Pantasya (2007)

Regie: Brillante Mendoza | 90 minuten | drama, erotiek | Acteurs: Arthur Estrella, Rov Roxass, Mark Dionisio, Harold Montano, Kiko Montenegro, Kervin Castillo, Dexter Castro, Brent Lorenzo, Nico Taverna, Kyle Zenorio, Justin De Leon, Trent Allan, Kyro Baldemor, Jon Eric, Rhyme Rodriguez

In ‘Pantasya’ schetst de Filipijnse cineast Brillante (op de aftiteling hier nog Dante genoemd) Mendoza vijf portretten van jonge mannen, die in meerdere opzichten op elkaar lijken: ze zijn eenzaam en voelen zich aangetrokken tot mannen. Tijdens het uitvoeren van hun werk of hun dagelijkse bezigheden dromen deze singles weg in hun verlangen ergens bij te horen en een geliefde te vinden. Een situatie waar zij zich dan daadwerkelijk bevinden, wordt zo de aanleiding voor homo-erotische dagdromen, waarin de jongeman (of –nen) die zij net ontmoet hebben een cruciale rol gaat spelen.

In ‘Byane’ (‘Reis’) maakt de kijker met een jonge taxichauffeur, die verrassend filosofisch uit de hoek komt. Hij vertelt over zijn vorige liefde, en hoeveel pijn het hem deed dat zij hem verliet. “Het was alsof ik door een auto aangereden werd,” vertelt hij, maar ook “vanaf dat moment begaf ik me op een kruispunt, ik wist niet welke weg ik moest nemen.” Een groepje studenten probeert een jongen over te halen met hen mee te gaan, maar hij weigert. De scène waarin hij wegloopt van het groepje, met een maquette in zijn handen, ontroert, waarschijnlijk vooral door die maquette. Het heeft iets kleinejongetjesachtigs en geeft de student iets kwetsbaars mee. In de taxi die hij neemt blijft hij zijn verdriet niet de baas en de taxichauffeur troost hem. Dat troosten gaat al gauw over in gezoen en gestreel. Uiteindelijk blijkt het een erotische fantasie van de taxichauffeur te zijn.

In ‘Linya’ (‘Lijn’) zit nauwelijks iets vertederends of ontroerends. Een man zit in een kamer verveeld naar een pornofilm te kijken, en wanneer hij wil bellen blijkt de telefoon niet te werken. De twee telefoonmonteurs die vervolgens langskomen om de lijn te checken fungeren als lustobjecten voor de jongeman, van wie we eigenlijk niet zo heel veel te weten komen. Matige film, wél de enige met een trio. De hoofdpersoon in de derde film ‘Laro’(‘spel’ of ‘wedstrijd’) is al weer wat filosofischer van stof: hij vertelt dat hij graag basketbal speelt, maar er niet goed in is. Hij denkt dat dat komt omdat hij geen teamplayer is, maar liever alleen is. Bij het bekijken van een basketbalwedstrijd volgt hij het team in de kleedkamer om stiekem te kijken hoe zij zich douchen. De volgende keer dat hij weer kijkt, stapt hij echter bij het groepje in de doucheruimte en het laat zich raden wat er gebeurt. Weer wat later krijgt de jongen terwijl hij in de badkamer laat zien het tegenovergestelde van een teamplayer te zijn, bezoek van een van de sporters en beleeft hij zijn ultieme droom. ‘Bilis’ (‘snelheid’) gaat over een pizzakoerier die niet alleen een pizza, maar ook nog wat anders bezorgt bij een eenzame man op kantoor. Middelmatig verhaal, dat wel wat punten scoort op het gebied van sensualiteit. Ook het filmpje ‘Bantay’ (‘beveiliging’) weet te prikkelen, al duurt het erg lang voor de erotische fantasie van de hoofdpersoon op het scherm verschijnt. Veel shots van het uitgaansleven en drukke, verlichte straten leiden uiteindelijk naar deze climax.

De verhalen hebben allemaal gemeen dat de heren die verleid worden zonder vragen of opmerkingen meegaan in de verleidingspogingen van de fantaserende hoofdpersoon. Op zich is dat niet zo gek, omdat het immers fantasieën betreft, maar wat meer verschil had de film geen kwaad gedaan. Ook blijken de droombeelden van de hoofdpersonen gek genoeg eigenlijk weinig fantasievol te zijn. Een monteur of een pizzakoerier die je seksuele behoeften bevredigt? Het kan zo in een pornofilm. Overigens is het nog best braaf wat de regisseur laat zien: veel blote bovenlichaam en billen, maar daar blijft het wel bij. Het is raden naar de intentie van Mendoza met deze film: de boodschap dat iedereen op zoek is naar liefde, genegenheid, erkenning en sensualiteit? De regisseur biedt geen nieuwe, of verhelderende inzichten en juist omdat de verhalen onderling nauwelijks verschillen, heb je het eigenlijk na het tweede verhaal wel gezien. Ook de dromerige score werkt daar aan mee en soest de kijker die niet al te veel met het thema heeft langzaam weg in een eigen dagdroom. Maar misschien was dat juist wel Mendoza’s bedoeling?

Monica Meijer