Paintball (2008)

Regie: Daniel Benmayor | 90 minuten | actie, horror, thriller | Acteurs: Brendan Mackey, Jennifer Matter, Patrick Regis, Iaione Pérez, Neil Maskell, Anna Casas, Peter Vives, Claudia Bassois, Felix Pring    

Voor wie het nog niet geraden had: ‘Paintball’ gaat over een groepje volwassenen dat een dagje ‘oorlogje’ gaat spelen. Net als bij de kinderlijke variant wordt er niet met scherp geschoten, maar gaat men elkaar te lijf met de nodige dosis fantasie en in dit geval kleine kogeltjes van verf. Tenminste… dat was de bedoeling. Een van de spelers -en het is aan u om te ontfutselen wie precies- schiet namelijk wel degelijk met echte kogels en begint zodoende de concurrentie een voor een uit te schakelen. Een simpel concept dat geheel inzet op de spanning van de spreekwoordelijke kat en muis.

Ongeïnspireerd? Jazeker! Net zo slecht als u verwacht? Neen! Regisseur Benmayor laat zich namelijk niet verleiden om van het paintballen slechts een kapstok te maken, waaraan vervolgens zoveel mogelijk ranzige scènes opgehangen kunnen worden. Uiteraard vallen er de nodige slachtoffers in de film, maar de spanning staat immer voorop. Dit zorgt voor een ingetogen film die zich niet constant probeert te bewijzen aan de kijker. Het merendeel van de moordscènes speelt zich zelfs af in nachtvisie, waardoor alle bloederige details nauwelijks zichtbaar zijn. Dit ingetogen karakter komt tevens tot uiting in de casting van de film. Zien we in de hedendaagse B-film steeds vaker een blik aspirant-modelletjes open getrokken worden, die vooral de kijkers op schreeuwerige wijze moeten afleiden van de afschuwelijke kwaliteit van de film (als het even kan met ‘grappige’ one-liners), daar kiest ‘Paintball’ voor vrij bescheiden karakters. Het eerste half uur is het zelfs vaak niet te zien wie wie is, omdat de paintballers allemaal hetzelfde legerpakje aanhebben. Daarnaast krijgen de karakters nauwelijks een introductie. De film begint in de vrachtauto waarmee de spelers op weg zijn naar het terrein. Zij weten zelf ook niets van elkaar behalve elkanders naam en met die informatie zul je het als kijker ook moeten doen. Pas wanneer de paranoia onder de groep begint toe te slaan laten sommigen hun ware aard zien en begint men karaktertrekken te vertonen. Er wordt echter geen tijd verloren aan overbodige dialogen of clichématige verwijzingen naar seks. ‘Paintball’ is daarvoor (gelukkig) veel te rechttoe-rechtaan.

Doordat Benmayor het doel van zijn film goed voor ogen houdt, weet hij van een vrij zwak concept een aardige film te maken. Feit blijft echter wel dat deze film zijn kwaliteit alleen weet te bewijzen in vergelijking met de concurrentie. Op zichzelf staand is ‘Paintball’ niet zo bijzonder. De spanning is goed opgebouwd en vooral de manier waarop de overlevingsdrang toeslaat onder de deelnemers is van tijd tot tijd goed voelbaar, maar alsnog is het niet iets dat nooit eerder is vertoond. Moet dat dan? Nee, zeker niet. Films hoeven niet altijd origineel te zijn om geweldig te zijn, maar ‘Paintball’ bestaat net even teveel bij de gratie van vergelijking. Het resultaat is een film die weliswaar vermakelijk is en soms zelfs oprecht spannend, maar die bovenal nogal overbodig aanvoelt. Er zijn immers wel betere films denkbaar die in principe slechts een achtervolging van anderhalf uur te bieden hebben en ‘Paintball’ legt het daar toch tegen af. Gebrek aan diepgang speelt daar zeker in mee, want het ingetogen karakter van de film is zowel zijn grootste troef als zijn grootste zwakte. Het weerhoudt de film van opsmuk, maar zorgt er ook voor dat er weinig ruimte is voor een eigen gezicht.

Al met al blijkt ‘Paintball’ een geschikte titel voor de film. Duidelijk en degelijk, maar geen punten voor originaliteit.

Sander Colin