Painted Skin – Wa pei (2008)
Regie: Gordon Chan | 103 minuten | actie, drama, romantiek, fantasie | Acteurs: Donnie Yen, Xun Zhou, Wei Zhao, Kun Chen, Betty Sun, David Leong, Yuwu Qi
‘Painted Skin’ is een Koreaanse film. Kunt u in films het verschil horen tussen Chinees en Koreaans? Dat is best lastig, vooral als je weet dat de film uit Korea komt, maar alle hoofdpersonages door Chinese acteurs worden gespeeld én het verhaal wel heel erg doet denken aan de lange traditie van Hongkongse fantasy. Zelfs de regisseur van ‘Painted Skin’ komt uit Hongkong! Kan je dan überhaupt nog spreken van een Koreaanse film?
Dat Hongkongse fantasy genre is een beetje anders dan het westerse, zeg maar Brits-Amerikaanse. Het is een mengeling van martial arts, kostuumdrama en fantasy. De verhalen spelen zich niet af op een andere planeet of in een niet-menselijke beschaving, nee. Het gaat altijd over een stad of koninkrijk ergens in China, in de tijd van mensen gestoken in lange gewaden of leren, gewapende harnassen. De tijd waarin magiërs, geesten en demonen de strijd aanbinden met goedgetrainde, door de lucht vliegende zwaardkunstenaars, of anderszins zeer gedreven, bijna bovennatuurlijk behendige vechters. Bij sommige van die films is de fantasie nogal op hol geslagen en dat moet je liggen. De makers van ‘Painted Skin’ weten zich gelukkig wat in te houden.
Net als in Westerse fantasy films, speelt vormgeving een belangrijke rol. Kleurrijke gewaden vliegen sierlijk door de lucht, de haren van de (vaak adellijke) vrouwen komen meestal tot in de knieholtes en de decors schitteren van pracht en praal, zowel in door mensen gebouwde steden als in de bossen en vlaktes. Gevechten worden dicht op de personages in beeld gebracht en er wordt driftig gemonteerd. Waardoor het mogelijk is voor niet getrainde acteurs toch over te komen als ervaren vechtersbazen. De lead in ‘Painted Skin’, Donnie Yen, kan het overigens wel echt allemaal, tenminste, dat vechten dan. Zijn lange staat van dienst als martial arts held is hiervan het bewijs. En je ziet het ook, bijvoorbeeld in ‘Hero’ (2002), waarin hij een prachtige vechtscène heeft met een lans, het wapen dat ook in ‘Painted Skin’ zijn voorkeur heeft en waarmee hij duidelijk echt goed weet om te gaan.
Het typisch Aziatische fantasy genre (en dan hebben we het niet over het ‘gewone’ Kung Fu genre) is buiten de eigen contreien dan ook nooit erg populair geweest, maar is voor het westen geschikt gemaakt in ‘Hero’ en ‘House of the Flying Daggers’ (2004). Films die het buiten China wél goed deden en van uitzonderlijk hoge kwaliteit zijn. Maar ja, wat wil je ook, beide films zijn geregisseerd door één van China’s grootste regisseurs: Zhang Yimou. Daarbij moet gezegd worden dat er wel wat kritiek is op deze films; boze tongen beweren dat ze in de uitwerking een knieval zijn naar het Westen.
‘Painted Skin’ volgt dezelfde lijn, maar voelt wat minder subtiel aan dan de films van Zhang Yimou. Minder verfijnd vooral in de vormgeving, minder smaakvol. Het geheel wordt met iets grovere penseelstreken neergezet. En met een lager budget, wat het meest opvalt in de soundtrack, die qua composities, orkestratie en ondersteunende kwaliteit ver onder de maat is. Het verhaal is wel lekker dramatisch en heeft een sterk thema: de liefde en wat je daarvoor over hebt, of: de betekenis van ware liefde. Een kniesoor zou in sommige delen van de film zelfs propaganda voor het huwelijk en trouw kunnen zien en dat is nog niet eens zo ver gezocht.
Eigenlijk geeft de titel goed aan waar het toch een beetje aan schort in deze film. Die naam klinkt mooi, maar verwijst naar iets dat er niet zo veel toe doet. Want het gaat vooral om het hart, de demonen zijn letterlijk en figuurlijk hartendieven. Alles is okay, van de mooie kostuums tot de even zo mooie acteurs waarvan sommige beroemd zijn in heel Azië; het verhaal is gebaseerd op een mooi oud sprookje en heeft een kop en een staart én een duidelijk thema. Op de muziek na lijkt alles te kloppen, behalve het hart van de film. Hebben de boze tongen in dit geval dan toch gelijk?
Arjen Dijkstra