maar ze schijnt niet fel genoeg om echt een verschil te maken. Voorts ziet de film er, net als zijn voorgangers, fantastisch uit, maar ook dat mag niet baten. ‘Paddington in Peru’ zou best een aardige film zijn geweest als het een opzichzelfstaand project was geweest met een andere geanimeerde hoofdrolspeler. Maar dat is niet het geval. ‘Paddington in Peru’ had heel wat om tegenop te boksen, maar het slaat zichzelf door een zwak script, gebrek aan humor en een totaal onbegrip van het karakter Paddington knock-out. Het mist de magie die de eerdere films zo speciaal maakte en valt daarmee volledig door de mand.
Jelco Leijs
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 23 januari 2025